Ένα χρόνο όπου η τεράστια οικογένεια του θεάτρου ξεκληρίζεται. 
Ένα χρόνο που κανείς δεν ξύπνησε τον Ντάριο Φο, τον Λόρκα , τον Σαίξπηρ. Τη Λούλα Αναγνωστάκη, τον Μποστ.
Ένα χρόνο που νέα θεατρικά έργα, παραμένουν λέξεις σε χαρτί. Χωρίς φωνή. Χωρίς άνθρωπο.
Ένα χρόνο που οι θεατρικοί χώροι, μυρίζουν υγρασία, πια, από την κλεισούρα.

Οι προβολείς τρεμοπαίζουν.

Ένα χρόνο που τα κοστούμια τα τρώει ο σκόρος και έμειναν πια κλωστές.
Ένα χρόνο που οι ηθοποιοί έμειναν μόνοι με τον εαυτό τους, χωρίς την Ιουλιέτα να μουρμουράει ανήσυχα στ' αυτί τους. Ή τον Δον Κιχώτη να τους θυμίζει την ουτοπία.
Ένα χρόνο που δεν λύτρωσαν ούτε μια ψυχή.

Που δεν έγιναν η μορφή του τραύματος, του ονείρου, του στόχου, της αλήθειας. Που δεν έγιναν σημείο αναφοράς ενδόμυχων σκέψεων.
Ένα χρόνο που η κοινωνία νοσεί. Όχι από την πανδημία. Από την ελευθερία της σκέψης, της συγκίνησης. Της έκφρασης. 

Ένας χρόνος που φιμώθηκε η τέχνη. Ένας χρόνος, που αυτό το σχέδιο, τους πήγε πολύ καλά.
Η φίμωση των τεχνών, προέρχεται από φόβο. Ο φόβος αυτός, προέρχεται από τη γνώση ότι η τέχνη αφυπνίζει. 
Ποντάρουν στην εξαθλίωση και την απόγνωση.

Δεν είναι ώρα για μιζέρια. Δεν είναι ώρα για απελπισία. Είναι η ώρα που πρέπει να βοηθήσουμε την τέχνη να βάλει την πιο δυνατή της φωνή, μέχρι να ξυπνήσουν όλοι.

Άλλωστε οι άνεμοι ποτέ δεν ευνοούσαν το ταξίδι μας. Είχαμε πάντα τρικυμία.     

Να θυμίσουμε πως όλοι όσοι ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε  εργάτες του θεάτρου:
Είμαστε κάτι παραπάνω από τις δύο ώρες που μας βλέπετε πάνω στη σκηνή.
Είμαστε αυτοί που δεν κοιμόμαστε τα βράδια.
Είμαστε κάτι παραπάνω από λόγια που τα μάθαμε απ'έξω.
Είμαστε αυτοί που παλεύουμε να μην σταματήσετε να ονειρεύεστε.
Είμαστε αυτοί που η ψυχαγωγία σας, είναι η μεγαλύτερη αγωνία μας.
Είμαστε αυτοί που θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο και το κάνουν με όποιο τρόπο μπορούν.
Είμαστε αυτοί που πήγαν κόντρα στον καιρό και έσπασαν τα μούτρα τους, αλλά δεν το έβαλαν κάτω.
Είμαστε αυτοί που ο κόσμος τους αφορά. Η ψυχή, τους αφορά.
Είμαστε αυτοί που οι περισσότεροι δεν μας πήρατε σοβαρά.
Είμαστε αυτοί που η κυβέρνηση μας αποκαλεί πολίτες β' κατηγορίας.

Παγκόσμια ημέρα θεάτρου, μπήκαν στην άκρη οι θεατρίνοι για να βασιλεύσουν οι υποκριτές.

Μήνυμα του Ιάκωβου Καμπανέλλη Για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου (2001)

Νομίζω πως το θέατρο δε θα πάψει ποτέ να υπάρχει. Νομίζω, όσο κι αν αυτό μπορεί να ακούγεται σαν παράδοξο, πως αυτή η πανάρχαιη Τέχνη, είναι και Τέχνη του μέλλοντος. Όχι επειδή θα το θέλουν αυτό οι δημιουργούντες το θέατρο, συγγραφείς, ηθοποιοί, σκηνοθέτες και λοιποί συντελεστές κάθε θεατρικής παράστασης, αλλά επειδή θα το θέλει και στο μέλλον το κοινό, οι θεατές, εσείς.

Πού στηρίζω αυτή την αισιόδοξη πρόβλεψη για το μέλλον του θεάτρου; Στη σκέψη πως το θέατρο είναι δημιούργημα μιας ψυχικής ανάγκης του ανθρώπου που δε θα την αποβάλλει ποτέ. Σας καλώ να σκεφτούμε αυτή τη στιγμή όλοι μαζί, κάτι που – κατά κάποιο τρόπο – δικαιολογεί αυτά που σας λέω: μοιάζει κιόλας με παλιά ιστορία το ότι ο άνθρωπος περπάτησε στο Φεγγάρι! Δε μας κάνει πια εντύπωση το ότι ένα διαστημόπλοιο πήγε στον Άρη κι έφερε δείγματα του εδάφους του! Έχει αρχίσει η κατασκευή του τεράστιου διαστημικού σταθμού που θα δέχεται ακόμη και τουρίστες του διαστήματος, καθώς και νεόνυμφους για το γαμήλιο ταξίδι τους. Είναι πια κατάσταση ρουτίνας το ότι κάποια άλλα διαστημόπλοια εξερευνούν πλανήτες που βρίσκονται στα άκρα του ηλιακού μας συστήματος και στέλνουν φωτογραφίες τους στη Γη! Παρ’ όλο λοιπόν που σήμερα ζούμε στην εποχή κατάκτησης του διαστήματος, ταυτόχρονα πηγαίνουμε και στο θέατρο, στο χώρο μιας Τέχνης που υπάρχει και λειτουργεί με τα ίδια λιτά μέσα από τους καιρούς που το μέτρημα των ωρών με το ηλιακό ωρολόγιο ήταν μέγα τεχνολογικό επίτευγμα.
Την αποδεδειγμένη πια διαχρονική σχέση του ανθρώπου με το θέατρο, εγώ την θεωρώ σαν αιώνια σχέση. Γιατί πιστεύω πως το θέατρο εξελίχθηκε σε κοινωνικό φαινόμενο, αλλά, άρχισε σαν φυσικό φαινόμενο από τα χρόνια που ο πρωτόγονος ακόμα άνθρωπος άρχισε να απομνημονεύει τα βιώματά του και να τα αναπαριστά στη φαντασία του. Να προσχεδιάζει τις πράξεις του και να φαντάζεται πώς θα τις εκτελέσει. Ο πρώτος θίασος και οι πρώτες θεατρικές παραστάσεις σχηματίστηκαν στο νου του ανθρώπου. Είναι μια έμφυτη ανάγκη και ικανότητα του κάθε ανθρώπου να δημιουργεί παραστάσεις. Έχετε ποτέ συνειδητοποιήσει πως ο καθένας μας, χωρίς εξαίρεση, διαθέτει έναν ιδιωτικής χρήσεως θίασο στον οποίο εμείς οι ίδιοι είμαστε ο πρωταγωνιστής και ο θεατής. Και αρκετά συχνά μάλιστα και συγγραφέας και σκηνοθέτης και σκηνογράφος αυτού του θιάσου; Πότε και πώς; Μα αυτό δεν κάνουμε όταν προετοιμαζόμαστε για μια ενδιαφέρουσα ή κρίσιμη συνάντηση και τη φανταζόμαστε για να επιλέξουμε πώς θα συμπεριφερθούμε; Παραστάσεις του ιδιωτικής χρήσεως θιάσου μας δεν είναι οι αναμνήσεις μας; Καθώς και τα καθ’ ύπνον όνειρά μας;
Αν λοιπόν νομίζω πως το θέατρο δε θα πάψει ποτέ να υπάρχει, είναι γιατί πιστεύω πως ο άνθρωπος δε θα πάψει ποτέ να ζει χωρίς την αγωνία αυτής της αυτογνωσίας... Χωρίς την υπαρξιακή ανάγκη να γίνεται θεατής του εαυτού του και των πράξεών του... Τα ψυχικά συστατικά μας δηλαδή, απ’ τα οποία προέκυψε η Τέχνη του Θεάτρου, η οποία αναγεννιέται επί χιλιάδες χρόνια, και θα αναγεννιέται όσο θα υπάρχουν επί γης άνθρωποι – αλλά άνθρωποι όπως εμείς, παιδιά του έρωτα ενός πατέρα και μιας μάνας και όχι προϊόντα επιστημονικών εργαστηρίων.

Ι.Κ.

Το φετινό μήνυμα για την παγκόσμια ημέρα θεάτρου υπογράφει η Έλεν Μίρεν.

«Διανύουμε μια πολύ δύσκολη εποχή για τις ζωντανές παραστάσεις και πολλοί καλλιτέχνες, τεχνικοί, τεχνίτες και γυναίκες αγωνίζονται σε ένα επάγγελμα που ήταν ήδη επισφαλές. Ίσως αυτή η διαρκής ανασφάλεια να τους κατέστησε ικανότερους να επιβιώσουν αυτής της πανδημίας με εξυπνάδα και θάρρος. Η φαντασία τους έχει ήδη μετουσιωθεί μέσα σε αυτές τις νέες συνθήκες σε ευρηματικούς, ψυχαγωγικούς και συγκινητικούς τρόπους επικοινωνίας, πράγμα το οποίο οφείλεται φυσικά σε μεγάλο βαθμό στο διαδίκτυο.

Από τότε που υπάρχουν άνθρωποι πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη, αφηγούνται ο ένας στον άλλον ιστορίες. Η πανέμορφη κουλτούρα του θεάτρου θα ζει όσο παραμένουμε εδώ.
Η δημιουργική παρόρμηση των συγγραφέων, σκηνογράφων, χορευτών, τραγουδιστών, ηθοποιών, μουσικών, σκηνοθετών δε θα καταπνιγεί ποτέ και στο πολύ εγγύς μέλλον θα ευδοκιμήσει και πάλι με νέα ενέργεια και μια νέα αντίληψη του κόσμου που μοιραζόμαστε όλοι.

Αδημονώ!»