«Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού» έλεγε ο Μένανδρος.

Σοφία και ελληνική αστυνομία είναι δυο έννοιες αντίθετες. Ηθελημένα. Ήδη επί Χρυσοχοΐδη είχαμε δει τις προθέσεις τους (βλ. Νέα Σμύρνη) και πλέον μένουμε αποσβολωμένοι να κοιτάμε, στο ίδιο έργο θεατές. 

Δεν βρέθηκα σήμερα στο ΑΠΘ και ευτυχώς βρέθηκαν, όπως και στην πλατεία της Νέας Σμύρνης πέρσι, συνάδελφοι που κάλυψαν την επίθεση και κατέρριψαν το αφήγημα περί «άγριου ξύλο ανάμεσα σε φοιτητές και αστυνομία». 

Οι δημοσιογράφοι που μας κρατούσαν λεπτό προς λεπτό ενήμερους παίζουν το κεφάλι τους, καταπίνουν προκλήσεις και ειρωνίες από τους αστυνόμους και έχουν πάντα το δάχτυλο στο REC, χρησιμοποιώντας την κάμερα για ασπίδα. 

Εγώ σήμερα, λοιπόν, αισθάνθηκα τρομαγμένος ακόμα και αν είχα την ασφάλεια του σπιτιού μου. 

Αισθάνθηκα τρομαγμένος που κάτι επικίνδυνοι τύποι έσερναν ένα παιδί σαν εμένα στο δρόμο και το πετούσαν σαν σακί με πατάτες. 

Αισθάνθηκα τρομαγμένος που η έκκληση «μη με βαράτε, πονάω, δεν μπορώ να πάρω ανάσα» δεν εισακούστηκε και αντ’ αυτού πήρε και την απάντηση «στα αρχίδια μου».

Αισθάνθηκα τρομαγμένος όταν διάβαζα σχόλια του στυλ «εντάξει, δεν τον βάρεσαν», «ποιος ξέρει τι κουμάσι είναι και αυτός».

Αισθάνομαι τρομαγμένος γιατί όλη αυτή η δυστοπία έχει γίνει συνήθεια μας.

Αισθάνομαι τρομαγμένος που μια γενιά βουτηγμένη στην οικονομική και κοινωνική κρίση δεν βρίσκει ούτε μισή ικμάδα ανάσας. 

Αισθάνομαι τρομαγμένος που ψάχνουμε τον κρότο ελπίδας και το μόνο που αντικρίζουμε είναι ο κρότος λάμψης των αστυνομικών μέσα στο σκοτάδι τους. 

Εγώ σήμερα αισθάνθηκα τρομαγμένος, εσύ;