Οι δύο πιο πρόσφατες περιπτώσεις της Μαραθωνοδρόμου Μαρίας Πολύζου και της Ολυμπιονίκη Πηγής Δεβετζή, έρχονται να μας υπενθυμίσουν ότι το #MeToo δεν είναι κάτι πρόσκαιρο, ούτε πρόκειται για μια μόδα.

Έχει ριζώσει πλέον στην ελληνική συνείδηση και θα συνεχίζει να δίνει δύναμη και κουράγιο σε όλους όσοι έχουν υποστεί μια μορφή βίας στη ζωή τους.

Παρ' όλα αυτά υπάρχουν ακόμα κάποιοι που προσπαθούν να διαστρεβλώσουν και να υπονομεύσουν τη δύναμη του. Που διαρκώς αναρωτιούνται «μα καλά και γιατί τώρα;», «τώρα το θυμήθηκαν;» ή όπως προκλητικά σχολίασε πρόσφατα ο.. «Ζορό της πολιτικής» Παναγιώτης Ψωμιάδης: «Aν δεν γούσταραν να μίλαγαν τότε».

Πρόκειται για ανθρώπους που δεν έχουν προσπαθήσει ποτέ να καταλάβουν τον άλλον, να νιώσουν τον φόβο και την απελπισία του και που σπαταλούν όλη τους την ενέργεια ενισχύοντας το victim blaming, το οποίο είναι ήδη ένα ισχυρό φαινόμενο στην Ελλάδα.

Δεν τους νοιάζει η πράξη καθαυτή, αλλά το γιατί τα ίδια τα θύματα το άφησαν να συμβεί, γιατί δεν το σταμάτησαν εγκαίρως, γιατί «πήγαιναν γυρεύοντας».

Δηλαδή - σύμφωνα με εκείνους - το φταίξιμο είναι όλο δικό τους.

Η ενσυναίσθηση είναι μεγάλη υπόθεση και δυστυχώς δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο όλων. Να μπορείς να καταλαβαίνεις, να αναγνωρίζεις και να ταυτίζεσαι με την ψυχική κατάσταση που βρίσκεται το άλλο άτομο. Να κοιτάς τα πράγματα και από την δική του πλευρά.

Και όχι, δεν το θυμήθηκαν τώρα. Δεν το ξέχασαν ποτέ, άλλωστε. Πέρασαν χρόνια μέχρι να νιώσουν έτοιμοι και ασφαλείς. Προέβλεψαν το διασυρμό και τη ψυχρή αμφισβήτηση, καθώς και ότι πιθανότατα δεν θα έβρισκαν ποτέ δικαιοσύνη. Γι’ αυτό προτίμησαν τη σιωπή.

Στην τελική, πότε είναι η κατάλληλη στιγμή να μιλήσει κάποιος για την τραυματική εμπειρία του; Υπάρχει κάποιο χρονικό όριο που αν λήξει, όλα αυτομάτως σβήνονται και ξεχνιούνται; Τι νόημα έχει η ερώτηση «γιατί τώρα;».

Η ασέλγεια είναι ασέλγεια. Και δεν έχει σημασία αν είναι μεγάλη ή μικρή, αν κράτησε λίγο ή πολύ και αν έγινε πριν λίγα λεπτά ή πριν από εκατό χρόνια.

Το #MeToo φέρνει την αλλαγή που περιμέναμε εδώ και καιρό

Είναι εξαιρετικά θετικό για μια κλειστή, συντηρητική κοινωνία όπως η Ελλάδα, ότι τα θύματα βρήκαν το θάρρος να εκφράσουν την αλήθεια τους και όσα πέρασαν. Δίνουν κουράγιο σε όλους τους υπόλοιπους να πράξουμε το ίδιο, περνώντας ένα ισχυρό μήνυμα:

Πρέπει να αντισταθούμε σε κάθε είδος βίας ή παρενόχλησης και να μην φοβόμαστε να μιλήσουμε, είτε ο θύτης είναι υψηλόβαθμο στέλεχος σε μία εταιρία, είτε ένας καθηγητής, ακόμη και ένας συγγενής μας.

Το #MeToo θα συνεχίσει να δίνει ελπίδα και να γίνεται η «φωνή» όσων το έχουν ανάγκη. Θα συνεχίσει να γίνεται η στέγη πολλών ακόμη ιστοριών κακοποίησης και εμείς θα είμαστε εκεί να τις ακούσουμε, παλεύοντας για μια καλύτερη κοινωνία, μακριά από πατριαρχικές διηγήσεις, όπου θα κυριαρχούν τα ανθρώπινα δικαιώματα.