Ο Αντώνης Σαμαράς είναι ενας πολιτικός που έχει ταυτίσει το πρόσωπο του με σημαντικά γεγονότα για την ιστορία της Νέας Δημοκρατίας, όχι απαραίτητα θετικά. 

Καταρχάς, είναι από τους νεότερους εκλεγέντες βουλευτές στην ιστορία του ελληνικού κοινοβουλίου. Μόλις ο νόμος του έδωσε το δικαίωμα του εκλέγεσθαι, δεν έχασε χρόνο. Άδραξε την ευκαιρία κι έσπευσε να προσφέρει τις υπηρεσίες του στο κοινό καλό. 

Η πρώτη στιγμή κατα την οποία έλαμψε δεν είναι άλλη από το μακεδονικό. Η διαφωνία του με τον τότε πρωθυπουργό ως προς το όνομα της, πλέον, Βόρειας Μακεδονίας, τον οδήγησε στο να πληρώσει τον Κωνσταντίνο Μητσοτακη με έναν τρόπο πολυ οικείο στον Χανιωτη πολιτικό, μια αποστασία. 
Εν συνεχεία, ο Σαμαράς συνέχισε την πορεία του στην Πολιτική Άνοιξη για ένα διάστημα, αλλά επειδή ο τυχοδιωκτισμός του δεν απέδωσε μακροπρόθεσμα καρπούς, επέστρεψε στην Νέα Δημοκρατία. 

Μετά την εκλογική ήττα του 2009 και την παραίτηση Καραμανλή από την προεδρία του κομματος, ο Σαμαράς έθεσε υποψηφιότητα στις εσωκομματικές εκλογές και εκεί που παλαιότερα οι νεοδημοκράτες έβλεπαν έναν τυχοδιώκτη αποστάτη, τότε είδαν το κατάλληλο πρόσωπο για να τους οδηγήσει στην γη της επαγγελίας της πολιτικής, το Μέγαρο Μαξίμου.

Πράγματι, τον Μάιο του 2012, η Νέα Δημοκρατία κέρδισε τις εκλογές αλλά δεν κατάφερε να σχημάτισε κυβέρνηση. 

Στις επαναληπτικές σαν χθες, πριν 9 χρόνια, αναδείχθηκε εκ νέου νικητής η Νέα Δημοκρατία και σχημάτισε κυβέρνηση με τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ και της ΔημΑρ. Σε αυτές τις δυο αναμετρήσεις αξίζει να σημειωθεί, πως η ΝΔ συγκέντρωσε 2 από τα ιστορικά χαμηλότερα ποσοστά της.

Τι έκανε ο Σαμαράς για να κερδίσει τις εκλογές αυτές; Επένδυσε στην άνοδο της του ακροδεξιού λαϊκισμού που σαρώνει και σήμερα την Ελλάδα και την Ευρώπη, προσαρμόζοντας αντίστοιχα το ψηφοδέλτιο του. 

Σε ένα μεταγραφικό ντεμαραζ, το 2012, φέρνει στη Νέα Δημοκρατία τρία πρόσωπα που συμπυκνώνουν τις αξίες του κόμματος. Αυτά τα πρόσωπα δεν ήταν άλλα από τον Θανο Πλεύρη, τον Άδωνη Γεωργιάδη και τον Μάκη Βορίδη. Συστάσεις δεν χρειάζονται

Σήμερα, ο υπουργός Ανάπτυξης, Άδωνις Γεωργιάδης είναι και αντιπρόεδρος του κόμματος ως «προσωπική επιλογή» του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο Μάκης Βορίδης υπουργός Εσωτερικών που «μαγειρεύει» για να μην πεινάσει το κόμμα στις επόμενες εκλογές και ο Θάνος Πλεύρης, αναπληρωτής κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της κυβέρνησης.
Ναι και οι τρεις είναι κυβερνητικά στελέχη.

Μεταξύ των επιτευγμάτων της κυβέρνησης Σαμαρά (Βενιζέλου) ήταν η επιβολή του ΕΝΦΙΑ, το «μαύρο» στην ΕΡΤ, ανεργία στο 27%, η διόγκωση της δύναμης της Χρυσής Αυγής, με την οποία το δεξί του χέρι, ο Τάκης Μπαλτάκος, είχε και υπόγειες επαφές, το σκάνδαλο Novartis, οι μνημονιακές δεσμεύσεις για υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα αλλά και η προσωπική διαμάχη του ίδιου με την ΟΙΕΛΕ για την υπόθεση αντιγραφής του γιου του και την απόλυση της καθηγήτριας του Κολλεγίου, Φώφης Μπουλουτα, η οποία λίγο αργότερα πέθανε.
Αυξήθηκαν, επίσης, οι κατώτατοι συντελεστές φορολογίας, έγιναν δεσμεύσεις στην Τρόικα για ρήτρες μηδενικών ελλειμμάτων και φυσικά, το μεγαλύτερο κατόρθωμα του Αντώνη Σαμάρα ήταν η πλήρης φτωχοποίηση του ελληνικού λαού. 

Και τι κάνει σήμερα ο Αντώνης Σαμαράς για όλα αυτά;

Αυτοκριτική; Όχι, όχι.

Μένοντας πιστός στις αξίες του και στον τυχοδιωκτισμό που υπηρετεί εδώ και 45 χρόνια, πριν μερικές εβδομάδες ίδρυσε το το κοινωφελές «Ίδρυμα Αντώνη Κ. Σαμαρά» (ΙΑΣ), με σκοπό τη «συστηματική μελέτη, έρευνα και προβολή του έργου του πρώην πρωθυπουργού». 

Διότι όντως, τα επιτεύγματα του χρίζουν συστηματικής μελέτης, έρευνας και προβολής. Και κάπως έτσι ο Σαμαράς θα συνεχίσει να απολαμβάνει την λατρεία της «σκληρής δεξιάς» βάσης του κόμματος, ενώ η κληρονομιά του θα συνεχίσει να ζει μέσω των πολιτικών (και όχι μόνο;) απογόνων του.