Μετά την συνέντευξη του Νίκου Σ. υπήρξε, όπως αναμενόταν, ένας καταιγισμός τηλεφώνων από συναδέλφους, εκπομπών κυρίως, που, ευγενικά όλοι, ζητούσαν να επιβεβαιώσω ή να διαψεύσω ονόματα και πληροφορίες. Τους παρέπεμπα σε όσα ακριβώς έγραψα και όσα ακριβώς είχα άδεια και επιθυμία να αποκαλύψω. Ήταν όλα εκεί.
Επίσης πολλοί συνάδελφοι, μου ζήτησαν να μιλήσω, να εμφανιστώ σε κάποια εκπομπή, να δώσω κάποια μίνι συνέντευξη, σ΄ αυτή τη διαδικασία της εφήμερης δημοσιότητας που απέκτησα χάρη στο κουράγιο του Νίκου Σ.

Τους ευχαριστώ όλους, αλλά δεν το έκανα για τρεις λόγους:
Ο ένας είναι αυτονόητος. Είμαι δημοσιογράφος, άρα είναι παράδοξο να γίνεται ο δημοσιογράφος είδηση και όχι το θέμα του -κι αν πήγαινα σε μία εκπομπή γι αυτή τη συγκεκριμένη συνέντευξη, μάλλον δεν θα μπορούσα να αποφύγω να γίνω θέμα κι εγώ.
Ο δεύτερος είναι ότι όσο αυτή όλη η ιστορία βρίσκεται σ ένα καθεστώς εκκρεμότητας, δε θα ήθελα, παρασυρμένη σε μια κουβέντα, να πω οτιδήποτε άλλο εκτός απ΄ όσα αυστηρά μου εμπιστεύτηκε ο Νικος Σ. και είναι πλέον στη διάθεση της Δικαιοσυνης.
Ο τρίτος είναι ότι το θέμα που διαχειρίστηκα, μας υπερβαίνει όλους. Μετά από αυτή την περιγραφή δεν υπάρχει κάτι άλλο να ψελλίσεις εκτός από συντετριμμένους αναστεναγμούς, οργισμένα επιφωνήματα και κοινοτοπίες.

Επειδή, ωστόσο, η εξέλιξη και η παρουσίαση αυτού του θέματος με αφορά και με ενδιαφέρει, παρακολούθησα, όσο προλάβαινα, την κάλυψή της από τα κανάλια -στην ειδησεογραφία και στις πιο γκόσιπ ή λάιτ εκπομπές.
Ναι είδα π.χ. τη μικρή συνέντευξη του Δημήτρη Καραντζά στη Φαίη Σκορδά και οφείλω να ομολογήσω πώς ο τρόπος που του απευθύνθηκε εκείνη και που αναφέρθηκε στο θέμα ήταν και πολύ λεπτός και πολύ προσεκτικός -όπως άρμοζε δηλαδή.
Το ίδιο και η Ναταλία Γερμανού που σε όλη την πορεία των αποκαλύψεων τον τελευταίο καιρό, μου είπαν, ότι είναι εξαιρετικά προσεκτική, καίρια και διακριτική. Ομολογώ ότι η εκπομπή της είναι σε ώρα που δεν μπορώ να τη δω. Αλλά και η κάλυψη της συνέντευξης που είδα, έγινε με σωστό και δημοσιογραφικό τρόπο, με προτροπή να διαβάσουν στο www.2020mag.gr, όσοι αντέξουν την αφήγηση του Νίκου Σ.

Αυτές ήταν λοιπόν πολύ διδακτικές για μένα εκπλήξεις άρτιας και διακριτικής κάλυψης, κυρίως ως προς τον ψυχισμό και το τραύμα του Νίκου Σ.

Απ΄τον άλλο χώρο, των εφημερίδων, του ειδησεογραφικού ραδιοφώνου και των ιστοσελίδων, ο οποίος με περιλαμβάνει κιόλας, έλαβα συντριπτικά «πλειοψηφική» στήριξη και μεγάλη τιμή (όσο τεράστια τιμή είναι να σου αποδίδονται εύσημα απ' ό,τι λέμε «το συνάφι μου»). Ακόμα και κάποιοι που σοκαρίστηκαν, ταράχθηκαν ή είχαν άλλη άποψη για τη δημοσιοποίηση, το εξέφρασαν κομψά ή καθόλου. Τους σέβομαι κι αυτούς, εξυπακούεται.

Το Watergate, η «συνήγορος» και η ΟΠΛΑ

Να όμως ένα ακόμα δημοσιογραφικό «μάθημα» που κανονικά με την αρκετή εμπειρία που έχω πια σ αυτό το επάγγελμα δεν θα πρέπει να είναι και τέτοιο.
Οι πολύ δυσάρεστες εκπλήξεις, ό,τι λέμε «ξέσκισμα» κανονικό και στο περιεχόμενο της αφήγησης του Νίκου Σ. και σ΄εμένα, από αυτό το πιο κοντινό συνάφι προήλθαν.
Ακόμα χειρότερα από γυναίκες. Ακόμα χειρότερο (και) από γυναίκα που έχουμε δουλέψει χρόνια μαζί και ήξερε τουλάχιστον πάρα πολύ καλά ότι σε στημένα θέματα και στην κίτρινη δημοσιογραφία δεν είχα ποτέ ούτε εμπειρία, ούτε έφεση, ούτε ταλέντο. Ούτε και στη διαπλοκή.

Κι όμως έσυρε τον χορό, αρθρογραφώντας μάλιστα («Η σιωπή των ανδρών») για να μου κάνει εμμέσως αλλά σαφέστατα μάθημα δημοσιογραφικής δεοντολογίας.
Να κι ένα απόσπασμα: «Ούτε μία από τις κυρίες του αθλητισμού και του θεάτρου, που μας συγκλόνισαν με τις αποκαλύψεις τους, δεν έκρυψε το όνομά της, δεν «φωτογράφισε» απλώς τον θύτη της, να ψάχνουμε εμείς να τον βρούμε, να υποπτευόμαστε και να σπιλώνουμε αθώους. Όλες, μα όλες, με σοβαρότητα, αυστηρότητα, συντονισμό, νομική βοήθεια και χωρίς ακκισμούς, είπαν την ιστορία τους. Και μας έπεισαν». Αδιαφορώ πλήρως αν επείσθη η ίδια από την ιστορία του Νίκου Σ. -αν και αναρωτιέμαι μήπως τα γεγονότα την αναγκάσουν παρόλα αυτά. Δεν έχω ειλικρινά δει δημοσιογράφο να επιμένει ότι το δικαίωμα όποιου καταγγέλλει ένα τέτοιο έγκλημα να διατηρήσει την ανωνυμία του, κατά τη δημοσιοποίηση, είναι απόπειρα «σπίλωσης αθώων»! Καρλ Μπέρνσταϊν και Μπομπ Γούντγουορντ μαζί, τρέμετε! Αλλά πάλι ευτυχώς που το… Watergate δεν έπεσε στα δημοσιογραφικά χέρια αυτής της κυρίας.
Αλίμονο δυστυχώς εάν ο δημοσιογράφος αντλούσε μόνο επίσημες πληροφορίες και μόνο από επίσημες πηγές. Τότε θα ήταν εξαιρετικός αλλά για ένα γραφείο Τύπου υπουργείου ή δημοσίων σχέσεων. Όσο για τους καταγγέλλοντες ή τους μάρτυρες εγκλημάτων, το δίκαιο προβλέπει τη μη δημοσιοποίηση των στοιχείων τους και την προστασία τους. Ή δεν είναι έτσι;

Επιχείρημα επίσης εναντίον μου ήταν ότι ένας σωστός δημοσιογράφος θα προέτρεπε τον καταγγέλοντα να πάει πρώτα στη δικαιοσύνη και, μετά την έκβαση της υπόθεσης, να τη δημοσιοποιήσει. Σε 5-6 χρόνια όσα κάνει μίνιμουμ να ολοκληρωθεί μία υπόθεση. Αυτό φαντάζομαι ότι θα εννοούσε η συνάδελφος.
Η ιδια θα απαντούσε λοιπόν «αποκλείεται» στον ταραγμένο Νίκο Σ. όταν εκείνος αποφάσισε να μιλήσει για ό,τι υπέστη, όταν μου ζητησε μόνος του σε μία, πολύ φορτισμένη κι αποφασιστική για τον ίδιο, συνομιλία να δημοσιοποιήσει την ιστορία του και μετά να απευθυνθεί στη Δικαιοσύνη.
Η ίδια προφανώς δεν διάβασε έστω το απόσπασμα αυτό: «Σαφώς (σ.σ. ο Νίκος Σ.) απαντάει και στο βασικό δημοσιογραφικό ερώτημα, «γιατί τώρα;» «Δε με νοιάζει», μου λέει κάποια στιγμή. «Εγώ δεν είμαι στον χώρο και δεν θα επιδιώξω να ενταχθώ ξανά, ποτέ. Το κάνω για άλλα παιδιά που επικοινωνήσαμε και μου είπαν «βγες για να πάρουμε θάρρος, να μπορέσουμε μετά να βγούμε κι εμείς»».

Υπήρξε και μία άλλη ανεκδιήγητη κυρία της δημοσιογραφίας που πρόλαβε δημοσίως να μιλήσει για «συναινετικό σεξ μεταξύ ενηλίκων» επινοώντας, μετά από αυτές τις σοκαριστικές μάλιστα περιγραφές, κάτι σαν υπερασπιστική γραμμή του καταγγελόμενου, όπως υπήρξαν και κάτι άλλες καλαματιανές μπηχτές για τα «δισέγγονα της ΟΠΛΑ» και τον «δεύτερο θάνατο της Παπαδάκη».

Όλα αυτά που είναι από χυδαία έως γραφικά στην καλύτερη περίπτωση, τα βλέπω μέρα-μέρα να εκθέτουν όλο και περισσότερο εκείνες που έσπευσαν να τα επινοήσουν, αδιαφορώντας για το περιεχόμενο της αφήγησης στο οποίο δεν χάρισαν μια λέξη. Δεν ανησυχώ πάντως. Αν έρθουν τελικά σε αμήχανη και δυσάρεστη θέση, όλο και κάτι θα βρουν.
Να ένα που θα τους αρέσει, αν και είναι χιλιοπαιγμένο. «Για όλα φταίει η Αριστερά».