Πριν από λίγες μέρες στα ανοιχτά της Φολεγάνδρου βρισκόταν ένα ακυβέρνητο σκάφος φορτωμένο με 100 περίπου πρόσφυγες. Την στιγμή που οι λιμενικές αρχές κατευθυνόταν από τον κόλπο της Αγκάλης προς το πλεούμενο, ορισμένοι πρόσφυγες πηδούσανε στη θάλασσα. Το σκάφος ρυμουλκήθηκε προς άγνωστη κατεύθυνση και η Αγκάλη της Φολεγάνδρου έμεινε ερμητικά κλειστή για τους "μιαρούς ξένους".

Η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των Πανελλαδικών εξετάσεων προκάλεσε μεγάλη αναστάτωση στην ελληνική κοινωνία. Το υπουργείο Παιδείας βρέθηκε δικαιολογημένα και πάλι στο στόχαστρο της κριτικής. Η ελάχιστη βάση εισαγωγής που θέσπισε, αύξησε τον αριθμό των μαθητών που έμειναν εκτός πανεπιστημιακών σχολών. Γράφτηκαν εκατοντάδες κείμενα κατά, κυρίως, αλλά και υπέρ της αλλαγής αυτής που ίσχυσε για πρώτη φορά εφέτος.

Στο γνωστό ανέκδοτο «ο μπαμπάς είναι σπίτι;», η απάντηση «ο μπαμπάς είναι άνθρωπος» μου φαινόταν πάντοτε ιδιαιτέρως προβληματική σε συμβολικό επίπεδο, καθώς ο μπαμπάς θα μπορούσε να σημαίνει το σπίτι, το πατρικό μας σπίτι. Απ’ αυτή την άποψη και το κράτος είναι σπίτι. Είναι ένα καλοδιατηρημένο πρώην ανάκτορο: η Βουλή. Σε αυτή την παράδοξη συνειρμική αλυσίδα η σημερινή νεολαία δεν θα μπορούσε παρά να είναι και αυτή σπίτι. Ή μάλλον κτηριακό συγκρότημα: τα Προσφυγικά της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.

Οι τελευταίες καταστροφικές πυρκαγιές σύμφωνα με πρόχειρους υπολογισμούς έκαψαν περίπου 1.200.000 στρέμματα και προκάλεσαν ανυπολόγιστες υλικές καταστροφές. Άνθρωποι έγιναν πρόσφυγες στον ίδιο τους τον τόπο και είδαν τις περιουσίες τους να χάνονται σε ελάχιστα λεπτά. Για μια ακόμη φορά αποδείχθηκε η διαχρονική ανικανότητα του ελληνικού κράτους και η αδυναμία του να σχεδιάζει και να προβλέπει. Τέλος, όπως συνήθως συμβαίνει σε τούτη τη χώρα, κανείς δεν έφταιξε και γι αυτό και δεν αποδόθηκαν ευθύνες στους αρμόδιους από τον πρωθυπουργό.

Στις 6.45 χθες το πρωί, στο παγκάκι που βρίσκεται πίσω απ’ την Αψίδα του Ανδριανού, εκεί που η Βασιλίσσης Όλγας συναντά την Συγγρού, ξάπλωνε ένας άντρας. Είχε βολέψει το αριστερό του πόδι πάνω στο ξύλο που ακουμπά κανείς την πλάτη του όταν κάθεται. Το αριστερό του χέρι κρέμονταν στο έδαφος. Το παντελόνι του είχε πέσει και το λευκό βρακί του είχε γίνει καφέ. Λίγο πιο δίπλα, μια σύριγγα. Πιθανότατα είχε μετα βίας  καταφέρει να σύρει τον εαυτό του σε αυτό το παγκάκι από τον Εθνικό Κήπο ή το Ζάππειο, ή από κάπου κοντά τέλος πάντων.

Ένα χρονικό -και το χρέος που έχουμε όλοι να αλλάξουμε την "κανονικότητα". Να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο της έμφυλης βίας.

Την γενιά μου την σκότωσαν στην εφηβεία της και από τότε μας σκοτώνουν κάθε μέρα.

Παρατήρηση 1^η: Υπάρχει κάτι πιο γελοίο από τον γελοίο; Υπάρχει. Ο γελοίος που με εξυπνακισμούς πάει να παραστήσει τον ξύπνιο.
Παρατήρηση 2^η: Το εργατικό λαϊκό κίνημα δεν βρίσκεται και στα καλύτερά του. Αυτή η «ήττα», όμως, όσο κι αν φαίνεται οξύμωρο, έχει και κάτι το θετικό. Έχει αποθρασύνει τους σμπίρους του συστήματος.
Οι τελευταίοι λόγω της αμορφωσιάς τους περί την γεωμετρία της Ιστορίας και θεωρώντας αμετάβλητους τους συσχετισμούς υπέρ της τάξης της οποίας αποτελούν τους οργανικούς διασκεδαστές της, δεν νιώθουν την ανάγκη των προσχημάτων. Έτσι μας παρέχουν αφειδώς τα διαπιστευτήρια και της χυδαιότητας και της μαυρίλας τους.

O Ελευθέριος Παπαδημητρίου, φοιτητής Τμήματος Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ, ΑΠΘ, απέστειλε στο 2020mag.gr ένα άρθρο του σχετικά με την viral επιτυχία του Μιθριδάτη και τον πολιτικό "χαμό" που ακολούθησε. Το δημοσιεύουμε.

Κατά τη διάρκεια της φονικής πανδημίας το ενδιαφέρον της αποκαλούμενης κοινής γνώμης στράφηκε, κυρίως, στον καθημερινό αριθμό των κρουσμάτων, των διασωληνωμένων και των θανάτων, με αποτέλεσμα να υποβαθμιστούν άλλες πολύ σημαντικές παράμετροι, οι οποίες συνδέονται με την κυβερνητική πολιτική

Η επικαιρότητα είναι γεμάτη καυτά ζητήματα, αλλά οι συνέπειες της πανδημίας κυριαρχούν στην ατζέντα μαζί με την καραμέλα της ενσυναίσθησης, ειδικά μετά τις διαδηλώσεις του τελευταίου καιρού (οι οποίες κρίνονται ανεξαιρέτως από την άλλη πλευρά ανάρμοστες και παρανοϊκές). 

Λυπάμαι αν σας ξεσήκωσα αδίκως. Δεν αναφέρομαι στην πτώση της κυβέρνησης, αλλά στην Πτώση της Αριστεράς. Κι αυτή είναι μια πτώση αναγκαία για την εδραίωση της κανονικότητας.

Αφιερωμένο στη γενιά του Στρατή και της Μαρίας,
του Γιώργου, της Βασιλικής, της Χριστίνας, της Ευρώπης, του Χάρη, της Τζωρτζίνας, του Κωνσταντίνου, της Όλγας, του Θάνου, της Φελίσιας, της Μαρίας-Αγγελικής…,
Που θα κάνει τον κόσμο καλύτερο,