Δεν ξέρω πως το σκέφτηκα, ίσως έφταιγε ότι οι γονείς μου 17 χρόνια με είχαν πάει μόνο Κρήτη, Πήλιο, Πρέβεζα και τους είχα θυμώσει γιατί από παιδί ήθελα να γυρίσω τον κόσμο.

Μεγαλύτερη φυλακή απ’ το «σπίτι στο χωριό» ή το «εξοχικό» δεν υπάρχει για μένα. Δεν ήθελα το παιδί μου να κάνει παρέα με τα παιδιά των ξαδέρφων μου και το σόι μου. Δεν ήθελα ο,τι έχτιζα εγώ να μου το γκρεμίζουν, οι κάπως -πως να το πω ευγενικά- ignorant συγγενείς μου.

Ήθελα να γίνει ανοιχτόμυαλος άνθρωπος, να μην είναι ρατσιστής, σεξιστής και ομοφοβικός. Πράγματα που δε θα μάθει απ’ το σχολείο και την τηλεόραση (ούτε καν) αλλά από τα ταξίδια και τα βιβλία.

Έτσι αποφάσισα να θυσιάσω ο,τι χρειαστεί για να κάνω το μεγάλο σχέδιο πραγματικότητα.

Ξεκίνησα λοιπόν όταν το παιδί ήταν κάτι λιγότερο από 3 χρονών. Μάζεψα ένα σκασμό πράγματα, ένα δανεικό καροτσάκι (γιατί το δικό μας το είχα χαρίσει) και ξεκίνησα να τον πάω στο Κουφονήσι μόνη μου.

Εννοείται ότι ήμουν αγχωμένη. Εννοείται ότι δεν είχα ιδέα πως θα συμπεριφερόταν, (ακόμα λύναμε το θέμα τσισάκια και πιπίλα), αλλά όπως πάντα πήρα μια βαθιά ανάσα και πίστεψα μόνο στη φωνή μέσα μου ότι κάνω το σωστό.

Από τότε κάθε χρόνο, ακόμα κι αυτόν που αρρώστησα βαριά έχω καταφέρει να τον πηγαίνω τουλάχιστον σ ένα καινούριο μέρος.

Πριν σας πω τα καλά θα ήθελα να μοιραστώ τα δύσκολα. Ξεκινώντας από Κουφονήσια.

Φτάσαμε 2:30 το βράδυ, το παιδί ήδη κοιμόταν. Το έβαλα στο καρότσι, φορτώθηκα μέχρι που λύγισαν τα πόδια μου και κατέβηκα στο γκαράζ. Κάπου εκεί άνοιξε τα μάτια του και σοκαρισμένος αντίκρυσε κάτι που δεν είχε ξαναδεί, άπειρη φασαρία, φουλ ζέστη και καυσαέριο. Δεν έκλαψε με κοίταξε περιμένοντας μια απάντηση. Του είπα τρέλα χαρούμενη, «φτάσαμε» και έμεινε ανακουφισμένος στο καρότσι.

Η αρχή έγινε, μ’ εμπιστεύτηκε. Ξέρετε πόσο δύσκολο είναι να σ’ εμπιστευτεί ένα 3χρονο όταν το οδηγείς στο άγνωστο με τη δική σου "παιδική" αφέλεια;

Έτσι, ονομάσαμε τα ταξίδια μας "Περιπέτειες". Και όντως είναι.

Στα ταξίδια μας πηγαίνουμε συνήθως σε "μη προστατευμένα περιβάλλοντα", σε μέρη που θα χρειαστεί να είμαστε τουρίστες, για να είμαστε ελεύθεροι ν’ ανακαλύψουμε.

Σε αυτές τις περιπέτειες, μας έχουν τύχει διάφορα. 

Όπως τη φόρα που αράζαμε με τα πράγματα μας σε μια παραλία με βότσαλα και ξαφνικά τ’ απόνερα πήραν και τα πράγματα μας και οριακά το παιδί. Κι εγώ έπρεπε με το ένα χέρι να αρπάξω το παιδί και με το άλλο ό,τι προλάβω απ’ τα πράγματα.
Ή όταν πήγαμε Μάρτιο στην Αίγινα και η βροχή ξεκίνησε απ’ τον Πειραιά. Γίναμε μούσκεμα, μπήκαμε στο πλοίο και στεγνώναμε τα παπούτσια μας, ενώ για 3 μέρες η βροχή δε σταματούσε. Τόσο που πλημμύρισε το δωμάτιο του ξενοδοχείου και μας έβαλαν σε άλλο. Εκεί δεν μπορούσαμε να βγούμε για βόλτες. Τρεις μέρες επινοούσα παιχνίδια δωματίου και παραγγέλναμε πίτσα.

Όταν την άλλη φορά που νοικιάσαμε buggy αυτοκίνητο στην Αμοργό και μας έπαιρνε ο αέρας στο βουνό και τραγουδούσα το «Mama eo querro mama» γιατί έχω ακροφοβία και φοβόμουν ότι θα μας πετάξει ο αέρας στον γκρεμό.

Όταν περπατήσαμε περίπου ένα χιλιόμετρο κουβαλώντας βαλίτσες, τσάντες και μαξιλάρια στο Πήλιο γιατί παντρευόταν ένας Ρώσος και είχε γεμίσει την παραλία με Ferrari και Mazerati.

Όταν ταξιδέψαμε 30 ώρες για την Γκόα της Ινδιας (!) μέσω Άμπου Ντάμπι και Βομβάης και στο Αμπου Ντάμπι δεν είχε να κάτσουμε πουθενά για 4 ώρες stop over. Πήρα λοιπόν ένα καροτσάκι και τον έκανα βόλτες γύρω - γύρω για να κοιμηθεί αν και ήταν 7 χρονών.
Όταν θέλαμε να πάμε τουαλέτα στ’ αεροδρόμια, αφήναμε τα πράγματά σε κάποιον σεκουριτά και μπαίναμε σε διαφορετικές τουαλέτες και τραγουδούσαμε για ν’ ακούει ο ένας τον άλλον.
Όταν λύγισαν τα πόδια μου απ’ το βάρος γιατί δεν έβρισκα τρόλεϊ στη Βομβάη και έκατσα στο πάτωμα και ο 7χρονος μου είπε «Έλα μάμυ μην ανησυχείς θα τα καταφέρουμε όπως πάντα» ή όταν φτάσαμε στην Γκόα και από χειμώνα συναντήσαμε καλοκαίρι, φασαρία και χαμό, ενώ ο οδηγός που είχα κλείσει, άργησε πάρα πολύ και νιώσαμε χαμένοι .

Όταν τον πήρε το ρεύμα της παραλίας Άσβεμ και τον έσωσε (μαζί με τη φίλη του και τη φίλη μου) το Baywatch του Ασβεμ και τον έγραψαν οι τοπικές εφημερίδες.

Όταν δε βρίσκαμε ταξί για το λιμάνι, 6 το πρωί και αργήσαμε κι έτρεχε με τη βαλιτσούλα να προλάβουμε το καράβι και λέγαμε οτι το μότζο μας θα τα καταφέρει και θα ανέβουμε εγκαίρως.

Όταν του μπήκε στο ποδαράκι μια τεράστια ακίδα στη ζούγκλα στην Γκόα και χρειάστηκαν δύο άνθρωποι για να του τη βγάλουν ενώ τον είχα αγκαλιά και του έδειχνα youtube.

Να σας πω την αλήθεια, αυτά τα. "κακά" επιλεγώ να θυμάμαι, γιατί τα καλά είναι τόσο περισσότερα.

Αν ως γενική δυσκολία έχω να πω κάτι είναι το κουβάλημα και το ότι πρέπει να κάνω εγώ το παιδί γιατί δε βρίσκουμε πάντα παιδάκια να παίζει. Ίσως γι’ αυτο ξετρελάθηκε με την Ινδία. Γιατί είχε τέλεια παρέα Ινδοαυστριάκια (παιδάκια με μπαμπά Ινδό και μαμά Αυστριακή) και άπειρα εξωτικά ζωάκια.

Πιστεύω πως όλα τα δύσκολα μας "έχτισαν" αυτοπεποίθηση, μας ένωσαν και μας έκαναν «τέρατα» ψυχραιμίας (σ' αυτό αν μπορεί ας μας πάει κόντρα ο οποιοσδήποτε).

Όλα αυτά έκαναν το παιδί υπεύθυνο, ανοιχτόμυαλο και βέβαιο για τον εαυτό του.

Έχει εξασκήσει τ’ αγγλικά του σε κάθε πιθανή προφορά, έχει ανεβεί με κλιματσίδες σε δέντρα σαν τον Ταρζάν, έχει διαλογιστεί, έχει πάει σε καλλιτεχνική κατάληψη στο Μιλάνο και εδώ και 2 χρόνια δε μ’ έχει ρωτήσει γιατί η Ιταλίδα φίλη του είναι μαύρη κι η μαμά της ξανθιά.

Ο Ντανιελ πιστεύει μέχρι και σήμερα που είναι 10 ότι η μαμά του θα τον σώσει απ’ οτιδήποτε και να του συμβεί κι αυτό του έδωσε ανακούφιση όταν του έκαναν μπουλινγκ.

Εννοείται έχω φοβηθεί παρά πολλές φορές (μην πω συνέχεια).

Εννοείται ότι πολλές φορές άνθρωποι προσπάθησαν να με αποτρέψουν.

Εννοείται ότι πριν την Ινδία έχασα τον ύπνο μου απ’ το άγχος κι όμως δε θα άλλαζα τίποτα από τις μέχρι στιγμής περιπέτειες μας.

Αυτό το άρθρο δε γράφτηκε για να φλεξάρω.

Γράφτηκε για να πω ότι κι εγώ φοβάμαι, αλλά παρόλο το φόβο, αυτά που έχουμε κερδίσει σαν ομάδα είναι παρασάγγας περισσότερα.

Γραφώ για να δώσω θάρρος σε όλους όσοι το σκέφτονται. Για να πω ότι κι εγώ φοβάμαι αλλά το κάνω έτσι κι αλλιώς.

Έχω φάει πολύ ζόρι, κυρίως από άσχετους για σχεδόν κάθε ταξίδι.

Έχω ακούσει τα μεγαλύτερα "τέρατα" για να με σταματήσουν.

Ευτυχώς έχω διαλέξει έναν καταπληκτικό μπαμπά για το παιδί, που αν και δεν είμαστε πια σύντροφοι, στηρίζει κάθε περιπέτεια που αποφασίζω και κάθε φορά που του ανακοινώνω ένα νέο μέρος το μόνο που λέει είναι «Σούπερ, μπράβο, θα περάσετε τέλεια» και είναι πολύ περήφανος για όλα αυτά που έχει καταφέρει ο γιος του.

«Σου υπόσχομαι να πηγαίνεις σε ένα καινούργιο μέρος, κάθε χρόνο...»