Το οξύμωρο
Η απεργία πείνας του Κουφοντίνα παρουσιάζει ένα πολιτικό οξύμωρο. Ο απεργός πείνας δεν διεκδικεί τη διεύρυνση των δικαιωμάτων του. Αντιθέτως, διεκδικεί την κατά γράμμα εφαρμογή ενός νόμου που ψηφίστηκε ακριβώς για να περιορίσει τα δικαιώματά του. Ο Ν. 4760/2020 που ψηφίστηκε στις 15 Δεκεμβρίου, περιέχει τη διάταξη ότι οι καταδικασθέντες για τρομοκρατία δεν μπορούν να εκτίσουν την ποινή τους σε αγροτικές φυλακές, αλλά μετάγονται υποχρεωτικά στο προηγούμενο σωφρονιστικό κατάστημα όπου κρατούνταν. Δεν υπάρχει κανένας άλλος κρατούμενος πλην του Κουφοντίνα που να υπάγεται σε αυτήν την κατηγορία. Κανονικά, θα έπρεπε να μεταφερθεί στις φυλακές Κορυδαλλού. Αντ’ αυτού, μετάχθηκε στις φυλακές Δομοκού με πρόσχημα την πανδημία και καταφανείς παρατυπίες στα σχετικά έγγραφα. Σε ένδειξη διαμαρτυρίας, ο Κουφοντίνας ξεκίνησε την απεργία πείνας.

Η επιπλέον ποινή
Η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου την οποία δεν μπορεί να εγκαλέσει κανείς για εξτρεμισμό, παρατηρεί στη σχετική ανακοίνωσή της:
«Ο συγκεκριμένος κρατούμενος υφίσταται χρόνια διακριτική μεταχείριση, καθόσον η χορήγηση άδειας στο πρόσωπό του καθυστέρησε επτά έτη (είχε θεμελιώσει δικαίωμα από το έτος 2010 με την πρώτη άδεια να του χορηγείται το έτος 2017), ενώ στερείται του δικαιώματος άδειας εκ νέου από τον Μάρτιο του 2019 με αιτιολογίες προσχηματικές. Η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου έχει και στο παρελθόν τονίσει ότι κατά την έκτιση της ποινής επιβάλλεται η τήρηση των αρχών του κράτους δικαίου με την ορθή εφαρμογή του νόμου για όλους, χωρίς εξαιρέσεις.
Με τον ίδιο τρόπο και σήμερα θεωρούμε ότι η διακριτική μεταχείριση κρατουμένων που λαμβάνει χώρα κατά παρέκκλιση της αρχής της νομιμότητας ουσιαστικά συνιστά την επιβολή μίας περαιτέρω ποινής.»
Εν ολίγοις, στην περίπτωση του Κουφοντίνα η νομιμότητα παραβιάζεται, προκειμένου να αντιμετωπιστεί ένας εχθρός της. Μια εξόφθαλμη περίπτωση εξαίρεσης δικαιωμάτων.

Η σκοπιμότητα
Θα αναρωτιόταν κανείς προς τι αυτή η στάση των Αρχών, αφού και ο Κορυδαλλός φυλακή είναι και μάλιστα σκληρή. Το μόνο επιχείρημα που έχει ακουστεί στο δημόσιο διάλογο είναι ότι ο Κουφοντίνας είναι δολοφόνος. Ωστόσο, οι κρατούμενοι (οι οποίοι για κάποιο λόγο έχουν καταδικαστεί) έχουν δικαιώματα και υπάγονται στο πλαίσιο των νόμων.
Η πραγματική εξήγηση που δεν διατυπώνεται ρητά, είναι ότι η Νέα Δημοκρατία προεκλογικά επιδόθηκε σε ένα αχαλίνωτο αστυνομικό και δικαστικό λαϊκισμό. Συνεπικουρούμενη από τα φιλικά σε αυτήν ΜΜΕ, παρουσίασε μια fake εικόνα χάους και ανομίας. Για να αντιμετωπίσει την «ανομία», ο Μητσοτάκης υποσχέθηκε όξυνση της καταστολής και αυστηροποίση του ποινικού πλαισίου. Κάθε μέρα που περνάει, αποδεικνύεται ότι ο αυταρχισμός περιορίζει τα δικαιώματα, αλλά όχι την εγκληματικότητα. Η κυβέρνηση όμως είναι όμηρος της ατζέντας που η ίδια διαμόρφωσε και αναζητεί παραδειγματικές περιπτώσεις εφαρμογής της. Επιπλέον, το ζήτημα του Κουφοντίνα έχει προσωπικές διαστάσεις για τους κυβερνώντες.
Όπως και να έχει, αυτή τη στιγμή η Εξουσία φλερτάρει με το αδιανόητο. Αδιανόητο που είχε εξοβελιστεί μεταπολιτευτικά για ηθικούς και πολιτικούς λόγους. Ενδεχομένως, ορισμένοι ιθύνοντες τελώντας εν δημοσκοπική ευθυμία, διακατέχονται από την πεποίθηση ότι τα πάντα είναι διαχειρίσιμα πολιτικά. Πλανώνται πλάνην οικτρά.