ΓΡΑΦΕΙ Η ΝΑΝΣΥ ΠΑΝΑΓΟΥΛΟΠΟΥΛΟΥ

Η νέα χιλιετία

Γιατί, δεν υπήρχαν εφηβικές ιστορίες στην κουλτούρα μας παλιότερα; - θα αντιταθείτε. Υπήρχαν, ναι, αν και δεν είχαν τη θέση που έχουν σήμερα στην καθημερινότητά μας. Ειδικά πριν τη δεκαετία του ’60 ή ’70 δεν υπήρχε κάποιο είδος διασκέδασης που να προοριζόταν αυστηρά για τα έφηβα άτομα. Όταν δημιουργήθηκε αυτή η αγορά, αφορούσε αυστηρά τα έφηβα αγόρια.

Οι έφηβες κοπέλες αν δεν εξευτελίζονταν σε κωμικές-coming-of-age ταινίες των 90’s –βλέπε “American Pie”- ήταν πάντα κομπάρσοι στις ιστορίες των εφήβων αγοριών, που αποτυπώνονταν σε επιτυχημένα τραγούδια, ταινίες και βιβλία.

Το εφηβικό drama του προηγούμενου αιώνα αποδίδεται σε ταινίες όπως The Graduate (1967), τραγούδια των Beach Boys και New Kids On The Block, και σε ΟΛΑ τα κλασσικά βιβλία (π.χ. “Ο Φύλακας στη Σίκαλη”, “Όταν σκοτώνουν τα Κοτσύφια” κ.ά) από την οπτική γωνία του εφήβου.

Η εφηβεία απέκτησε ένα μόνο φύλο και κατά συνέπεια, μία συνείδηση.

Κάπου στις αρχές των 2000’s, ξαφνικά, οι μεγαλο-executives εκδοτικών οίκων και εταιριών παραγωγής κατάλαβαν πως ίσως να έχουν να πουν κάτι και οι έφηβες κοπέλες και οφείλουν να τους δώσουν την ευκαιρία να το πουν. Αυτό φυσικά, δεν προήλθε από κάποια κρίση ενσυναίσθησης – μάλλον από κάποια διαίσθηση πως αν δεν αλλάξουν τακτικές θα χάσουν το καταναλωτικό κοινό των εφήβων κοριτσιών.

Έτσι λοιπόν - έχοντας πάντα υπόψη το νόμο αγοράς-ζήτησης - αρχίζουν να δημιουργούνται περισσότερα media με έφηβες πρωταγωνίστριες.

Βέβαια, αυτό που είχαν να πουν οι έφηβες ήταν πάντα κάτι δραματικό και υπερβολικό (συνήθως για κάποιο αγόρι)  και ποτέ κάποια καλή κουβέντα για συγγενή ή υποστηρικτικό σε φίλη, αλλά αυτό είναι για κάποια άλλη κουβέντα.

Ταξίδι στον  χωροχρόνο

Αν αυτή η στροφή της ποπ-κουλτούρας σε πιο εφηβικές ιστορίες φανερώνει κάτι, αυτό είναι η νοσταλγία μας για την εφηβεία.

Όχι τη δική μας εφηβεία όμως.

Μια εφηβεία με λιγότερη ακμή, περισσότερους φίλους, περισσότερη ελευθερία και πιο δυνατούς έρωτες.

Αν μπορούσατε να γυρίσετε και να αλλάξετε το χρόνο, είμαι σίγουρη πως η εφηβεία σας θα είχε κάτι από την ένταση και την αίγλη του Elite ή του Gossip Girl. Ίσως να απαντούσατε σε προσβολές με τον ειρωνικό και edgy τρόπο της Veronica Mars. Aλλά δυστυχώς αυτό δε γίνεται.

Μπορείτε μόνο να απολαμβάνετε -φανταστικούς και μη- χαρακτήρες να περνούν μια πιο cool εκδοχή της εφηβεία σας.

Drama has no age – but it has a gender

Γιατί όμως να παρακολουθήσετε κάποια εφηβική σειρά; Θεωρητικά, τα εφηβικά σας χρόνια δεν ήταν καθόλου ωραία (κρίνοντας από τα δικά μου) και δε θέλετε να γυρίσετε σε αυτά. Εξετάσεις, άγχος, ψεύτικες φιλίες και ραγισμένες καρδιές.

Α, πάνω κάτω όπως και στην ενήλικη ζωή δηλαδή;

Οι φωνές, τα δάκρυα και τα πείσματα είναι ενστικτώδεις αντιδράσεις –απλά οι ενήλικες έχουν μάθει να τις καταπιέζουν.

Αντίθετα, τα άτομα στην εφηβεία τους, και ειδικά οι έφηβες κοπέλες, δεν ενδιαφέρονται για το πόσο over-the-top φαίνονται στους γύρω τους.

Γιατί πολύ απλά ξέρουν ότι δε χρειάζεται να κρατούν τους τύπους. Τα έφηβα άτομα αντιμετωπίζονταν πάντα ως ανώριμα και υπερβολικά. Πόσο μάλλον οι έφηβες γυναίκες, που ξέρουν ότι το φύλο τους θα αποτελέσει μια ακόμη αιτία για να χαρακτηριστούν "δραματικές".

Σε μια εποχή λοιπόν που οι έφηβες είναι εξ ορισμού «παλαβές, dramatic και over-the-top», φαίνεται πως το σύνολο των καταναλωτών αποζητά το drama τους, είτε σε βιβλία, σειρές και ταινίες, είτε σε τραγούδια από την –προσωπική μου αγαπημένη- Olivia Rodrigo.