Ας αρχίσουμε, όμως, με μια παραδοχή. Μιλάμε για την πιο διαχρονική καταπίεση στην ιστορία της ανθρωπολογίας.

Για μια πορεία που ξεκίνησε από τις σπηλιές του homo sapiens (με τη στερεότυπη εικόνα του άντρα να σέρνει από τα μαλλιά τη γυναίκα κραδαίνοντας ένα ρόπαλο), έκανε μια μικρή παράκαμψη μέσω πολλών αρχαίων -και παράδοξα για την εποχή ανεπτυγμένων- μητριαρχικών πολιτισμών (μεταξύ αυτών και ο μινωικός) και επανήλθε στη «φυσιολογική» του πορεία, έως και τις μέρες μας.
Τη «διεισδυτική», δηλαδή, επιβολή μιας δύναμης που καταδυναστεύει τη βιολογική, ψυχική αλλά και δημιουργική ιδιότητα των γυναικών.

Όπως και σε όλες τις επαναστάσεις, όπως στη μάχη ενάντια στη δουλεία (που οδήγησε σε εμφύλιο τη μεγαλύτερη δύναμη στον κόσμο), όπως σε όλες τις κοινωνικές μάχες του 20ού αιώνα που καταπατήθηκαν αργότερα (περισσότερο από ποτέ στις μέρες που ζούμε) από το νεοφιλελευθερισμό, την ασυδοσία της ελεύθερης αγοράς και την καπιταλιστική ζούγκλα των τελευταίων 30 ετών, όπου και εκεί ο αδύνατος συνθλίβεται… το συμπέρασμα είναι πάντα το ίδιο: Κανείς δεν παλεύει για δικαιώματα, αν αυτά δεν έχουν προηγουμένως καταπατηθεί ή δεν υπήρξαν ποτέ.

Θυμηθείτε την πορεία των φεμινιστικών διεκδικήσεων: Δικαίωμα στην εκπαίδευση, δικαίωμα στην εργασία, δικαίωμα για λιγότερες ώρες εργασίας, δικαίωμα ψήφου και πολλά άλλα.
Έπρεπε να φτάσουμε στο 1869, για να βρει το θάρρος να διατυπώσει ένας άντρας, συγκεκριμένα ο φιλελεύθερος στοχαστής Τζον Στιούαρτ Μιλ (στο έργο του «The subjection of women» και υπό την επιρροή της συζύγου του, Χάριετ Τέιλορ) πως: «Η νόμιμη κατωτερότητα του ενός φύλου από το άλλο είναι λάθος και ένα από τα κύρια εμπόδια στη βελτίωση και την πρόοδο της ανθρωπότητας».

Είχε προηγηθεί η 8η Μαρτίου του 1857 στη Νέα Υόρκη (30 χρόνια πριν από την Εργατική Πρωτομαγιά της πλατείας Ηaymarket στο Σικάγο), όπου χιλιάδες εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας απήργησαν μαζικά διεκδικώντας τη μείωση του ωραρίου εργασίας, μια περίοδο που ο συνδικαλισμός ήταν ποινικό αδίκημα. Αυτή την ημέρα γιορτάζουμε πλέον ως την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας (Σημείωση: Μέχρι το 1975, όπου και υιοθετήθηκε από τον ΟΗΕ, η 8η Μαρτίου εορταζόταν ως αργία και Ημέρα της Γυναίκας σχεδόν αποκλειστικά από τα κομμουνιστικά κράτη, μιας και οι γυναίκες κέρδισαν το δικαίωμα ψήφου στη Σοβιετική Ένωση αμέσως μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, το 1917).

«Όσα λεν οι άντρες μεταξύ τους, λόγια σοβαρά, λόγια αληθινά»

Ας επανέλθουμε, όμως, στη συζήτηση που ανοίξαμε στην αρχή.
Είμαστε σεξιστές οι άντρες;
Ναι, είμαστε. Είμαστε τόσο πολύ, που υπάρχουν ακόμα και γυναίκες που πιστεύουν -παβλοφικά- πως η διεκδίκηση των ανθρωπιστικών, φεμινιστικών δικαιωμάτων είναι «υπερβολή». Μαντέψτε ποιος χτυπάει το κουδουνάκι;

Είμαστε σεξιστές οι άντρες;
Ναι, είμαστε και δεν υπάρχει ούτε μια μέρα στη ζωή μας που να μην εξασκούμε το προπατορικό μας... προνόμιο.
Δεν έχει σημασία πόσο συνειδητά ή ασυνείδητα.
Κάθε μέρα. Έβρι φάκιν ντέι, που λεν και στο χωριό μου.

Ας το παραδεχτούμε, «αντρίκια», «παντελονάτα», «καρυδάτα», όσοι έχουν @ρχίδια δηλαδή και δεν είναι «γυναικούλες» που κρύβονται πίσω από φούστες.

Ας το παραδεχτούμε όλοι οι:
• «Φυσικά και βοηθάω τη γυναίκα μου στο σπίτι με τις δουλειές, αλλά πιάτα δεν πλένω».
• «Ε, όχι και να απλώσω ρούχα, να με δει η γειτονια».
• «Ποιος ξέρει με ποιον πηδήχτηκε για να πάρει τη θέση». 
• «Σίγουρα δεν τον προκάλεσες;».
• «Ωραία γυναίκα είσαι, θα βρεις άλλη δουλειά».
• «Πολύ ευαίσθητες είστε, να το παίρνετε σαν κομπλιμέντο».
• «Έλα μωρέ, με την αγάμητη».
• «Γιατί τώρα; Τόσα χρόνια δεν μιλούσαν, ποιος θα τις πείραζε;».

Ο τελευταίος ένας χρόνος -και πολύ πριν από το ξέσπασμα του ελληνικού #MeToo- απέδειξε περίτρανα πως οι γυναίκες, εκτός από την οικονομική και ψυχοσωματική βία που επέφερε η πανδημία και ο εγκλεισμός σε όλους τους ανθρώπους, είχαν να αντιμετωπίσουν και ένα, τόσο δα, επιπλέον πρόβλημα. Τη ραγδαία αύξηση των περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας. Εκατοντάδες γυναίκες μετατράπηκαν σε «σάκο του μποξ». Σε ανθρώπινα κουρέλια που πάνω τους πατούσαν άντρες που «ε, ξέφυγε λίγο παραπάνω. Μην του μιλάς κι εσύ, έχει προβλήματα με τη δουλειά, αφού τον ξέρεις».

Οι «υπερβολές του φεμινιστικού κινήματος» και οι αριθμοί που δεν λένε ψέματα

Υπάρχουν υπερβολές στο φεμινιστικό κίνημα και στο #MeToo;
Ναι, υπάρχουν, αλλιώς δεν θα ήταν ορατό.

Πολλές φορές, ακόμα και εμείς οι «δεν είμαι σεξιστής, μισογύνης, ομοφοβικός», νιώθουμε άβολα μπροστά στη λυτρωτική ανάγκη τού να χρειάζεται να κάνεις αισθητή την παρουσία σου. Να αγωνίζεσαι -με όλες τις υπερβολές του κόσμου- για να μην είσαι πλέον αόρατος. Να χρειάζεται ακόμα και να ενοχλήσεις, για το μίνιμουμ δικαίωμα της αποδοχής και των δικαιωμάτων, που για όλους εμάς (τους κατάλευκους, στρέιτ άντρες) φαντάζουν δεδομένα.

Όσον αφορά τις ανησυχίες -κυρίως πάλι κατάλευκων, στρέιτ αντρών- πως θα δημιουργηθεί μια «βιομηχανία ψευδών καταγγελιών» για σεξουαλική κακοποίηση, δόξα τω Θεώ της τεχνολογίας και της στατιστικής, υπάρχει πλέον εμπεριστατωμένος και μεγάλος αριθμός ερευνών, που αποδεικνύει πως μόνο το περίπου 5% των ισχυρισμών για βιασμό και σεξουαλική κακοποίηση, είναι λανθασμένοι ή ψευδείς.
Με λίγο ψάξιμο, φαίνεται πως ακόμα και αυτός ο αριθμός είναι μεγάλος, γιατί οι έρευνες είναι κυρίως πανεπιστημιακές και σχηματίζουν μια πλασματική εικόνα, καθώς υπάρχει μεγάλος αριθμός γυναικών που δεν καταγγέλλουν τη σεξουαλική κακοποίηση.
Συγκεκριμένα, μόνο το 8-10% φέρεται να καταγγέλλει ένα βιασμό, κάτι που σημαίνει πως μπορούμε να ισχυριστούμε πως περίπου το 90% υποθέσεων σεξουαλικής κακοποίησης γυναικών δεν φτάνει στις αρμόδιες αρχές και στα δικαστήρια.

Για να το κλείνουμε.

Κανένας άντρας δεν πρέπει να φοβάται ότι θα χάσει το "ρόλο" του, εκτός και αν ο ρόλος μας ήταν πάντα οι φοβισμένες γυναίκες, που δεν αντιδρούν και... δεν μιλάνε το πρωί.  

Η φεμινιστική αντίδραση, το #MeToo, οι καταγγελίες (για όποιον λόγο, όπου και όποτε και αν γίνονται), η απαίτηση για ισότητα και ισονομία, οι αγώνες, οι «υστερικές», οι «φωνακλούδες» και οι «γραφικές σουφραζέτες», είναι στη σωστή πλευρά της ιστορίας.
Όπως ήταν και οι εργάτριες στη Νέα Υόρκη την 8η Μαρτίου του 1857.

Αυτό που ζούμε είναι η πιο σημαντική βελούδινη επανάσταση στην ιστορία της ανθρωπότητας.  
Είναι το αίμα που πάλλεται στη φλέβα της προοδευτικής κατεύθυνσης της κοινωνίας (με τους όποιους κινδύνους).
Είναι εξελικτικά φυσιολογικό.

Aν υπάρχει κάτι που δεν είναι φυσιολογικό, είναι αυτό το κείμενο. Σε μια «φυσιολογική» κοινωνία, δεν θα χρειαζόταν να γραφτεί λέξη.

Αλλά ακόμα και αυτό το κείμενο που μόλις διαβάσατε, ίσως είναι λίγο ενοχικό. Λίγο «βγάζω την ουρά μου απ' έξω». Ίσως και λίγο χειριστικό.

Δεν ξέρω. Διατηρώ επιφυλάξεις.