Και δεν τα κατάφερα να την παρακολουθήσω ολόκληρη και κάπως λυπήθηκα, γιατί έχει πλάκα και μια νεανική pop έκρηξη που μετά την 8η του Μάλερ, όλοι μας έχουμε ανάγκη.

Διάβασα, όμως, μια δήλωση του τραγουδιστή της αποστολής του Ηνωμένου Βασιλείου που, μετά το απόλυτο μηδέν από κοινό και κριτικούς, βγήκε και είπε ότι η χώρα του δεν θα κερδίσει ποτέ το διαγωνισμό όσο η ελίτ του BBC εξακολουθεί να τον χλευάζει και να τον αντιμετωπίζει περιφρονητικά.

Μπορεί να είχε τους δικούς του λόγους για να το πει αυτό ο Βρετανός διαγωνιζόμενος, αλλά εκείνο στο οποίο στάθηκα ήταν στο αίσθημα περιφρόνησης που έχουν πολλοί απέναντι στο τηλεοπτικό αυτό προϊόν. Και είναι, πράγματι, πολλοί αυτοί που δίκην Ταρτούφου κάθε χρόνο σπεύδουν να εκφράσουν πως το μουσικό αυτό πανηγύρι συνοψίζει και είναι ένα συμπίλημα όλων όσων δεν θα ήθελαν να είναι, την ίδια ώρα που διάφοροι κοινωνικοί επιστήμονες βλέπουν τη σκηνή της Γιουροβίζιον ως ένα συναρπαστικό πεδίο έρευνας πάνω στην ευρωπαϊκή ταυτότητα, τις διακρατικές σχέσεις και τους έμφυλους ρόλους.

Ας δεχτούμε ότι όλοι αυτοί δεν είναι σμάρι κήνσορες, αλλά οι πνευματικοί κληρονόμοι των μεγάλων σημειολόγων, του Σωσσύρ και του Μπαρτ. Ακόμα κι έτσι να είναι, δεν θα έπρεπε ποτέ να λησμονούν την ποιητική λειτουργία του σημαίνοντος, που στην τέχνη συχνά ξεπερνά την αναφορική.

Η αλήθεια είναι πως η Γιουροβίζιον δεν θεώρησε ποτέ τον εαυτό της ως τον Αβραάμ της πολιτιστικής μας παραγωγής. Άλλωστε είναι ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα που διαρκώς αυτοσαρκάζεται - μια τέλεια τσίχλα για τα μάτια και τα αυτιά, σωστά;

Πολλοι άνθρωποι που αμείλικτα «βαμπιρίζουν» το τηλεοπτικό σόου είναι εκείνοι που με απαράμιλλο ζήλο θα οργιστούν με την διάκριση μιας τρανς γυναίκας, θα υποτιμήσουν την εμφάνιση μιας ντραγκ κουίν με μούσια, θα γελάσουν με την αναπηρία κάποιου, με τα βαμμένα νύχια του φετινού Ιταλού νικητή και θα καταδείξουν τα όποια παραπανίσια κιλά της Έλενας Παπαρίζου.

Είναι εύκολο να κοροϊδεύεις τον διαγωνισμό της Γιουροβίζιον. Όταν, όμως, είσαι φορέας εκούσιου χιούμορ κι όχι ακούσιου, δικαιούσαι να την στηλιτεύεις για όλα τα απάλευτα κλισέ της, όπως οι ενίοτε γελοίοι στίχοι των τραγουδιών, οι φωτιές, τα εξτράβαγκαντ κοστούμια, και όχι να την εκμεταλλεύεσαι για να προάγεις τα δικά σου  «έντεχνα» στερεότυπα - τότε είσαι τουλάχιστον παραληρηματικός και καταγέλαστος.

Για να σας προλάβω, το υπερθέαμα της Γιουροβίζιον νομίζω πως δεν εμπνέει κανένα αίσθημα «ενωμένης Ευρώπης» (άσχετα από το αν το προμοτάρει). Αλίμονο αν το έκανε, δηλαδή. Το παραμύθι αυτό έχει χρόνια ξοφλήσει και το ίδιο της το κοινό δεν απαρτίζεται από ανθρώπους που το ενστερνίζονται αυτό, αλλά από ανθρώπους που είναι πρόθυμοι να αφεθούν και να υμνήσουν το κιτς, την υπερβολή, την εξάλειψη των στερεοτύπων και της διαφορετικότητας. Ακριβώς επειδή η Ευρώπη έχει καταστεί μια παλαίστρα καθημαγμένων, σε όλους αξίζει λίγος εθνικός πατριωτισμός, με μουσικούς - το τονίζω - και μόνο όρους.

Και όχι, δεν θέλω να δώσω την εντύπωση ενός φανατικού οπαδού αυτού του φαντασμαγορικού θεάματος, που δεν θα δεχτεί ούτε μύγα στο σπαθί του. Θέλω απλώς να υπενθυμίσω πως δεν υπάρχει λόγος να παρασυρόμαστε σε απολογίες κάθε φορά που κάποιος βιαιοπραγεί πνευματικά πάνω μας. Όποιος ασκεί αυτού του είδους τη βία, το κάνει γιατί πιστεύει πως δεν είναι άξιος μιας βραδιάς ελαφρότητας.

Γιατί αυτό είμαστε κι ας το παραδεχτούμε: μια κοινωνία ελαφρότητας, ενδεδυμένη με τα κουρέλια μιας αχρείαστης και κατάφωρης σοβαροφάνειας.

Γι’ αυτό και οι τσίχλες με γεύση φράουλα θα είναι πάντα πιο νόστιμες από αυτές με γεύση μέντα…