Ομολογουμένως, ο Κώστας Μπακογιάννης μπήκε με μεγάλη φόρα στην πολιτική ζωή της πρωτεύουσας. Λίγο η μεγάλη διαφήμιση από τα ΜΜΕ για το έργο του στην Περιφέρεια της Στερεάς Ελλάδας (κανείς Αθηναίος δεν έψαξε ποτέ πόσο μεγάλο ήταν εν τέλει), λίγο ότι είναι νέος και επικοινωνιακός, λίγο ότι έδειχνε «διαβασμένος» και πρόθυμος για δουλειά, οι δημότες των Αθηνών τον πίστεψαν. Τον πίστεψαν πολύ. Φαινόταν σαν μια καλή ευκαιρία να ξυπνήσει ο Δήμος των Αθηναίων από την αδράνεια στην οποία είχε πέσει τα τελευταία χρόνια, οπότε και ο πρώην, ο Καμίνης, εγκατέλειψε το Δήμο, αρχικά σιωπηρά και μετέπειτα με παραίτηση.

Η ελπίδα συνεχίστηκε. Ανακοινώσεις για Μεγάλο Περίπατο, επιστροφή του σιντριβανιού της Ομόνοιας, ενοποίηση Μουσείου - Πολυτεχνείου. Οι κινούμενοι στο ευρύτερο κέντρο ενθουσιαστήκαμε. Περισσότερος ελεύθερος κοινόχρηστος χώρος στην Πανεπιστημίου, λιγότερα αυτοκίνητα και ρύπανση, Ομόνοια όπως παλιά. Τα έργα ξεκίνησαν άμεσα, θα ολοκληρώνονταν αμεσότερα. Ακουγόνταν εξαιρετικό.

Μέχρι την αποκάλυψη.

Ο Μεγάλος Περίπατος τελικά ήταν νερομπογιές στο δρόμο, λαμαρίνες με ξερόχορτα, παγκάκια που καίγανε και φοίνικες μαραμένοι.
Όσο κι αν προσπάθησαν τα ΜΜΕ να μας πείσουν για το μεγαλείο της επιστροφής των φοινίκων στο κέντρο των Αθηνών μετά από εκατό χρόνια (τόσος ενθουσιασμός ούτε εάν επέστρεφε το αέτωμα του Παρθενώνα από το Βρετανικό Μουσείο), το αποτέλεσμα του έργου ήταν το λιγότερο αντιαισθητικό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι το χρώμα σε δύο μέρες ξέβαψε, κανείς δεν κάθισε ποτέ στα παγκάκια - λαμαρίνα, ενώ ότι ώρα και να περάσεις, άνθρωπο δε θα δεις να περιδιαβαίνει τον περίπατο. Χωρίς να μπούμε στη συζήτηση για το πόσο κόστισαν οι λαμαρίνες και ποιος δούλευε στην εταιρεία με τα χρώματα, το έργο ήταν αισθητικά μια παταγώδης αποτυχία.

Παρόμοια κατάσταση και η Ομόνοια, που όλοι θυμόμαστε ότι εγκαινιάστηκε με «γαλάζιο» πάρτι εν μέσω πανδημίας, ενώ λίγες βδομάδες αργότερα ένα «μυθικό» ζωύφιο έφαγε όλο το πράσινο γύρω από το σιντριβάνι. Ενώ η «πολυπόθητη» ενοποίηση Μουσείου -Πολυτεχνείου δεν θα πραγματοποιηθεί ποτέ για νομικούς λόγους.

Η μεγάλη απορία είναι γιατί τα έργα αυτά έγιναν τόσο βεβιασμένα και δίχως καμία πολεοδομική, αρχιτεκτονική, κυκλοφοριακή εις βάθος σύγχρονη μελέτη.

Κάτι ανάλογο έχουν αρχίσει τα τελευταία χρόνια να πραγματοποιούν με τα ΣΒΑΚ (Σχέδιο Βιώσιμης Αστικής Κινητικότητας) μεγάλοι Δήμοι στη χώρα, όπως ο Δήμος Λαρισαίων, με μελετημένες παρεμβάσεις οι οποίες (παρά κάποιες αστοχίες κυρίως στο κυκλοφοριακό) έχουν αναβαθμίσει την αισθητική και τη λειτουργικότητα της πόλης της Λάρισας.
Η Αθήνα γιατί να μην ακολουθήσει ανάλογες πρακτικές;
Ο Δήμος Αθηναίων υποστήριξε ότι οι μελέτες αυτές είχαν γίνει πολλά χρόνια πριν και βρισκόταν στα "συρτάρια", αλλά οι ανάγκες μιας πόλης και μιας κοινωνίας αλλάζουν με τα χρόνια, όπως πρέπει να γίνεται και με τις μελέτες.

Μετά από όλα αυτά ο Δήμος ανακοινώνει την παταγώδη αποτυχία του (πετώντας στα σκουπίδια 2 εκατομμύρια ευρώ) και χαρακτηρίζοντας το μέχρι τώρα έργο «προσωρινό», θα ξηλώσει τα πάντα και θα προχωρήσει σε νέες τελικές παρεμβάσεις.

Ήδη ξηλώθηκαν τα πάντα στο κάτω μέρος της πλατείας Συντάγματος και φυτεύονται κάποια ροζ δέντρα και νέα στέγαστρα για τους τουρίστες του Μακ Ντόναλντς.

Στη συνέχεια «μετά λύπης» θα φύγουν οι φοίνικες και οι λαμαρίνες της Πανεπιστημίου και θα φυτευτούν πλατάνια, λέει. Εάν μετά από αυτά, το Athénée μετονομαστεί σε «Καφέ-Ψησταριά ο Πλάτανος», οι Κολωνακιώτες θα μεταναστεύσουν δια παντός.

Μιλώντας στην Κοινωνία Ώρα Mega ο Δήμαρχος τόνισε ότι τα πλατάνια, οι ρίζες των οποίων απορροφούν πολύ νερό θα βοηθήσουν στην προστασία από τις πλημμύρες.

Τα πλατάνια. Σε αστικό περιβάλλον. Τα πλατάνια.

Υπάρχει και συνέχεια.
Σε ερώτηση γιατί επιλέχθηκαν τα πλατάνια απαντήθηκε από το Δήμο ότι τα αειθαλή αυτά δέντρα αποτελούν μέρος της «αστικής πανίδας της Αττικής». Εννοούσε ο Δήμος «χλωρίδας» ή μιλάμε για ζωντανά αθάνατα πλάσματα που θα μας παρατηρούν στην πανεπιστημίου. Θα μας απαντήσει κάποιος υπεύθυνα ή να πανικοβληθούμε;

Δήμαρχε τα πράγματα είναι απλά.

Η διαχείριση του αισθητικού και κυκλοφοριακού τομέα μιας πόλης θέλει μελέτη, σκέψη, ειδικούς, αρχιτέκτονες, μηχανικούς, συγκοινωνιολόγους, προτάσεις, ίσως και δημόσιες διαβουλεύσεις. Δεν είναι «ξυπνάω ένα πρωί και φυτεύω δέντρα».

Στην τοπική αυτοδιοίκηση καμιά φορά δεν παίζουν ρόλο τα κόμματα και τα ονόματα. Οι δημότες ζητούν καθαριότητα, ασφάλεια, εύκολη μετακίνηση, πολιτισμό, αισθητική και άλλα απλά καθημερινά πράγματα. Αν δεν τα βρουν αυτά, όπως ξηλώθηκαν οι φοίνικες εν μία νυκτί, ξηλώνονται και τα δημοτικά τέλη από τους λογαριασμούς της ΔΕΗ, ξηλώνονται και οι δήμαρχοι και μετά … χαιρέτα μας τον πλάτανο!

Ίσως τον χαιρετάς από τα βουλευτικά έδρανα, αλλά η ιστορία τους αποτυχημένους δημάρχους δεν τους ξεχνά.

*Ένα προτζεκτάκι το Rethink Athens που είχε ενθουσιάσει κόσμο κάποτε προ κρίσεως τι να απέγινε άραγε;