Είναι η νεολαία σπίτι;

Στο γνωστό ανέκδοτο «ο μπαμπάς είναι σπίτι;», η απάντηση «ο μπαμπάς είναι άνθρωπος» μου φαινόταν πάντοτε ιδιαιτέρως προβληματική σε συμβολικό επίπεδο, καθώς ο μπαμπάς θα μπορούσε να σημαίνει το σπίτι, το πατρικό μας σπίτι. Απ’ αυτή την άποψη και το κράτος είναι σπίτι. Είναι ένα καλοδιατηρημένο πρώην ανάκτορο: η Βουλή. Σε αυτή την παράδοξη συνειρμική αλυσίδα η σημερινή νεολαία δεν θα μπορούσε παρά να είναι και αυτή σπίτι. Ή μάλλον κτηριακό συγκρότημα: τα Προσφυγικά της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.

Είναι η νεολαία σπίτι;
ΠΡΟΒΟΛΗ

ΓΡΑΦΕΙ Η ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΜΑΡΓΙΩΤΗ*

Ανάμεσα στον Άρειο Πάγο και την ΓΑΔΑ, βρίσκεται μια σειρά πολυκατοικιών με ξεχαρβαλωμένα μπαλκόνια, ξεβαμμένες όψεις και μακρά ιστορία. Τα Προσφυγικά είναι ένα συγκρότημα 228 διαμερισμάτων, που δημιουργήθηκε την περίοδο 1934-1936 για να στεγάσει προσφυγικούς πληθυσμούς απ τη Μικρά Ασία. Πέτρινες κατασκευές που άντεξαν στον χρόνο. Οι τοίχοι τους φέρουν τραύματα, σημάδια από σφαίρες του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Θα περίμενε κανείς να έχουν μετατραπεί σε δημόσιο μνημείο, όπως ο Παρθενώνας, το Ολυμπιείο, η Βουλή, το σπίτι της Μπουμπουλίνας. Αντιθέτως, το 2003 εν όψει τον Ολυμπιακών Αγώνων η Κτηματική Εταιρία Δημοσίου αγόρασε εκβιαστικά 137 διαμερίσματα ενώ το ΥΠΕΧΩΔΕ απαλλοτρίωσε άλλα 40 με σκοπό τη δημιουργία πάρκου αναψυχής. Το σχέδιο φαλίρισε και τα Προσφυγικά πέρασαν διαδοχικά από το ΥΠΕΧΩΔΕ, στο ΤΑΙΠΕΔ και από κει στην Περιφέρεια, χωρίς να καταφέρουν να τα «εκμεταλλευτούν».  Σήμερα στέκουν καταθλιπτικά ανάμεσα σε σύγχρονα κτήρια δημόσιων υπηρεσιών, ως τεκμήρια μιας μνήμης την οποία προσπαθούμε να απωθήσουμε.

Τραύματα και μνήμες φέρουν και οι άνθρωποι.

Το σώμα της ελληνικής νεολαίας φέρει το τραύμα και την μνήμη της κρίσης. Από το 2008 έχει διαμορφωθεί στο πλαίσιό της. Με έναν τρόπο τυγχάνει της ίδιας κρατικής αντιμετώπισης με το συγκρότημα των Προσφυγικών στους Αμπελόκηπους. Μαρτυρά την αποτυχία των κυβερνητικών πολιτικών. Δέχεται την αδιαφορία των θεσμών. Έρχεται σε καταφανή αντίθεση με την γενικότερη αισθητική. Δεν ταιριάζει στο περιβάλλον του.

Φέτος 40.000 νέοι έμειναν εκτός ΑΕΙ. Οι διαφημίσεις προπτυχιακών προγραμμάτων σπουδών ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων έχουν κατακλίσει τηλεοράσεις, ραδιόφωνα και social media.
Αν κάποιος έχει λεφτά μπορεί να σπουδάσει ότι επιθυμεί.
Αν κάποιος δεν έχει, μπορεί να μείνει στην Ελλάδα και να δουλέψει στο σέρβις ή στην εξυπηρέτηση πελατών, να στελεχώσει το καμένο οικοπεδάκι που διαχρονικά φιλοδοξεί να μεταμορφωθεί σε πάρκο αναψυχής για ευρωπαίους τουρίστες.

Η σημερινή νεολαία δεν εγκλωβίζεται στα Πανεπιστήμια.
Εγκλωβίζεται σε επισφαλείς, ανασφάλιστες και κακοπληρωμένες δουλειές για να συντηρήσει τον εαυτό της εξυπηρετώντας τουρίστες όσο σπουδάζει.

Η ταυτότητα ενός κράτους αποκαλύπτεται από το πόσο αναγνωρίζει και πως διαχειρίζεται το παρελθόν και το μέλλον του. Τόσο στην περίπτωση των Προσφυγικών όσο και σε εκείνη της σημερινής νεολαίας το ελληνικό κράτος φαίνεται να εγκαταλείπει στην τύχη του, ό, τι δεν θέλει να θυμάται.

Μεταχειρίζεται την νεολαία ως ερειπωμένο κτήριο αδιαφορώντας για το συλλογικό μας μέλλον κα αφήνει τα συλλογικά μνημεία να ερειπώσουν αδιαφορώντας για τα παρελθόντα τραύματα.

Η Χριστίνα Μαργιώτη είναι απόφοιτός της σχολής Πολιτικών Επιστημών του Παντείου και μεταπτυχιακή φοιτήτρια του τμήματος Πολιτισμικής Ανθρωπολογιας Παντείου

Τα κείμενα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν αποκλειστικά τον/την συντάκτη/τριά τους και οι όποιες τοποθετήσεις και θέσεις τους δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 20/20 Magazine.
Ακολουθήστε το 20/20 Magazine στο Google News, στο Facebook, το Twitter και το Instagram.
ΠΡΟΒΟΛΗ