Η συζήτηση των ημερών για την προσωπικότητά της και τις πολιτικές της χώρας για την καταπολέμηση του καρκίνου, ακούσια θα μετατοπιστεί στην πραγματική αορατότητα των γυναικών στην πολιτική ζωή του τόπου. Η επόμενη γυναίκα ηγέτης φαίνεται ότι θα αργήσει να έρθει.

Επιτρέψτε μου σε αυτή την αναφορά να μη χρησιμοποιήσω τους κλισέ όρους που ακούστηκαν πολλάκις αυτές τις ημέρες για την ασθένειά της, όπως «μαχήτρια ζωής», «παράδειγμα θάρρους», «πάλεψε σκληρά ως το τέλος», «κατάφερε και νίκησε μια φορά το τέρας αλλά δεν άντεξε». Είναι όροι οι οποίοι κατ’ εμέ αδικούν τους ανθρώπους που δεν μπόρεσαν να αντέξουν το ψυχολογικό βάρος αυτής της ασθένειας, η οποία δεν επιλέγει πάντα τους δυνατούς.

Η Φώφη Γεννηματά αποδείχθηκε μαχήτρια γιατί κατάφερε και «πάτησε» τον ανδροκρατούμενο χώρο του ΠαΣοΚ και αναδείχθηκε η πρώτη γυναίκα αρχηγός του κόμματος. Μια γυναίκα η οποία είχε φωνή στο κόμμα. Διπλασίασε τα εκλογικά ποσοστά ενός ημιθανούς πολιτικού φορέα, τον διεύρυνε, έφερε τη συνοχή που είχε χάσει η παράταξη στην εποχή Βενιζέλου.

Το ΠαΣοΚ ήταν πάντα «αντρική υπόθεση» και αυτό είναι γνωστό. Έδωσε πολλά στις γυναίκες ψηφοφόρους, κυρίως τη δεκαετία του ’80 με τις αλλαγές στο οικογενειακό δίκαιο, αλλά ήταν ελάχιστες οι περιπτώσεις που επέτρεψε στις γυναίκες να πάρουν καίριες θέσεις εξουσίας και να ηγηθούν. Μέχρι που πριν λίγα χρόνια ανέλαβε η Φώφη Γεννηματά.

Η ίδια έδειξε ότι έχει φωνή τόσο στη Βουλή, όσο και μεταξύ των υπόλοιπων πολιτικών αρχηγών. Όσο εκείνοι έδειχναν να μην παίρνουν στα σοβαρά τα λεγόμενα μιας γυναίκας, τόσο εκείνη ανέβαζε τη φωνή της. Όσο κι αν διαφωνούσε κανείς με τις πολιτικές της θέσεις, δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει ότι ήταν μια γυναίκα με φωνή.

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι αυτές τις νίκες τις οφείλει στο επίθετο της. Ναι είναι πολύ πιθανό. Αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι, εκμεταλλευόμενη την πολιτική ιστορία της οικογένειάς της, μπήκε μπροστά και απέδειξε ότι ακόμα και μια γυναίκα μπορεί. Κι άλλες γόνοι πολιτικών οικογενειών θα μπορούσαν να το κάνουν, όπως η Ντόρα Μπακογιάννη για παράδειγμα, αλλά δεν το έκαναν.

Όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν αγιογραφία της εκλιπούσης, αλλά αγιογραφία μιας γυναίκας πολιτικού.

Οι γυναίκες και εν γένει η διαφορετικότητα λείπουν από την πολιτική σκηνή της χώρας. Αυτό γίνεται ακόμα πιο προφανές, όταν τοποθετούνται σε κάποιες θέσεις γυναίκες χωρίς πολιτική οντότητα, που ακολουθούν κατά γράμμα την κομματική γραμμή, χωρίς λόγο, χωρίς δυνατότητα χάραξης πολιτικής. Αυτό που λαϊκά αποκαλείται «για τα μάτια του κόσμου».

Η θέση της Προέδρου της Δημοκρατίας, επί παραδείγματι, είναι συνταγματικά μια θέση χωρίς πραγματική εξουσία, συνεπώς περιλαμβάνεται στο «για τα μάτια του κόσμου» και όχι στην κατηγορία της πολιτικού.

Η χώρα οφείλει επιτέλους να δώσει φωνή και στις γυναίκες.

Ναι, οφείλει, πρέπει, επιβάλλεται και όλα τα υπόλοιπα επιτακτικά ρήματα. Οι γυναίκες και οι διαφορετικότητες πρέπει να ηγηθούν πολιτικών φορέων και να χαράξουν πολιτικές. Όχι όλων των πολιτικών παρατάξεων, αλλά πολλών εξ αυτών, για να σπάσουν τα κατεστημένα και να ακουστεί η φωνή τους. Η Φώφη Γεννηματά τα κατάφερε. Μπορούν και οι επόμενες, λοιπόν.

Οι επόμενες, ωστόσο, θα αργήσουν αρκετά κατά πως φαίνεται.

Αλλαγή σκυτάλης στο ΚινΑλ, καμία γυναίκα υποψήφια.

Η διάδοχη κατάσταση στη ΝΔ, προκαθορισμένη από καιρό, με άνδρες γόνους των γνωστών οικογενειών να έχουν ήδη κάνει «ρεζερβέ» υπουργικές και πρωθυπουργικές θέσεις.

Όλος ο ΣΥΡΙΖΑ πολλά βήματα πίσω από τον Τσίπρα και δη οι Συριζαίες ακόμα πιο πίσω τα τελευταία χρόνια.

Μετά τη Φώφη, ποιες, λοιπόν;

Εν κατακλείδι το απότομο «φευγιό» της Φώφης Γεννηματά έδωσε δύο μεγάλα μαθήματα στις γυναίκες:

Πρώτον (και κυριότερον), κυρίες μου να εξετάζεστε. Να εξετάζεστε συχνά και με επιμέλεια. Είναι εύκολο, απλό και γρήγορο και σώζει ζωές. Κάθε ζωή είναι σημαντική.

Δεύτερον, κυρίες μου σηκώστε το ανάστημα σας και πάρτε τα ηνία. Πολιτικών χώρων, κομμάτων, παρατάξεων και γιατί όχι και τη χώρας.

Η Φώφη έκανε την αρχή. Ξεπεράστε τη.