Το πρωί της Παρασκευής, στην Ιεράπετρα Λασιθίου, εκτυλίχθηκε ένα άγριο έγκλημα με θύμα μια 48χρονη γυναίκα, μητέρα τεσσάρων παιδιών και θύτη τον πρώην σύζυγό της. Τη μαχαίρωσε μέχρι θανάτου και μετά απείλησε ότι θα αυτοκτονήσει. 

Ο λόγος; «Είχαμε προηγούμενα», όπως είπε αργότερα. Εξάλλου είχε προαναγγείλει καιρό τώρα τα σχέδιά του, όμως κανείς δεν έδωσε σημασία.

Το σενάριο πλέον γνωστό, το μοτίβο ίδιο. Η λίστα με τα ονόματα δολοφονημένων γυναικών μεγαλώνει και αρχίζουμε να χάνουμε το μέτρημα. 

Οι γυναικοκτονίες δεν είναι άλλη μια «οικογενειακή τραγωδία» ή κάποιο «έγκλημα πάθους».

Ο έρωτας δεν σκοτώνει. Είναι ακόμη μια μορφή - ακραίας - σεξιστικής και έμφυλης βίας, που έχει σκοπό να μας υποβάλει στον απόλυτο έλεγχο της ανδρικής εξουσίας. 

Είναι η αρχέγονη πεποίθηση ότι η γυναίκα είναι κτήμα του "ισχυρού" ανδρός και μπορεί να κάνει ό,τι θέλει σε αυτήν, ακόμη και να της αφαιρέσει την ίδια τη ζωή. 

Ακόμα μια δολοφονημένη γυναίκα και μερικοί δειλιάζουν να την αποκαλέσουν με το όνομά της: Γυναικοκτονία.

Είναι λες και αν αποδεχθούν τον όρο, θα απειληθεί ο ανδρισμός τους. Μια δολοφονία με βάση το φύλο, βαθιά συνδεδεμένη με τις πατριαρχικές αντιλήψεις της κοινωνίας που ζούμε.

Μας δολοφονούν όταν φεύγουμε. Μας δολοφονούν όταν αντιμιλάμε. Μας δολοφονούν όταν κοιμόμαστε. Δεν είναι η «κακιά η στιγμή», δεν τους «τύφλωσε το πάθος», ούτε είναι ψυχασθενείς. Είναι δολοφόνοι. Άνδρες που σκοτώνουν γυναίκες, επειδή είναι γυναίκες.

Καρολάιν, Δάφνη, Γαρυφαλλιά, Ελένη. Ονόματα που μας προκαλούν ανατριχίλα και παραμένουν στη μνήμη μας, να μας υπενθυμίζουν ότι από καθαρή τύχη δεν είμαστε στη θέση τους. 

Πρέπει να σταματήσει αυτός ο φαύλος κύκλος. Πρέπει η λίστα να σταματήσει να μεγαλώνει. Να μην είναι καμία μόνη και να ακουγέται πάντα η φοβισμένη φωνή της.

Πρέπει να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας και να αναλάβουμε ως κοινωνία την ευθύνη, σταματώντας την "ανατροφή" και άλλων γυναικοκτόνων.