Όχι ότι μας πέφτει κανένας λόγος. Πανδημία είναι, δεν πέφτει λόγος ούτε σε σένα, ούτε στο Σύνταγμα της χώρας, ούτε στα θεμελιώδη δικαιώματά σου.
Ή μάλλον σου πέφτει ένας κάποιος λόγος, ο λόγος του ψεκασμένου, ο λόγος εκείνου που πηγαίνει ενάντια σε αυτό που κάνουν παντού αλλού. Ή περίπου παντού αλλού.
Εν πάση περιπτώσει κάνουμε ό,τι κάνουν οι χώρες σαν τη δική μας. Ή περίπου αυτό. Μην κολλάμε στις λεπτομέρειες. Οπότε τι να πεις, τι να αντικρούσεις, τι να διαμαρτυρηθείς; Άλλωστε, εδώ που τα λέμε, η πανδημία είναι και το μόνο γεγονός που ένωσε πραγματικά σύσσωμο το ελληνικό πολιτικό φάσμα. Διαφωνίες και διαφοροποιήσεις στα επιμέρους του τρόπου αντιμετώπισης, ναι, αλλά γενικά ό,τι πουν οι ειδικοί. Κι άλλωστε, μπας και αρέσει σε κανέναν αυτό που γίνεται; Σε κανέναν δεν αρέσει. Οπότε υπομονή, αντοχή, καρτερία. Και κυρίως συμμόρφωση στους κανόνες. Μήπως και ξεμπερδέψουμε μια ώρα αρχύτερα με αυτόν τον διάολο.

Κι επειδή προσωπικά δεν θέλω να με εντάξουν -ακόμη- στις τάξεις των ψεκασμένων συμπολιτών μου, δεν θα ζητήσω κάτι ως πολίτης, αλλά ως υπήκοος. Δεν διεκδικώ κάτι σε καθεστώς δημοκρατίας, πέφτω γονυκλινής και ζητώ από όσους διαφεντεύουν τη ζωή μας, δυο τεράστιες χάρες:

1) Μην ξανακλείσετε τα σχολεία που μόλις ανοίξατε. Κάντε ακορντεόν ό,τι άλλο, άλλα όχι και άλλο τα παιδιά μας. Μην τα διαλύσετε άλλο τα παιδιά. Όχι επειδή δεν μπορούν να ζουν όλη τους τη ζωή διαμεσολαβημένα μέσα από οθόνες. Αλλά ακριβώς επειδή μπορούν και μαθαίνουν να ζουν έτσι.
2) Μην μας μαντρώσετε από τις έξι απ’ το απόγευμα. Κάντε το πέντε. Για να μας ισοπεδώσετε ψυχικά λίγο ακόμα περισσότερο. Ισοπεδώστε μας κι άλλο. Ισοπεδώστε μας χωρίς έλεος. Δεν μας αξίζει το έλεος. Έχουμε πανδημία.