Τί γίνεται με το Αρσάκειο;

Μου έλεγε ότι μ’ αγαπούσε. Στο τέλος μου έδωσε και τη διεύθυνση του σπιτιού του και μου είπε ότι θα ήθελε να πηγαίναμε κι εκείνη την ώρα σπίτι του, αλλά είχε παράσταση. Μετά με χαιρέτησε παίρνοντάς με αγκαλιά. Τους επόμενους λίγους μήνες επανέλαβε πολλές φορές την πρότασή του να πάω στο σπίτι του, γιατί «με αγαπούσε». Τον ενοχλούσε που αρνιόμουν να το κάνω, αλλά επέμενε φορτικά.” 
Αυτά – μεταξύ πολλών άλλων - εκμυστηρεύτηκε στον συνάδελφο Κώστα Κωστάκο μια πρώην μαθήτρια του Αρσακείου για τον δάσκαλο της, Δημήτρη Λιγνάδη.

Τί γίνεται με το Αρσάκειο;
ΠΡΟΒΟΛΗ

Ακόμα δεν ξεκίνησε την πορεία του το 20/20 Magazine κι έφερε ήδη στο φως δύο καταγγελίες καραμπινάτες. Πρώτα με τη συνέντευξη βόμβα του Νίκου Σ. στην Ναταλί Χατζηαντωνίου - μια συνέντευξη που αυθημερόν δρομολόγησε καταιγιστικές εξελίξεις με την παραίτηση Λιγνάδη. Και δεύτερον με την μαθήτρια που μίλησε στον Κωστάκο.

Το λες και εύσημο αυτό για το 20/20 Magazine. Το λες και δικαίωση για ένα σάιτ που, από την πρώτη μέρα, έδωσε δείγμα και στίγμα αξιοπιστίας. Το λες και τιμή. Μια τιμή που αντανακλά σε όλους εμάς που πιστέψαμε σε αυτή την προσπάθεια.

Εννοείται πως δεν είμαστε μόνον εμείς εδώ. Υπάρχουν κι άλλα ειδησεογραφικά σάιτ που στα ζόρια, παραδίδουν μαθήματα δημοσιογραφικής. Δεν είναι πολλά, αλλά υπάρχουν. Και πρέπει όλοι να τα στηρίζουμε για να συνεχίσουν να υπάρχουν.

Πάμε πίσω στο Αρσάκειο - τώρα που έγινε λοιπόν το πρώτο βήμα.
Είναι πολλές οι καταγγελίες που φτάνουν σε μας τους δημοσιογράφους για το συγκεκριμένο σχολείο.
Πρώην μαθητές, καθηγητές, γονείς, επικοινωνούν μαζί μας και καταθέτουν εμπειρίες και βιώματα που σού σηκώνεται η τρίχα.

Είναι μερικά που τα διαβάζω και ξυπνάει η μάνα μέσα μου. Λέω θα μπορούσε να συμβεί και στο δικό μου παιδί. Έτυχε και δεν συνέβη. Γιατί σ’ αυτές τις περιπτώσεις μην ακούτε μαλακίες του τύπου «φταίει ο γονιός». Δεν φταίει ο γονιός κι εσείς οι μάγκες που τα λέτε αυτά δεν ξέρετε τι σας γίνεται. Κανένας γονιός δεν μπορεί να προφυλάξει το παιδί του πάντα και από τα πάντα. Γιατί αυτά τα ρημαδοπάντα είναι γύρω μας, είναι δίπλα μας, κι ελλοχεύουν ανά πάσα στιγμή.

Οι περισσότεροι από αυτούς δεν είναι ακόμα έτοιμοι να μιλήσουν. Απολύτως σεβαστό.
Κανείς δεν θα υπαγορεύσει σε κανέναν πότε θα μοιραστεί το τραύμα του, πώς θα μοιραστεί το τραύμα και, στην τελική, αν θα μοιραστεί το τραύμα του.
Ό,τι θέλει θα κάνει, ό,τι δεν θέλει δεν θα το κάνει, ό,τι αισθάνεται, ό,τι τού βγαίνει, ό,τι τού λέει η ψυχούλα του.
Δικός του είναι ο πόνος, δικός του ο τρόμος και θα τον διαχειριστεί όπως γουστάρει. Θα μιλήσει, θα σωπάσει, θα καταγγείλει, δεν θα καταγγείλει, θα καταγγείλει και θα αλλάξει γνώμη, ό,τι μα ό,τι, μα ό,τι .Αν δεν έχει αυτό το δικαίωμα το θύμα, ποιος το έχει;

Δουλειά του δημοσιογράφου λοιπόν, δεν είναι να βγάλει με το τσιγκέλι μια καταγγελία για να "κάνει τη δουλίτσα του". Που δεν είναι αυτή η δουλειά του - εκτός αν έχει μετοχές στον εργασιακό του χώρο.
Δουλειά του δημοσιογράφου είναι πρώτον να σεβαστεί το θύμα και δεύτερον, αν χρειαστεί, να προστατέψει το θύμα. Να το προστατέψει ακόμα κι από τον ίδιο του τον εαυτό.

Αυτό είναι το χρέος μας. Όχι γιατί είμαστε ιεραπόστολοι, αλλά γιατί το ψωμί που τρώμε, δεν θέλουμε να το φτύνουμε. Θέλουμε να σεβόμαστε και τη δουλειά μας και τον κώδικα δεοντολογίας που αράχνιασε στο πίσω το συρτάρι.

Πολλοί (ή λίγοι;) από μας παίρνουμε καταγγελίες, που κάποιες φορές δεν δημοσιοποιούμε ακόμα κι όταν οι καταγγέλοντες μάς το επιτρέπουν. Στο έμπειρο δημοσιογραφικό μάτι, η δεύτερη ανάγνωση ενός κειμένου μπορεί να αποκαλύψει πολλά.
Καταλαβαίνεις π.χ. αν ο άλλος βρίσκεται σε βρασμό ψυχής ή σε ασταθή ψυχική κατάσταση. Όπως καταλαβαίνεις και τα εμπαθή, ιδιοτελή (ή και τα δύο) κίνητρα που ενδέχεται να κρύβονται πίσω από μια μαρτυρία.
Όπως καταλαβαίνεις και το ψέμα που λέει ο άλλος για λόγους άγνωστους σε σένα. Είναι πολλοί εκείνοι που αναζητούν προβολή όχι γιατί έχουν πραγματικά κάτι να πουν, αλλά για να ασχοληθεί η κοινή γνώμη μαζί τους. Να γίνουν φίρμες ρε παιδί μου, το πεντάλεπτο της δημοσιότητας που λέγαμε.

Κάποιες φορές συμβουλεύουμε τους καταγγέλλοντες πρώτα να ρωτήσουν δικηγόρο και μετά να έρθουν σε μας τους δημοσιογράφους. Να μην μας εμπιστεύονται απόλυτα. Να καλύπτουν τα νώτα τους ζητώντας πρώτα νομική συμβουλή. Και σε περιπτώσεις που αφορούν στο θέατρο, πρώτα να απευθύνονται στο ΣΕΗ και μετά σε μας.

Όμως.
Με δεδομένα όλα τα προηγούμενα, μιλήστε μας. Με προσοχή, με επιφυλάξεις, αλλά μιλήστε μας.
Μόνοι μας δεν μπορούμε να σπάσουμε το απόστημα. Αν ισχύει το εν τρίτον από τις καταγγελίες που έχουμε στα χέρια μας τότε πρέπει μα ανοίξει ο "φάκελος Αρσάκειο".

Και να τον ανοίξουμε μαζί.
Στο χέρι μας είναι να κάνουμε τη διαφορά. Και θα την κάνουμε την πουτ@να. Θα την κάνουμε λέμε.

Τα κείμενα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν αποκλειστικά τον/την συντάκτη/τριά τους και οι όποιες τοποθετήσεις και θέσεις τους δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 20/20 Magazine.
Ακολουθήστε το 20/20 Magazine στο Google News, στο Facebook, το Twitter και το Instagram.
ΠΡΟΒΟΛΗ