Ναι, τον κηδέψατε. Αλλά στα μέτρα σας. Κλεισμένο μέσα σε μια σκοτεινή εκκλησία. Περιστοιχισμένο από παπάδες και πολιτικούς.

Ο κόσμος, ο λαός του, έξω, σε απόσταση. Κάπου στο βάθος. Βρεγμένος. Με αστυνομική φύλαξη. Με κραυγές «στην άκρη» όταν έρχονταν πολιτικοί αρχηγοί.

Ποιός στην άκρη; Ο κόσμος του; Ο λαός του; Ο λαός που αυθόρμητα σιγοψιθύριζε τους ύμνους του. Στο βάθος. Από μόνος του.

Εσείς, ως Πολιτεία, φροντίσατε να μην ακουστεί ούτε μία νότα του, επί 3 βουβές μέρες. 3 μέρες γεμάτες εκκωφαντική σιγή. Σιωπή. Σιωπή και βροχή.

Τα τηλεοπτικά σας κανάλια μπορεί να είχαν ετοιμάσει μήνες πριν τα αφιερώματα για τον θάνατό του. ‘Ηταν άρρωστος ο Μίκης, όλοι το ξέραμε. Άρρωστος και υπέργηρος.
Εσείς όμως, δεν μπορούσατε να έχετε οργανώσει 10.000 χορωδούς να ψέλνουν τα έργα του στην εξόδιό του. Ναι, τόσοι έπρεπε να είναι. Τόσους άξιζε. 

Ούτε μια ορχήστρα. Δεκάδες έφτιαξε όσο ζούσε. Ας μην είχατε Συμφωνική Ορχήστρα, που αυτή ακριβώς θα έπρεπε. Ας είχατε μια καμεράτα. Ας είχατε του Δήμου. 

Ας μην είχατε ορχήστρα. Ας είχατε ένα συγκρότημα να τον τραγουδήσουν οι ερμηνευτές του. Ναι, αυτοί έπρεπε να είναι. Αυτούς άξιζε. 

Τους μεγαλύτερους. Τους σπουδαιότερους. Όλοι εκεί ήταν. Αλλά βουβοί, όπως τους θέλατε.

Δεν θέλατε 10.000 μουσικούς, ούτε ορχήστρες, ούτε ερμηνευτές, παρ’ ό,τι έχετε επίσης φροντίσει να μην έχει κανείς τους δουλειά και θα έσπευδαν ΟΛΟΙ; 

Ας φέρνατε έναν. Τον Μανώλη τον Καραντίνη. Να κάνει ακριβώς αυτό που ο ίδιος, μέσα από την τρεμάμενη ψυχή του έκανε για τον μεγάλο Δάσκαλο. 

Ως Πολιτεία, του επιφυλάξατε την πιο βουβή κηδεία, στην πιο βουβή εποχή.

Ξέρω, ξέρω, «ποιό μετά;».

Δεν έχει μετά.

Δώσε, Μανώλη. Δώσε και ας ορφανέψαμε βουβοί.