Τελικά, κάποια «ιερά τέρατα» πέρα από ιερά είναι και τέρατα;
Με αφορμή τις πρόσφατες καταγγελίες σεξουαλικής, λεκτικής και ψυχολογικής βίας, εγείρεται για ακόμα μια φορά το ερώτημα που διαρκώς επανέρχεται στο προσκήνιο ως αναπάντητο: Διαχωρίζεται ή όχι η υψηλού επιπέδου τέχνη ή τα εξαιρετικά προπονητικά επιτεύγματα στον αθλητισμό από τις βαθιά προβληματικές πεποιθήσεις και στρεβλώσεις σε προσωπικό επίπεδο εκείνων που τα πέτυχαν;
Για να το πούμε απλά: Πετάμε τους δίσκους και τα cd του Michael Jackson ή του R. Kelly; Σπάμε τις βιντεοκασέτες του Bill Cosby; Αφαιρούμε τα μετάλλια από προπονητές; Δεν ξαναπηγαίνουμε σε θεατρική παράσταση του Γιώργου Κιμούλη;
Καίμε «βιβλία»;
Αυτά τα «ιερά τέρατα» έγιναν ιερά επειδή ήταν τέρατα; Αν δεν ήταν τέρατα, θα γίνονταν ποτέ ιερά ή θα παρέμεναν στην ανωνυμία;
Ή ακόμα πιο βαθιά: Έχουμε ως λαός την «καθαρότητα» και το ηθικό δικαίωμα να προβαίνουμε σε εκκλήσεις για «κάθαρση», από τη στιγμή που έχουμε για πρωθυπουργό έναν άνθρωπο που ένας από τους κολλητούς του φίλους (μιας πολυδιάστατης φιλίας που μετράει 40 χρόνια) είναι καταδικασμένος πρωτόδικα για ασέλγεια σε ανηλίκους (και ας απαλλάχθηκε λόγω παραγραφής και όχι λόγω αθωότητας στην πορεία), τη στιγμή που ο τελευταίος κυκλοφορούσε με διπλωματικό διαβατήριο;
Είναι «αυστηρά προσωπική υπόθεση», όπως ισχυρίστηκε το κόμμα που ο ίδιος ανήκει και που κυβερνά σήμερα τον τόπο, ή η εγκληματική αυτή συμπεριφορά (στην ουσία συμμετοχή σε trafficking ανηλίκων) μάς αφορά όλους;
Πώς καλούμαστε εμείς, ως απλοί πολίτες αλλά και ως σύνθετες προσωπικότητες, να αντιδρούμε απέναντι στη γνώση αυτών των προσωπικών στρεβλώσεων, των βίαιων προτιμήσεων, των βρόμικων και πολλές φορές με νομικές προεκτάσεις επιλογών ανθρώπων που βρίσκονται στο προσκήνιο ως επιτυχημένοι επαγγελματίες, καλλιτέχνες, προπονητές, διπλωμάτες;
Ασφαλώς, στην εργασία ή σε μια συνεργασία μας, μπορούμε (και πρέπει φυσικά) να καταγγείλουμε εκείνον ή εκείνη που μας ασκεί λεκτική, ψυχολογική ή σωματική βία. Να τον/τη σβήσουμε απ' τη ζωή μας.
Τι συμβαίνει όμως σε ένα άλλο επίπεδο όπως, φερ' ειπείν, αυτό της Τέχνης; Τους αποκαθηλώνουμε; Η προσωπική βία των διάσημων καλλιτεχνών δεν συνέβη μεν άμεσα σε εμάς, που απολαμβάνουμε την τέχνη τους, που έχουμε συνδέσει τη ζωή μας με τα τραγούδια, τα θεατρικά έργα, τις ταινίες ή τις εκδόσεις αυτών των ανθρώπων, αλλά ποιος είναι ο κατάλληλος τρόπος αντίδρασης; Ανεχόμαστε ή όχι το ότι άσκησαν βία σε συνανθρώπους μας, πολλές φορές και σε παιδιά;
Οι καλλιτέχνες οφείλουν να τιμούν την ιδιότητά τους; Ή τα έργα τους τους ξεπερνούν και πρέπει κατά τ' άλλα να τους αντιμετωπίζουμε ως απλούς ανθρώπους με πάθη, λάθη και στρεβλώσεις;
Αναμένω τα σχόλιά σας.
