Τέτοιες μέρες θυμάμαι πάντα μια παιδική φίλη - ας την πούμε Ελένη, δεκαέξι χρονών, άριστη μαθήτρια, με μεγάλες φιλοδοξίες.
Η Ελένη λοιπόν, όταν πήγαινε δευτέρα λυκείου της συνέβη κάτι τρομερό: έμεινε έγκυος με τον, κατά ένα χρόνο μεγαλύτερο, φίλο της.

Μόλις το έμαθαν οι γονείς, όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Να το "ρίξει" ούτε λόγος, καθώς είναι «αμαρτία» και επίσης «τι θα έλεγε ο κόσμος;». Πανελλήνιες δεν πρόλαβε να δώσει, ούτε να σπουδάσει ποτέ - ήταν πολύ απασχολημένη να το παίζει νοικοκυρά, ενώ ο γάμος δεν άργησε να έρθει, όπως και το διαζύγιο.
Τελευταία φορά που είδα την Ελένη, είχε μια δουλειά που μισούσε και μια ζωή που -όπως έλεγε- δεν ήθελε.

Η Ελλάδα εξακολουθεί να είναι μια κλειστή, συντηρητική κοινωνία, όπου επιτρέπει ευτράπελα όπως την καθίδρυση της ημέρας του «Αγέννητου Παιδιού» και ευρωβουλευτές εκλεγμένοι με το κυβερνών κόμμα να τάσσονται κατά του δικαιώματος της άμβλωσης, προωθώντας μεσαιωνικές αντιλήψεις και σκοταδισμό.

Από το 1983 όπου οι θαρραλέες γυναίκες της Αυτόνοµης Κίνησης Γυναικών διεκδίκησαν το δικαίωμά τους στην ελευθερία του σώματός τους με σύνθημα «Έξω οι νόμοι από το κορμί µας», μέχρι σήμερα, δεν έχουν αλλάξει και πολλά στην νοοτροπία. Και αυτό οφείλεται κυρίως στον εφησυχασμό της ελληνικής κοινωνίας να μην αντιδρά σε ακροδεξιές αφηγήσεις.

Παγκοσμίως, σε χώρες όπως η Ανδόρα και η Μάλτα, οι αμβλώσεις απαγορεύονται, ενώ πρόσφατα η ακροδεξιά κυβέρνηση της Πολωνίας αυστηροποίησε την νομοθεσία της.

Μόλις πριν λίγες μέρες, χιλιάδες γυναίκες σε πάνω από 600 πόλεις στις ΗΠΑ βγήκαν στους δρόμους για να διαδηλώσουν για το δικαίωμα τους στην έκτρωση, με σύνθημα «Κάτω τα χέρια από τα σώματά μας». Η αφορμή είναι η οπισθοδρομική απαγόρευση των αμβλώσεων στην πολιτεία του Τέξας - άλλο ένα "δώρο" που άφησε πίσω του ο Ντόναλντ Τραμπ.

Ποιο είναι το αποτέλεσμα σε αυτές τις περιπτώσεις; Γυναίκες καταπιεσμένες, χωρίς ελευθερία, χωρίς αυτονομία, χωρίς δικαιώματα, όπου είναι αναγκασμένες να γεννήσουν το παιδί του βιαστή τους ή να αναλάβουν έναν ρόλο - αυτόν της μητέρας - που δεν θέλουν.

Η γυναίκα πρέπει να έχει την αυτοδιάθεση να αποφασίζει για τη ζωή της, να βασίζεται πάνω στα δικά της κριτήρια για το τι είναι σωστό για εκείνη και το σώμα της και κυρίως, να της δίνεται το δικαίωμα στην επιλογή, οποιαδήποτε κι αν είναι αυτή - είτε επιλέξει να κρατήσει ένα μωρό, είτε όχι.

Κατανοώ την κάθε γυναίκα που θέλει να τερματίσει μια εγκυμοσύνη.

Όχι, δεν είναι δολοφονία, όχι, δεν σκοτώνει μια αθώα ψυχή, ούτε θα γίνει - εφόσον το επιθυμεί - κακιά μητέρα στο μέλλον, επειδή έκανε μια έκτρωση.

Είναι ακόμη μια περίπτωση κατά την οποία ακραία συντηρητικές φωνές στήνουν τις γυναίκες στον τοίχο και τις αναγκάζουν να λογοδοτήσουν, θεωρώντας πως έχουν κάποια δικαιοδοσία πάνω στο σώμα τους.

Και υπάρχει κίνδυνος οι φωνές αυτές, αν συνεχίσουν να καλλιεργούνται, να απειλούν πλέον σοβαρά θεμελιώδη κερδισμένα δικαιώματα, σβήνοντας από τον χάρτη χρόνια φεμινιστικού αγώνα και προόδου.