Από ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού κόσμου που εκφράζει πια, όσο ανοιχτά μπορεί, ερωτηματικά και θέτει, όσο επίσημα γίνεται μέχρι στιγμής, ερωτήσεις στην πολιτική ηγεσία, μέχρι ένα μεγάλο μέρος  των εργαζομένων στον πολιτισμό, εκπρόσωποι σωματείων που αναγκαστικά εξασκούνται στους υπαινιγμούς, ένα μεγάλο μέρος του δημοσιογραφικού κόσμου κι ένα μεγάλο μέρος των εργαζομένων στον Πολιτισμό, των φιλότεχνων και των τηλεθεατών παρακολουθεί άναυδο τις αποκαλύψεις για τον «γνωστό σκηνοθέτη και ηθοποιό». Κι από το Σάββατο όταν άρχισαν να διασπείρονται οι «φήμες» -που λέει και η υπουργός Πολιτισμού- για την ταυτότητα του θύτη, συνδυασμένες με πληροφορίες του αστυνομικού, του ελεύθερου και του πολιτιστικού ρεπορτάζ, το ελληνικό θέατρο που ζούσε μαζί με τις υπόλοιπες τέχνες μία από τις συντριπτικότερες οικονομικές κρίσεις στην ιστορία του, κρίση επιβίωσης ουσιαστικά, ζει και κάτι ακόμα.  Μια ηθική και ψυχολογική κρίση.

Κι από τους υπόλοιπούς μας, όμως, νομίζω ότι ελάχιστοι εξαιρούνται από αυτό το συναίσθημα της δυσάρεστης, νοσηρής  εκκρεμότητας καθώς μία απεχθής εγκληματική ιστορία πολλαπλών κεφαλαίων και θυμάτων διαφορετικής ηλικίας, προέλευσης, φύλλου, εθνικότητας, ξετυλίγει σαδιστικά αργά, αλλά πιστή στο καθημερινό της ραντεβού, όλο και περισσότερες πτυχές, όλο και περισσότερες «δράσεις» μίας διαταραγμένης και χειριστικής προσωπικότητας με παρα πολύ βαριά, καθηλωτική σκιά στο ελληνικό θέατρο και όχι μόνον. Και βέβαια όσο η Δικαιοσύνη δεν παρεμβαίνει, όσο η κυβέρνηση κάνει σαν να μην συμβαίνει τίποτα, τόσο οι καθημερινές αφηγήσεις «συνωστίζονται» εντοπίζοντας  τον «ιό» μίας τρομαχτικής ασθένειας που είχε μεταδοθεί στον δημόσιο βίο, βέβαιη ότι δεν θα υπάρξει ποτέ θεραπεία, κάθαρση και αποκατάσταση.

Τα παιδιά όμως μίλησαν. Και τα παιδιά μιλούν. Βγαίνει ένα-ένα με το ψυχικό του φορτίο σε κάμερες ή κασετόφωνα και σπάει σε αφηγήσεις προσωπικές που θεωρεί χρέος να δημοσιοποιήσει. Τι μεγάλο κουράγιο! Να κουβαλάς στην πλάτη το φορτίο εκτός των άλλων ενός ολόκληρου κόσμου ισχυρών, θεσμικών θέσεων, εξουσίας, των καλών σχολείων, των διασυνδέσεων που αν δεν συγκάλυψαν, πάντως δεν τόλμησαν να βάλουν τέλος εγκαίρως σ΄ αυτό τον ιό που μεταδιδόταν από σώμα σε σώμα, φορώντας την κορώνα του μεγαλείου του. Κι ετσι βγαίνουν τα παιδιά για να σηκώσουν δεύτερη φορά το βάρος των επιλογών άλλων. Να βιώσουν το τραύμα ξανά. Την ιστορία απ΄ την αρχη. Και την ενοχή πάλι. Και το βάρος των νεότερων συναδέλφων τους. Και την αντιπαράθεση με την εξουσία. Και τον φόβο ότι θα τους διαλύσουν οι ισχυροί που συντηρούσαν το πρόβλημα. Βγαίνουν ένας-ένας.Ο ένας μετά τον άλλο. Σε ιδιωτικές κουβέντες ή σε δημόσια θέαση. Βγαίνουν τα παιδιά. Τα κορίτσια απ΄ το σχολείο. Τα αγόρια απ΄ το θέατρο. Ραγισμένα. Και όλοι μας τα παρατηρούμε, αμήχανοι και σιωπηλοί και ανήμποροι για την ώρα και σκεφτόμαστε πώς να στραφτάλιζαν κάποτε, τότε ακόμα νεότερα, όμορφα, λεπτοκαμωμένα παιδάκια από γυαλί.

Τζιμ: Τώρα πείτε μου και για εσάς. Τι σας ενδιαφέρει περισσότερο από όλα;
Λαουρα: Να, έχω -καθώς σας είπα- τη.. γυάλινη συλλογή μου.
Τζιμ: Δεν πολυκαταλαβαίνω τι θέλετε να πείτε...Τι λογής γυαλί είναι αυτό;
Λαουρα: Μερικά γυάλινα πραγματάκια, στολίδια τα περισσότερα. Είναι ζώα καμωμένα από γυαλί, τα πιο λεπτοκαμωμένα ζώα στον κόσμο! Η μητέρα τα λέει ''γυάλινο θηριοτροφείο''. Εδώ είναι ένα, αν θέλετε να δείτε. Το πιο παλιό! Είναι δεκατριών χρονών.
Ω προσέχετε....ν' ανασάνετε-σπάει!
Τζιμ: Καλύτερα να μην το πάρω. Είμαι πολύ αδέξιος με τα μικροπράγματα..
Λαουρα: Δεν πειράζει, ελάτε, σας το εμπιστεύομαι (το βάζει στην παλάμη του.) Δέστε τώρα, τι ωραία το κρατάτε! Κρατήστε το πάνω απ'το φως! Βλέπετε πως αστράφτει το φως μέσα του;
Τζιμ: Ναι αλήθεια, στραφταλιζει!

(Απόσπασμα από τον «Γυάλινο Κόσμο» του Τένεσυ Ουίλιαμς)