Οι μάσκες πέφτουν. Δήθεν ευαίσθητοι υπερασπιστές του τεκμηρίου της αθωότητας του καταγγελλόμενου.
Βεβαίως και υπάρχει το τεκμήριο της αθωότητας. Κανείς δεν είναι έτσι απλά ένοχος. Βεβαίως και όταν φουσκώνει (επιτέλους!) ένα τέτοιο κύμα καταγγελιών ελλοχεύει ο κίνδυνος να καούν και χλωρά μαζί με τα ξερά.

Αυτός είναι πάντα ένας υπαρκτός κίνδυνος σε κάθε τέτοιου είδους διαδικασία.
Όμως από το να είσαι σε επαγρύπνηση για να μην εκμεταλλευτεί κάποιος τη συγκυρία ή να διεκδικήσεις ένα ισχυρό θεσμικό πλαίσιο, μέχρι να αθωώνεις τους θύτες μεσολαβεί άβυσσος. Δεν είναι θέμα ευγένειας, καλοσύνης ή πολιτικού πολιτισμού να δείχνεις την ευαισθησία σου υπέρ του καταγγελλόμενου και σε βάρος του θύματος.

Συνήθως αυτές οι κατηγορίες δεν έχουν χειροπιαστές αποδείξεις. Αυτό είναι άλλωστε και ένα από τα βασικότερα προβλήματα των θυμάτων και το βασικό κίνητρο των θυτών. Η κακοποίηση δεν μπορεί εύκολα να αποδειχθεί.
Γιατί οι πληγές στο σώμα φεύγουν και οι πληγές στην ψυχή δεν φαίνονται. Και όχι μόνο τις περισσότερες φορές δεν υπάρχουν χειροπιαστά στοιχεία, αλλά μάλιστα τα θύματα καλούνται να αποδείξουν όχι αν κακοποιήθηκαν, αλλά αν έφταιγαν που κακοποιήθηκαν.
Μήπως το θύμα ήταν προκλητικό;
Μήπως την κουνούσε την ουρά;
Μήπως ήταν χαλαρών ηθών;
Δεκάδες μήπως που στην ουσία αθωώνουν τον θύτη, αφού το θύμα τα ήθελε να γίνει θύμα.

Και από την άλλη βλέπεις ξαφνικά απέναντι στο κύμα των καταγγελιών να υψώνεται ένα τείχος προστασίας.
Ξαφνικά, μια ομάδα ανθρώπων και ΜΜΕ εμφανίζει μια συντονισμένη αντίδραση εναντίον, όχι των θυτών αλλά των θυμάτων. Αμφισβητεί τις καταγγελίες και υποβαθμίζει τις υποθέσεις. Ελεεινολογεί με χυδαίες δικαιολογίες του τύπου «ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο...».

Ίσως, ενστικτωδώς λειτουργούν προστατευτικά σε έναν μικρό αριθμό καλλιτεχνών, που συντονισμένα τα τελευταία χρόνια, είχαν βρεθεί να υπερασπίζονται ότι πιο συστημικό τόλμησαν κάποιοι να αμφισβητήσουν. Ίσως νιώθουν ανάγκη να ξεπληρώσουν γραμμάτια από το παρελθόν, όταν βρήκαν στήριξη οι ίδιοι από αυτό το σύστημα.

Ίσως όμως τόσοι να ήταν πάντα. Να θεωρούσαν ότι το χέρι του δυνατού έχει δικαίωμα να απλωθεί σε όποιον/οποία θέλει. Ίσως πάντα να πίστευαν ότι η σεξουαλική κακοποίηση από τους “εκλεκτούς” δεν είναι βιασμός, αλλά ευλογία. Ίσως να θεωρούν τους εαυτούς τους υπεράνω των νόμων που οι υπόλοιποι ακολουθούν. Ίσως πάλι, πάντα να πίστευαν ότι ο μόνος νόμος είναι η επιθυμία τους.

Είναι αυτοί που ο μόνος νόμος που ακολουθούν είναι «να μην πειράξετε τον δικό μου, τον φίλο μου, τον υποστηρικτή, τον συνοδοιπόρο». Αυτό που όλοι λέμε, το “παρεάκι”.
Αυτά τα παρεάκια μοιάζουν τώρα μετά την αμηχανία των πρώτων ημερών, να έχουν βγει στην αντεπίθεση για να προστατέψουν τα κεκτημένα. Να διατηρήσουν την ασυλία και τα προνόμια που είχαν εξασφαλίσει.

Και την ίδια ώρα που τα κάθε λογής “παρεάκια” αρχίζουν να υπερασπίζονται το τέρας, η πολιτεία μοιάζει αμήχανη να κρύβεται πίσω από την κουρτίνα. Οι επικοινωνιακές φανφάρες των πρώτων ημερών ξεφούσκωσαν και ενώ οι καταγγελίες πληθαίνουν, οι αρμόδιοι σιωπούν. Ο “ενθουσιασμός” των πρώτων ημερών δεν υπάρχει πια. Είναι σαν να νιώθουν περίεργα που τελικά το καπάκι σηκώθηκε. Σαν να είναι αμήχανοι μπροστά σε ένα κύμα αποκαλύψεων που δεν το ελέγχουν.

Ξαφνικά η πολιτεία μοιάζει να νίπτει τας χείρας της. Από υποστηρικτής, έγινε παρατηρητής δείχνοντας ότι δεν βλέπει την ώρα να περάσει το κακό που μας βρήκε.
Είναι σαν κάποιοι να μην είχαν υπολογίσει ότι όταν ανοίξει το καπάκι από την κατσαρόλα θα βγει όλος ο ατμός. Όλη η βρώμα.

Είναι σαν κάποιοι να παλεύουν να ξαναβάλουν το καπάκι στη θέση του.

Είναι σαν να επιδιώκουν να επαναφέρουν τη σιωπή, γιατί αυτή η κραυγή, πλέον τους τρομάζει.