Οι πιο πολλοί-ές θα λέγαμε ότι χρειάζονται πιο πολλά κονδύλια, περισσότερος εξοπλισμός, μεγαλύτερος αριθμός καθηγητών-ριών, καλύτερες βιβλιοθήκες.Ενδεχομένως οι πιο φιλελέ να έλεγαν ότι απαιτείται πιο στενή διασύνδεση των πανεπιστημίων με την αγορά.

Μου φαίνεται όμως απίθανο να υποστήριζε κανείς ότι για να έχουμε καλύτερα πανεπιστήμια, θα έπρεπε να προσλάβουμε περισσότερους από 1.000 αστυνομικούς. Ποτέ και πουθενά δεν έχουν προσλάβει αστυνομικούς για να αναβαθμίσουν την ανώτατη εκπαίδευση.

Αντιστοίχως, θα ήταν εξίσου δύσκολο να προτείνει κανείς ότι για να γίνουν πιο αποτελεσματικά τα ΚΤΕΟ θα έπρεπε να προσλάβουν κοινωνιολόγους. Ενδεχομένως, η πρόσληψη κοινωνιολόγων στα ΚΤΕΟ να έκανε πιο ενδιαφέροντα τα πηγαδάκια στην αναμονή του ελέγχου των αυτοκινήτων. Δεν βλέπω όμως με ποιον τρόπο θα βελτίωνε τον ίδιο τον έλεγχο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υποτιμώ τις δεξιότητες των κοινωνιολόγων.

Η Έρευνα

Επιπλέον, άπαντες θα εξοργίζονταν αν τους έλεγαν σε άσχετη στιγμή ότι αφαιρούνται 20 έως 30 εκατομμύρια από τα κονδύλια για την Έρευνα (τα οποία στην Ελλάδα έτσι κι αλλιώς δύσκολα τα λες μεγάλα), προκειμένου να πληρωθούν οι μισθοί των αστυνομικών των ΑΕΙ. Πόσο μάλλον όταν το brain drain θεωρείται μείζον κοινωνικό και οικονομικό πρόβλημα.
Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί με μεγάλη πειστικότητα ότι είναι παράλογο να αφαιρούνται κονδύλια που είναι απολύτως αναγκαία για να πληρωθεί προσωπικό που δεν είναι καθόλου αναγκαίο.

Αν τώρα σε άσχετη στιγμή ετίθετο το ερώτημα «τι είναι προτιμότερο, να πηγαίνουν περισσότερα ή λιγότερα παιδιά στο πανεπιστήμιο;», η απάντηση θα ήταν αυτονόητη -τουλάχιστον για τη μεγάλη πλειονότητα. Όσο πιο υψηλή είναι η εκπαίδευση ενός λαού, τόσο πιο προηγμένη θεωρείται η χώρα.
Εν ολίγοις, το νομοσχέδιο Κεραμέως περιλαμβάνει τρία μέτρα που οι περισσότεροι δεν θα τα πρότειναν γιατί δεν μοιάζουν να έχουν λογική, τουλάχιστον εκπαιδευτική λογική: Ιδρύει πανεπιστημιακή αστυνομία με πάνω από 1.000 αστυνομικούς, μεταβιβάζει 20-30 εκατομμύρια από την Έρευνα στη μισθοδοσία αυτών των αστυνομικών και μειώνει τον αριθμό των εισακτέων στα ΑΕΙ μέσα από τη θεσμοθέτηση της βάσης εισαγωγής.

Η λογική του… παραλογισμού

Βεβαίως, πίσω από τον εκπαιδευτικό παραλογισμό, υπάρχει μια ορισμένη πολιτική λογική.
Η κυβέρνηση δεν θέλει ένα καλύτερο δημόσιο πανεπιστήμιο. Επιδιώκει ένα πιο μικρό δημόσιο πανεπιστήμιο, με συρρικνωμένη ακαδημαϊκή ελευθερία, αφυδατωμένη Έρευνα και αποστειρωμένο από «επικίνδυνες» ιδεολογικές ζυμώσεις. Από τη μια μεριά, στόχος της είναι να διοχετεύσει χιλιάδες παιδιά στα κακόφημα ιδιωτικά κολλέγια, όπου δεν χρειάζεται καμιά βάση για περάσεις -απλώς απαιτείται η οικονομική αφαίμαξη της οικογένειας. Από την άλλη, η κυβέρνηση θέλει να πλήξει την Αριστερά, θεωρώντας το δημόσιο πανεπιστήμιο παραδοσιακό προπύργιο της -το φάντασμα του Πολυτεχνείου πλανάται ακόμα.

Με πιο απλά λόγια, η κυβέρνηση επιδιώκει ένα χειρότερο δημόσιο πανεπιστήμιο, προκειμένου να εξυπηρετήσει τις κομματικές σκοπιμότητές της και τα συμφέροντα που τη στηρίζουν. Χειρότερα δεν γίνεται.