Η συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε σχεδόν με την προστασία της αστυνομίας που παρακολουθούσε αμέτοχη όσα διαδραματίζονταν, έχοντας μάλλον εξαντλήσει τη βαρβαρότητά της το πρωί της ίδιας ημέρας, όταν δηλαδή με εντολή της κυβέρνησης προσπάθησαν να αποκλείσουν αντιφασιστική συγκέντρωση, νομιμοποιώντας λίγους μόνο μήνες μετά την καταδίκη της, την παρουσία της Χρυσής Αυγής ξανά στον δρόμο.

Χθες στα Προπύλαια, πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση στήριξης και αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα, που έχει κριθεί και καταδικαστεί για τις πράξεις του και παρ' όλα αυτά δεν αντιμετωπίζεται σαν κρατούμενος που εκτίει την ποινή που του έχει αποδοθεί, αλλά σαν μελλοθάνατος.

Το κέντρο γέμισε από τους ανθρωποφύλακες του Χρυσοχοΐδη, που δημιούργησαν ένα κλίμα ασφυξίας με διμοιρίες, κλούβες και τη γνώστη μας πλέον, αύρα. Απροκάλυπτη επίθεση και χρήση δακρυγόνων, οδήγησαν τους συγκεντρωμένους προς την Ομόνοια όπου πεισματικά πραγματοποίησαν πορεία. Γιατί όταν ένας κρατούμενος αναγκάζεται να μετατρέψει σε φρούριο το σώμα του, για να υλοποιηθούν οι διατάξεις που προβλέπει ο νόμος που το ίδιο το κράτος ψήφισε, δεν υποχωρείς.

Απ' την άλλη, δυσάρεστη έκπληξη εξακολουθεί να αποτελεί η στοχοποίση και η ανάγκη αποσαφήνισης των φρονημάτων, όσων προσπαθούν αλλά δεν το χωράει ο νους τους, πως δηλαδή ένας κρατούμενος βασανίζεται και οδηγείται στον θάνατο, απλώς επειδή ζητά να μεταφερθεί στον Κορυδαλλό, όπως ορίζει ο νόμος. Οι ζωές όλων των κρατουμένων έχουν αξία και η προσωπική γνώμη του καθενός για τα όσα διέπραξαν, περισσεύει.

Ο Δημήτρης Κουφοντίνας παραδόθηκε αυτοβούλως στη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αθηνών το 2002 και καταδικάστηκε σε 11 φορές ισόβια και 25 χρόνια κάθειρξη. Από τότε εκτίει την ποινή του. Οι καταδικασμένοι Λαγός και Παππάς, εξακολουθούν να κυκλοφορούν ελεύθεροι τέσσερις μήνες μετά την απόφαση του δικαστηρίου και αντί να μετράμε τις μέρες που περνούν μέσα στη φυλακή, μετράμε τον χρόνο που απολαμβάνουν την ελευθερία.
Το κράτος επιμένει να παρέχει πέπλο προστασίας στους λύκους που έθρεψε, δημιουργώντας νέα πεδία μαχών.

Η στήριξη στα δικαιώματα των κρατουμένων και το τέλος των βασανιστηρίων τους, είναι ένα βήμα μακριά από τον Μεσαίωνα και η αλήθεια είναι ότι θα έπρεπε να έχουμε καλύψει περισσότερα χιλιόμετρα.

Ίσως να είχε συμβεί, αν η πολιτική από κάποιους δεν αποτελούσε ένα είδος βεντέτας.

_{* φωτογραφία: Μάριος Λώλος}