Είναι θέμα χρόνου, λοιπόν, να δούμε και στη χώρα μας να καταδικάζονται ή και να φυλακίζονται καλλιτέχνες, με τα γενικόλογα «αδικήματα γενικής διακινδύνευσης» ή «κατά της κοινής ειρήνης», που μπορούν να ερμηνευτούν κατά το δοκούν.

Όπως αναφέρει σε κείμενο διαμαρτυρίας του το ΣΕΘΕΑ, που συνυπογράφουν και άλλα καλλιτεχνικά σωματεία, στην Ισπανία, με βάση αντίστοιχη νομοθεσία, έχουν γίνει 76 διώξεις (πολλές από αυτές αφορούν καλλιτέχνες). Σε αρκετούς έχουν αποδοθεί ποινές φυλάκισης. Στίχοι τραγουδιού που λένε «Δεν θα καταφέρουν να με λυγίσουν» απέναντι στις ειδικές δυνάμεις θεωρούνται έως και «ωραιοποίηση της τρομοκρατίας».

Στη Γερμανία από το 2019 και έπειτα, μουσικοί, συγγραφείς, εικαστικοί, ακαδημαϊκοί έχουν διωχθεί με βάση τον «τρομονόμο», γιατί μέσα από το έργο τους κάνουν κριτική ενάντια στην πολιτική του Ισραήλ απέναντι στους Παλαιστίνιους.

Εγώ θα επισημάνω πως στη χώρα μας, που ο κυβερνητικός αυταρχισμός και η καταστολή απέναντι στους πολίτες αποτελούν καθημερινή πρακτική, κάποιοι θα δουν τον υπό ψήφιση νόμο σαν την ευκαιρία να τρομοκρατήσουν τους ανθρώπους της Τέχνης γενικότερα. Να «προσέχουν» από εδώ και πέρα τι λένε, πώς το λένε και για ποιους το λένε.

Στην πράξη, εκτιμώ πως οι σημερινοί κυβερνώντες ίσως χτυπήσουν κάποιους «αόρατους» στόχους. Θα αποφύγουν τους γνωστούς καλλιτέχνες, γιατί κουβαλούν πίσω τους ένα μεγαλύτερο κοινό, με το οποίο -ως μόνιμοι λαϊκιστές της εξουσίας- δεν θα θελήσουν να έρθουν σε αντιπαράθεση, ούτε βέβαια και να δημιουργήσουν «λαϊκούς ήρωες».

Σίγουρα, πάντως, από εδώ και πέρα θα δούμε με κάποιον τρόπο χρήση του «τρομονόμου» και στην Τέχνη. Τέτοιοι νόμοι, εξάλλου, ψηφίζονται πάντα για να νομιμοποιούν συγκεκριμένες πολιτικές πρακτικές και ποτέ ως «προληπτικά μέτρα» ή απλώς για τη δημιουργία εντυπώσεων.