Έχουμε λέει την πιο πλούσια γλώσσα στον κόσμο, και όμως δεν μπορώ να βρω με τίποτα τα σωστά στοιχισμένα γράμματα που θα περιγράψουν το αίσθημα οργής και ανακούφισης, θυμού και τρυφερότητας, συγκίνησης και σκληρότητας, αμηχανίας και αποφασιστικότητας.
Γυρνάει όμως μια σκέψη στο μυαλό μου, που τα τελευταία βράδια με κάνει να κοιμάμαι με ένα μειδίαμα. Σκέφτομαι πως ένα κομμάτι του παλιού κόσμου γκρεμίζεται και πως στα ερείπιά του επουλώνεται ο πόνος, θάβεται η ντροπή. Σκέφτομαι ότι μετά από καιρό μπορούμε να δούμε καθαρά μέσα στη σκόνη, να ακούσουμε δυνατά τις φωνές μέσα στο ποδοβολητό τον θρόνων που σωριάζονται.

Η Σοφία Μπεκατώρου τράβηξε το τσιρότο ενός κοινού και ανείπωτου τραύματος, πλημμυρίζοντας ένα ποτάμι οργής που είχε στερέψει από την ξηρασία του φόβου και της ντροπής. Και τώρα ξεχειλίζει. Χιλιάδες δάκρυα παρασέρνουν τοτέμ του καλλιτεχνικού χώρου, κολόνες του αθλητισμού, δημοσιογράφους που αν στεκόσουν μια στιγμή μπροστά απ’ την τηλεόραση, θα μύριζες το χνότο τους να ιδρώνει σεξισμό και μισογυνισμό.
Η Ζέτα Δούκα, σε ένα από αυτά τα πρωινάδικα που κουλτουριάρικα κοροϊδεύουμε και που όμως μόνο αυτά έδωσαν χώρο σε μια τέτοια καταγγελία, κατονόμασε τον Γιώργο Κιμούλη σαν τον άνθρωπο που την κλότσησε κακοποιώντας την ψυχολογικά κατά τη διάρκεια της συνεργασίας τους.

Αυτό που ακολούθησε ήταν συγκινητικό, χωρίς να μπορεί καμία αισχρή δήλωση του τύπου «Ποια είναι η κυρία Δούκα; Εγώ απολαμβάνω το σεβασμό από τότε που ήμουν κοριτσάκι», να μειώσει το σπουδαίο που συντελείται με τη συναίνεση πλέον των θυμάτων και όχι του θύτη. Παρ' όλα αυτά, δηλώσεις όπως η παραπάνω από γυναίκες προς άλλες θηλυκότητες, καταδεικνύουν πως τα πλοκάμια της πατριαρχίας αφήνουν πιο έντονα σημάδια μεταξύ μας, υιοθετώντας κεκαλυμμένα ή και όχι χαρακτηριστικά τοξικής αρρενωπότητας. Η στήριξή μας απέναντι στις επιζώσες, δεν μπορεί να γίνεται με όρους εξευγενισμένης υπεροψίας και υπόκωφης καχυποψίας, αλλά με τρυφερότητα και σεβασμό.

Την ίδια στιγμή που οι καταγγελίες οποιασδήποτε μορφής κακοποίησης διαδέχονται η μία την άλλη, γίνεται μια προσπάθεια ώστε να αρθρωθεί ένας «ναι μεν, αλλά» λόγος, απόλυτα ασεβής προς εκείνον των θυμάτων, υποβαθμίζοντας τα γεγονότα, τοποθετώντας τα στα στενά όρια μιας κλειδαρότρυπας που κιτρινίζει.

Η ανησυχία για το αν η εποχή μας σηματοδοτεί τελικά τη δαιμονοποίηση του αγνού φλερτ, θα ήταν γελοία αν δεν ήταν επικίνδυνη.

Το φλερτ, η έλξη και ό,τι αυτά συνεπάγονται είναι αποτέλεσμα δύο ανθρώπων που συναινούν και απολαμβάνουν αμοιβαία τη διαδικασία. Εάν αυτό δεν συμβαίνει, τότε καλά θα κάνει ο κάθε κύριος Σπυρόπουλος να μην κάνει υποδείξεις για το πώς θα κάνουμε τη δουλειά μας, αλλά να αναστοχαστεί πάνω από τις πράξεις που κατάφεραν και τον έφεραν αλώβητο στο σήμερα. Είναι πραγματικά εντυπωσιακή η έλλειψη ενσυναίσθησης και η μη μεταμέλεια των κακοποιητών, ακόμη και την ώρα της πτώσης.

Να αφήσουμε τα θύματα να μιλήσουν, να τους δώσουμε το χώρο που χρειάζονται στο χρόνο που επιθυμούν. Δεν πρόκειται για κανέναν αγώνα δρόμου, δεν οφείλει καμία και κανένας μας να μιλήσει όταν δεν νιώθει έτοιμη/ος. Τη διερεύνηση των γεγονότων που μας τραυμάτισαν και η επούλωση των πληγών μας, επιτρέψτε μας να είναι δική μας δουλειά, ειδικά όταν δική σας είναι να σηκώνεται το δάχτυλο αδιαφορώντας και αγνοώντας τις αόρατες μάχες που δόθηκαν.
Δεν πρόκειται για ένα παιχνίδι επικράτησης, δεν ανταγωνιζόμαστε ούτε αξιολογούμαστε για το πόσο δυναμισμό επιδείξαμε όταν διαλυθήκαμε.

Να γκρεμιστεί ο παλιός κόσμος γιατί πλέον ξέρουμε με τι θεμέλια θα χτίσουμε τον καινούργιο. Να μιλάτε, να μιλάμε, να ακούμε.