Τότε που, 13 χρόνια πριν, στις 6 Δεκέμβρη του 2008, ένα σχεδόν συνομήλικο με εμένα παιδί δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από έναν αστυνομικό, τον - πλέον ελεύθερο - Επαμεινώνδα Κορκoνέα.

Τον Αλέξη Γρηγορόπουλο δεν τον γνώριζα, ούτε ήμουν παρούσα τη στιγμή του θανάτου του.
Η δολοφονία του όμως, για εμένα και τη γενιά μου, σήμανε την αρχή μιας "μαύρης" εποχής για την χώρα μας, γεμάτη από κρίσεις, φτώχεια, ανεργία, άνοδο του νεοναζισμού και καταστολή.

Παρά το νεαρό της ηλικίας, θυμάμαι τα δάκρυα, τον τρόμο, την ανατριχίλα, την απόγνωση, λες και ήταν χθες. Θυμάμαι επίσης αυτούς που προσπάθησαν να του ρίξουν το φταίξιμο. Οι συνήθεις ύποπτοι με τις - πλέον - στερεοτυπικές προσπάθειές τους να δικαιολογήσουν έναν δολοφόνο, αλλά και την προσπάθεια των Μ.Μ.Ε να διαστρεβλώσουν την αλήθεια: «Τι δουλειά είχε στα Εξάρχεια;», «αναρχικός θα ήταν», «πήγαινε γυρεύοντας».

Η δολοφονία του ήταν η αιτία της μεταστροφής ολόκληρης της κοσμοθεωρίας των τότε εφήβων και η πρώτη μεγάλη "σφαλιάρα" και συνειδητοποίηση ότι το σύστημα είναι προβληματικό. Ένα 15χρονο παιδί "έφυγε" από τη σφαίρα ενός οργάνου της τάξεως. Κάποιου που υποτίθεται ότι υπάρχει για να προστατεύει τους πολίτες.

Για μένα, ήταν η πρώτη φορά που πήγα σε πορεία. Που είχα την ανάγκη να διαδηλώσω, να φωνάξω, να δείξω την οργή μου. Ήταν η πρώτη φορά που παρευρέθηκα σε κηδεία. Μαζί με τότε συμμαθητές, γονείς και κάποιους καθηγητές, ήταν η πρώτη φορά που συμμετείχα σε μια συλλογική δράση για έναν κοινό σκοπό.

Η γενιά εκείνου του Δεκέμβρη μεγάλωσε απότομα. Είδε παιδιά να σηκώνουν το φέρετρο του φίλου τους. Έζησε τη μεγαλύτερη εξέγερση των τελευταίων ετών. Είναι η γενιά που έμαθε να μην γυρίζει το κεφάλι της σε όσα συμβαίνουν γύρω της, αλλά να αντιδρά, να απαιτεί και να μην σιωπά. Είναι ένα καζάνι που βράζει, έτοιμο να ξεχυθεί ενάντια σε κάθε αδικία, βία και ανισότητα.

Το χαμόγελο του Αλέξη «έσβησε» από τα χείλη του εκείνο το βράδυ, όμως κάθε Δεκέμβρη η μνήμη του ζωντανεύει και μας υπενθυμίζει ότι 13 χρόνια μετά, σχεδόν τίποτα δεν έχει αλλάξει. Ανήλικα παιδιά εξακολουθούν να πεθαίνουν στη χώρα μας και η αστυνομία εξακολουθεί να κακοποιεί, να ξυλοκοπεί και να δολοφονεί.

Ένας νέος άνθρωπος που κανονικά θα έπρεπε να ζει όπως όλοι μας, να σπουδάζει, να ερωτεύεται, να έχει όνειρα. Αντίθετα, για εκείνον, ο χρόνος σταμάτησε στα 15.

Η οργή που υπήρχε τότε, συνεχίζει να υπάρχει, σαν ένα παράπονο που δεν λέει να ησυχάσει. Και αυτή είναι η φυσιολογική αντίδραση μιας κοινωνίας όταν ένα παιδί δολοφονείται από αυτούς που υποτίθεται ότι το προστατεύουν.

Γιατί όπως είχε τραγουδήσει ο «πρίγκιπας» του ελληνικού ροκ Παύλος Σιδηρόπουλος, ο οποίος απεβίωσε και αυτός σαν σήμερα, 31 χρόνια πριν:

Υπερασπίσου το παιδί

γιατί αν γλιτώσει το παιδί

υπάρχει ελπίδα.