«Εργαλειοποίηση» και «εκμετάλλευση». Οι λέξεις είναι βαριές και υπαινίσσονται ασφαλώς δόλο. Όταν αφορά μάλιστα και στην αντιμετώπιση νέων ανθρώπων τότε παίρνει διαστάσεις κατηγορίας. Να όμως που τη συναντήσαμε χθες. Στην κοινή ανακοίνωση που εξέδωσαν ο Σύλλογος Σπουδαστών της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, ο Σύλλογος Διδασκόντων και η Διευθύντρια της Σχολής, Δηώ Καγγελάρη, μετά από τηλεδιάσκεψη που πραγματοποίησαν όλοι μαζί.

Ιδού όλη η ανακοίνωση:

«Tο Σάββατο 6/2/2021, μετά από πρόσκληση του Συλλόγου Σπουδαστών της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, πραγματοποιήθηκε διαδικτυακή συνάντηση του συνόλου των σπουδαστών και των διδασκόντων της σχολής, με την παρουσία της Διευθύντριας Σπουδών. Στη διάρκεια αυτής της συνάντησης:
1) Συζητήθηκε το θέμα που έχει προκύψει σχετικά με την ανακοίνωση την οποία δημοσίευσε ο Σύλλογος Σπουδαστών στις 30/1/2021, στην επίσημη σελίδα του στην πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης Facebook. Αρχική πρόθεση αυτής της ανακοίνωσης ήταν να υποστηρίξει και να ενθαρρύνει όσα θύματα κατάχρησης εξουσίας και περιστατικών οποιασδήποτε μορφής βίας τόλμησαν και τολμούν να αρθρώσουν λόγο διεκδικώντας την αξιοπρέπειά τους, και όχι να περιοριστεί σε θέματα εντός Σχολής. Αναγνωρίστηκε, ωστόσο, ότι η ασαφής και παρεξηγήσιμη διατύπωση αυτής της ανακοίνωσης έφερε τη Σχολή στο μάτι του κυκλώνα, αφήνοντας να πλανάται μια αόριστη κατηγορία πάνω από όλους τους διδάσκοντες.
2) Στηλιτεύτηκε από όλους η εργαλειοποίηση της ανακοίνωσης των σπουδαστών, και η χωρίς κανένα στοιχείο εκμετάλλευση και διόγκωσή της από τα ΜΜΕ και τα κοινωνικά δίκτυα. Και
3) Οι σπουδαστές αναφέρθηκαν σε μεμονωμένα περιστατικά που αφορούσαν πρακτικές διδασκαλίας, όπου παρατηρήθηκε αυταρχική συμπεριφορά και, κατά τα λεγόμενα των σπουδαστών, χρησιμοποιήθηκαν μειωτικά, απαξιωτικά και ομοφοβικά σχόλια τα οποία τραυμάτιζαν την αξιοπρέπειά τους και δημιουργούσαν ένα κλίμα διακρίσεων και φόβου. Τα παράπονα αυτά εκφράστηκαν ανοιχτά, ενώπιον του συνόλου διδασκόντων και σπουδαστών. Η Σχολή έχει προχωρήσει ήδη στη διερεύνηση των περιστατικών που αναφέρθηκαν, ώστε να επιλυθούν τα ζητήματα».

Μπράβο λοιπόν σε όλους τους συμμετέχοντες γι αυτή την ανοιχτή κουβέντα που βάζει τις βάσεις για εκατέρωθεν εξηγήσεις και για μια πολύ υγιέστερη λειτουργία εφεξής. Οφείλω ωστόσο να εξομολογηθώ ότι είμαι απ΄όσους… «εργαλειοποίησαν», κατά τα γραφόμενα, την ανακοίνωση των σπουδαστών.
Παρακινημένη από το βαρύ και σκοτεινό σύννεφο που μαζευόταν πάνω απ΄όλο το Εθνικό Θέατρο ομολογώ ότι ευαισθητοποιήθηκα διαβάζοντας, στην αρχική ανακοίνωση του Συλλόγου Σπουδαστών/τριών της Σχολής Δραματικής Τέχνης Εθνικού Θεάτρου, όπως αναρτήθηκε στη σελίδα τους στο Facebook, επισημάνσεις όπως αυτή: «Ο ασκός του Αιόλου άνοιξε και έφτασε η ώρα να φανερωθούν τα αμέτρητα περιστατικά εργασιακού εκφοβισμού, σεξιστικής βίας, ρατσισμού, ομοφοβίας, τρανσοφοβίας, μισοαναπειρισμού, ηλικισμού και αποκλεισμών του θεάματος -έναν χώρο που, αν και φαινομενικά μοιάζει ρόδινος, είναι γεμάτος από ανθρώπους που εκμεταλλευόμενοι τη θέση ισχύος μπορούν να υποτιμούν ή ακόμη και να συμπεριφέρονται παραβιαστικά, να εκβιάζουν συναισθηματικά και παρενοχλούν σεξουαλικά. Εμείς οι ίδιες και οι ίδιοι, άλλες περισσότερο, άλλοι λιγότεροι, άλλοι ευτυχώς καθόλου, έχουμε βιώσει αντίστοιχα περιστατικά -τα οποία δυστυχώς δεν έχουμε μπορέσει να αρθρώσουμε λόγω φόβου μήπως εμείς κάτι δεν καταλάβαμε καλά και μήπως μελλοντικά στιγματιστούμε. Αυτό που έγινε μας δίνει ελπίδα ότι κάτι αλλάζει: η ''άγνοια'' ενός νέου φοιτητή δεν μπορεί να δίνει πάτημα σε διδάσκοντες να συμπεριφέρονται ως αυθεντίες, κακοποιητικές συμπεριφορές δεν μπορούν να γίνονται αποδεκτές ως μέθοδοι εκπαίδευσης ή ως τεχνικές εξάσκησης νέων δημιουργών. Η βία είναι βία».

Ίσως μάλιστα ευαισθητοποιήθηκα παραπάνω από όσο…έπρεπε με αυτό το «έχουμε βιώσει αντίστοιχα περιστατικά» κι αναρωτήθηκα δημοσίως («Μα γιατί κανείς δεν άκουσε τους φοιτητές του Εθνικού Θεάτρου») τι συνέβη στα παιδιά και γιατί δεν λαμβάνονται άμεσα μέτρα, γιατί δεν αντιδρά η Πολιτεία, οι διδάσκοντες, η διεύθυνση του Εθνικού Θέατρου (σ.σ .ο κος Λιγνάδης δεν είχε ακόμα υποβάλλει παραίτηση).
Μετά επιχείρησα να επικοινωνήσω με τον Σύλλογο των φοιτητών, αλλά τα παιδιά αρνήθηκαν ευγενικά να κάνουν οποιαδήποτε άλλη δήλωση και μου απάντησαν γραπτώς ότι περιορίζονται στις ανακοινώσεις τους.
Επίσης επικοινώνησα με έναν από τους, εκλεκτούς πραγματικά στον χώρο του θέατρου, διδάσκοντες, τον σκηνοθέτη Νίκο Χατζόπουλο.
Γιατί ειδικά μ εκείνον και όχι με τη διευθύντρια της Σχολής, Δηώ Καγγελάρη;
Για δυο λόγους:
α) η κα Καγγελάρη είχε εκφράσει δις δημοσίως, στα ΜΜΕ, μιλώντας εξ ονόματός της με την ιδιότητα της Διευθύντριας, την άποψή της και καλώντας τα παιδιά να μην φοβούνται να μιλήσουν και
β) διότι ο κος Χατζόπουλος είχε αναρτήσει ένα ποστ εκφράζοντας την οργή του γιατί κανένας δημοσιογράφος δεν είχε επικοινωνήσει με τους διδάσκοντες αναζητώντας και τη δική τους γνώμη. Αναζήτησα λοιπόν τη δική του. Και μου απάντησε γραπτώς επίσης, πολύ ευγενικά ότι δεν θέλει να μιλήσει τώρα. Απολύτως σεβαστό.

Μετά από όλα αυτά όμως προσβλήθηκα (και) προσωπικά με τις λέξεις «εργαλειοποίηση» και «χωρίς κανένα στοιχείο εκμετάλλευση και διόγκωση».

Με όλο τον σεβασμό στους διδάσκοντες, το βαρύ σύννεφο εξακολουθεί να είναι πάνω από το Εθνικό Θέατρο και αν ορισμένες ηθοποιοί (όπως πρώτη η Ζέτα Δούκα) αλλά και ορισμένα ΜΜΕ δεν είχαν αντιδράσει, ενδεχομένως δεν θα είχε κουνηθεί φύλλο. Σ΄αυτά λοιπόν τα ΜΜΕ δεν αξίζει η ευθεία κατηγορία της «εργαλειοποίησης» ή της «εκμετάλλευσης». Κι αν τέλος πάντων αξίζει, εδώ είμαστε για να το διαπιστώσουμε.