ΓΡΑΦΕΙ Ο JAMES VEIKOS

Τις προάλλες στη Φολέγανδρο το πτώμα μιας γυναίκας ανασύρεται από τη θάλασσα.

Καθ’ ομολογία δράστης ο "φίλος" του θύματος, ο οποίος την πέταξε από το γκρεμό αφού τσακωθήκανε.

Στην ομολογία του αναφέρει πως «χάλασε η φάση», πως «ήταν η κακιά η ώρα».

Αυτές του οι αναφορές ήταν σχεδόν λέξη προς λέξη αντιγραφή του τηλεοπτικού "εγχειριδίου" Μπαλάσκα για το τι θα έπρεπε να έχει πει ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος όταν δολοφόνησε την Κάρολαϊν, αλλά ήταν «χαζός».

Μερικές μέρες πριν, στην Ηλιούπολη, μια 18χρονη ξεφεύγει από τον δυνάστη της.

Έναν εν ενεργεία αστυνομικό που την κρατούσε αιχμάλωτη, την βίαζε και την εξέδιδε ως μέρος ενός μεγαλύτερου κυκλώματος που δρούσε και δρα ακόμα, με ατιμωρησία από τις αρχές. Τις αρχές που σύμφωνα με ενδείξεις, γνώριζαν.

Όταν τελικά συνελήφθη ο αστυνομικός, εμφανίστηκε φορώντας μπλουζάκι γνωστής εταιρείας πορνογραφικού περιεχομένου. Η εταιρεία δήλωσε αργότερα πως η 18χρονη είχε συμβόλαιο μαζί της, χωρίς καμία αναφορά στο πως ένα θύμα βιασμού και εμπορίας ανθρώπων, κατέληξε να έχει συμβόλαιο με πορνογραφική εταιρεία.

Στις φωτογραφίες του θύτη που βγήκαν με μέρες καθυστέρηση στα ΜΜΕ, αρκετά είχαν σβήσει με φώτοσοπ το σήμα της εταιρείας από τα ρούχα του.

Επιπρόσθετα, η 18χρονη ήταν θύμα σεξουαλικής κακοποίησης από τα 11 της χρόνια και από τον πατέρα της. Απέδρασε από έναν θύτη, απλά για να την απαγάγει και να την κακοποιήσει ο επόμενος.

Στο ίδιο σπίτι που η 18χρονη έπεφτε θύμα βιασμού, σύμφωνα με πληροφορίες, έμενε και η 9χρονη κόρη του δράστη, που πιθανότατα έγινε αρκετές φορές μάρτυς της βίας.

Δυο κορίτσια, σε διαφορετικές φάσεις της ζωής, τους βίωσαν κυριολεκτικά στο σώμα και την ψυχή τους, την έμφυλη βία σε ένα φαύλο κύκλο.

Στην τελευταία εξέλιξη της υπόθεσης της Ηλιούπολης, οι γονείς του ένστολου εγκληματία, φέρεται να ζητούν την επιμέλεια της 9χρονης κόρης του, μια κίνηση που όσο εξωφρενική και να μοιάζει, έχει βάσιμο νομικό υπόβαθρο σύμφωνα με τον νέο νόμο Τσιάρα. Έναν νόμο που το αποτέλεσμα της δημόσιας διαβούλευσης του έχει αποκαλυφθεί πως ήταν πλήρως διαστρεβλωμένο, έναν νόμο που βουλευτής της ΝΔ τον είχαν υπερασπιστεί, στη Βουλή, λέγοντας το αμίμητο «ένα σύζυγος που κακοποιεί την γυναίκα του δεν είναι κατ’ ανάγκην κακός πατέρας».

Έναν νόμο που είχαν τρέξει να επικαλεστούν και οι γονείς του Μπάμπη Αναγνωστόπουλου, όταν ζητούσαν την επιμέλεια του παιδιού που ο γιος τους άφησε δίπλα στην νεκρή μάνα του μόλις την είχε δολοφονήσει.

Και όλα αυτά, σε μια κοινωνία που ακόμα και αριστεροί άνθρωποι εναντιώνονται στον όρο γυναικοκτονία.

Σε μια κοινωνία που ακόμα και σκεπτόμενοι άνθρωποι εθελοτυφλούν απέναντι στις ξεκάθαρες συστημικές προστασίες προς την τοξική αρρενωπότητα και την εγκληματική πατριαρχία.

Σε μια κοινωνία που αδυνατεί να καταλάβει τα αυτονόητα.

Οι γυναίκες είναι συνεχώς, συστηματικά και συνεπώς, θύματα βίας από άνδρες του στενού περιβάλλοντός τους.

Δεν έχει σημασία αν είναι όλοι οι άνδρες θύτες. Σημασία έχει πως όσον αφορά τις γυναίκες θύματα βίας, η συντριπτική πλειοψηφία των δραστών είναι άνδρες.

Αν μέχρι τώρα η μάνα μας, η σύντροφος μας, η φίλη μας, μια άγνωστη που μπήκε στον χώρο της δουλειάς μας για να ζητήσει βοήθεια, δεν έτυχε να ήταν θύματα, δεν έχει να κάνει με τίποτε άλλο παρά ένα πράγμα: Την ξεκάθαρη τύχη.

Αυτό είναι χρέος μας να το αλλάξουμε. Και το πρώτο βήμα είναι να μάθουμε να μην κολλάμε στις λέξεις.

Εμφυλη βία. Γυναικοκτονία. Συστηματική. Πραγματικότητα.

Είναι χρέος όλων μας, αυτή η εφιαλτική πραγματικότητα, να αλλάξει.