Μήπως βρήκαμε που "πήγαν" οι πλατείες του 2011;

Αναρωτιούνται όλοι που πήγε ο κόσμος από τις πλατείες. Που πήγε ο κόσμος του «ΟΧΙ». Σίγουρα πάντως όχι πίσω στις πλατείες όπως πάλεψε να πείσει ο Άδωνις Γεωργιάδης με την συγκέντρωση των αντιεμβολιαστών. 

Μήπως βρήκαμε που
ΠΡΟΒΟΛΗ

Μπορεί η μετάλλαξη των μακονομάχων σε αντιεμβολιαστές να προκάλεσε ανάμεσα σε άλλα και θυμηδία, αλλά ίσως αυτή να είναι πιο επικίνδυνη από την εκείνη του κορονοϊού. 
Το τραμπικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας ξεφεύγει πλέον από την Alt-Right Νεοδημοκρατική μετενσάρκωση, για να ξαναβρεί τις ρίζες του σε νανογιλέκα, επιστολές του Ιησού και υπερόπλα των "Έψιλον". Ενισχυμένο από τον πανίσχυρο μηχανισμό της πρώην αξιωματικής αντιπολίτευσης και νυν κυβέρνησης.

Το ζήτημα είναι ότι φαινόμαστε ανυπεράσπιστοι στην βία. Σε ποια βία; Σε όλες.

Στην πατριαρχική, στην αστυνομική, στην οικονομική, στην εργασιακή, στην κοινωνική. Διάλεξε βία που είναι σε έξαρση και θα πέσεις μέσα. Έγκλημα παντού.

Ζούμε αναμφισβήτητα μια πολύ σκοτεινή εποχή κι αυτό όχι γιατί στην κυβέρνηση είναι το ένα κόμμα κι όχι το άλλο. Συμβαίνει γιατί κυβερνούν κάποιοι που είναι αόρατοι πίσω από ηλεκτρονικά και τυπογραφικά πλέγματα.

Είναι σίγουρο ότι κυβερνά ο Μητσοτάκης; Είναι σίγουρο ότι αυτό δεν είναι μια εναλλακτική πραγματικότητα που ξεπερνά τα παραδοσιακά κόμματα, ακόμη και την συμβατική πολιτική σκέψη;

Όχι φυσικά. Δεν είναι μια ακόμη σκοτεινή συνομωσία. 

Ναι, στην κυβέρνηση είναι ένα αυτοδύναμο σκληρό νεοφιλελεύθερο κόμμα που δεν έχει την παραμικρή αναστολή να στείλει (και συγγνώμη για την κοινοτοπία) την κοινωνία σε αναστολή για τόσους και τόσους λόγους.
Οπότε δεν μπορεί… κάπου θα καραδοκούν και οι καλοί της υπόθεσης. Ποιος θα παίξει τον Ήρωα όταν θα γίνουμε επιτέλους ταινία στο Hollywood; Ποιος στο καλό, είναι ο ήρωας; Μοναχικός, με παρέα, Ρομπέν των Δασών, Ζορρό, Nίο, Τσε ή Μπουμπουλίνα, λίγο ενδιαφέρει το styling, η πραγματικότητα και η εποχή εδώ. Θες να το πούμε όπως οι  ξερολιθιές στην Αχαϊα; «ΠΑΣΟΚ σώσε μας»; Είναι σα να λες «Μπάτμαν σώσε μας». Δεκτό.

Όπως φαίνεται όμως παίζουμε σε ταινία του ανεξάρτητου ευρωπαϊκού σινεμά κι όχι του Hollywood οπότε φαντάζει πιθανόν να μην υπάρχει ήρωας ή να είναι ο λιγότερο αναμενόμενος: Η σερβιτόρα, εκείνος που με ένα κλικ του κινητού έσωσε μια συγκάλυψη, κάποιος περιθωριακός δημοσιογράφος που ονειρεύεται το δικό του Watergate, η ετερόκλητη ορδή των σόσιαλ που σώζει επαναληπτικά την τιμή της δημοσιογραφίας και μιας κοινωνίας σε αφασία, ό,τι κι αν της κάνουν οι βασανιστές της.

Οι πλατείες -φρίξτε τώρα οι πολλοί- υπάρχουν και βρήκαν καταφύγιο στα σόσιαλ. Βρήκαν παρακλάδια στα λίγα Μέσα που δεν ξεπετσιάστηκαν.

Το κράτος έπνιξε τις πλατείες στην παραπληροφόρηση, τα δακρυγόνα και την απαξίωση για συγκεκριμένο λόγο. Το ίδιο πάει να κάνει τώρα και στο Internet που είναι τόσο αχανές που ανάμεσα πια στα εξόφθαλμα ψέματα, έχει δώσει στον κόσμο τα εργαλεία για να ανασκάπτει λίγη έστω Αλήθεια. Και στους καιρούς που ζούμε, τους απόλυτα οργουελικούς, όπου κάθε επίσημος όρος σημαίνει το αντίθετό του, η έστω και λίγη Αλήθεια, είναι Νίκη.

Στο κάτω-κάτω, τι θα ταίριαζε καλύτερα στην Δυστοπία μας από μια ανώνυμη Αντίσταση που συγκεντρώνεται και δρα ασύμμετρα σε ψηφιακές πλατείες ;

 

Τα κείμενα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν αποκλειστικά τον/την συντάκτη/τριά τους και οι όποιες τοποθετήσεις και θέσεις τους δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 20/20 Magazine.
Ακολουθήστε το 20/20 Magazine στο Google News, στο Facebook, το Twitter και το Instagram.
ΠΡΟΒΟΛΗ