Από το χώρο μας τους ξέρω σχεδόν όλους και με ξέρουν σχεδόν όλοι. Μαέστροι, συνθέτες, στιχουργοί, ενορχηστρωτές, μουσικοί, τραγουδιστές.

Επίσης ίσως χρειάζεται εν τέλει να πω, πως είμαι από τους καλλιτέχνες της Μουσικής που όταν οι καλλιτέχνες του Θεάτρου αποφάσισαν να μιλήσουν για την κακοποίησή τους, χειροκρότησα, στήριξα, οργίστηκα, συγκινήθηκα, έκλαψα.

Το ελληνικό #metoo στην καλλιτεχνία, είναι ομολογουμένως η δική μας Ανάσταση, μετά τον ανομολόγητο Γολγοθά.

Με την Εύη Δρούτσα δεν έχω συνεργαστεί, δεν την γνωρίζω εκ του σύνεγγυς, μόνο μακρόθεν όπως όλοι μας.

Παρακολούθησα τις πρόσφατες τηλεοπτικές δηλώσεις της για τις υποθέσεις του Λιγνάδη και του Φιλιππίδη.

Την παρακαλώ να μου συγχωρήσει τον ενικό, αλλά έχω κάτι να της πω: Είναι πασιφανές ότι δεν γνωρίζεις τίποτα από τη δικογραφία των κατηγορούμενων (και προφυλακισμένων) που βρέθηκες μπροστά από μία κάμερα και ένα μικρόφωνο, να σχολιάζεις. Τα όσα είπες για τον Λιγνάδη, δείχνουν την ανύπαρκτη γνώση της περίπτωσης, των γεγονότων, αλλά και των κατηγοριών που οδήγησαν τον εισαγγελέα να διατάξει την προφυλάκισή του. Παραποίηση, φήμες, ανύπαρκτοι χρηματισμοί, γελοία συμπεράσματα και "απορίες" από μια science fiction σεναριολογία επιπέδου Espresso.

Εύη Δρούτσα, είσαι μια ανίδεη, επιπόλαια, φωνακλού, χαμηλής αισθητικής και κουλτούρας, γυναίκα. Και όταν είσαι έτσι, το τελευταίο πράγμα που μπορείς να αγγίξεις είναι ο βιασμός, ο πόνος, η κακοποίηση ενός παιδιού. Από τη δικογραφία, Εύη, στη δισκογραφία, ένα σίγμα δρόμος. ‘Ισως είναι το αρχικό σίγμα από τη λέξη «σκάσε».

Μπορούμε να προχωράμε και χωρίς εσένα.