Πάντως ούτε ευχή σε τζίνι, που βγήκε μέσα από μαγικό λυχνάρι, να είχε κάνει «γνωστός σκηνοθέτης – ηθοποιός».

Ξαφνικά, εδώ και κάποιες μέρες, ένα ορατότατο πέπλο συγκάλυψης έχει απλωθεί πάνω απ’ τη χώρα.

Πρώτοι, πρώτοι, οι γνωστοί-αγνωστοι "μπαχαλάκηδες" της ενημέρωσης.
Τι «ταλαιπωρείται… για το τίποτα», τι «μα έχει παραγραφεί» (τα ίδια έλεγαν και για την υπόθεση, άλλου στενού φίλου του πρωθυπουργού, του Νίκου Γεωργιάδη), τι «αδίκως τον κατηγορούν όσοι τον κατηγορούν», ναι το ακούσαμε και αυτό χθες στον ΣΚΑΪ, από μια κυρία Φλυτζάνη στην εκπομπή που συμπαρουσιάζει μαζί με Καμπουράκη και Ευγενίδη.
Αλήθεια, δεν κάνω πλάκα. Ετυμηγορία. Κανονική. «Αυτόν τον καταγγελόμενο που αναφέρουν, δεν υπάρχει καμία καταγγελία και δεν υπάρχει τίποτα γι’ αυτόν και αδίκως τον κατηγορούν, όσοι τον κατηγορούν, αυτόν που κρέμασαν και τις αφίσες», είπε επι λέξει η δημοσιογράφος του ΣΚΑΪ.

Και από δίπλα λοιπά "απολιθώματα".

Ντεμέκ προοδευτικιές αρθρογραφίνες του boomer «Δημοκρατικού Τόξου», με σηκωμένο δάχτυλο να παραληρούν γράφοντας πως «ένα μόνο δεν ταιριάζει με την υπερηφάνεια και το ήθος των θυμάτων. Το να έχει δημιουργηθεί μια ομάδα καλλιτεχνών στα σόσιαλ μίντια που διψάει για αίμα, που τα ξέρει όλα και είναι σούπερ σίγουρη, που όλο για αποκαλύψεις μιλάει, αλλά αποκαλύψεις δεν κάνει, που βρήκε στο #metoo ακόμα ένα πεδίο οργής».

Συστημικές (ΧΩΜ)-ΧΩΜατερές, να ωρύονται «για την εξαγριωμένη κοινή γνώμη, που έγκλειστη λόγω κόβιντ, απαιτεί φρέσκο αίμα στην αρένα», συνεχίζοντας γεμάτες αδικαιολόγητη αυτοπεποίθηση για «γριές της ρούγας, μεταμφιεσμένες σε δημοσιογράφους, σε “influencers”, δράττονται τής ευκαιρίας για να σπιλώσουν συνειδήσεις. Για να κατασπαράξουν προσωπικότητες με παντελώς αστήρικτες ενίοτε κατηγορίες».

Μαζί με τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ (ναι, σόρυ που το χαλάω, αλλά το συγκεκριμένο θέμα είναι αρρωστημένα πολιτικό) και καλλιτέχνες, ως συνήγοροι υπεράσπισης, με ολίγον από #mee_too_washing. «Εμένα δεν μου συνέβη ποτέ, γιατί δεν άφησα να μου συμβεί», «δεν το επέτρεψα ποτέ με την στάση μου», «να σταματήσει η ανθρωποφαγία». Τί βολικούλη;

Και πως να μην εμπιστεύεσαι καλλιτέχνες που πάνω-κάτω 10 χρόνια τώρα, είναι «με τη φωνή της κοινής λογικής» και «με την Ελλάδα της δημιουργίας».
Που ξεσπάθωναν κατά καιρούς -όχι μακρινούς- «κατά του λαϊκισμού» και των πολιτών «που φέρουμε και εμείς ευθύνη για την χρεοκοπία της χώρας».
Που «ας δούμε το μνημόνιο (πλέον και την πανδημία) σαν μια ευκαιρία να αλλάξουμε ως λαός. Να αυτοβελτιωθούμε».
Παρεούλα με συστημικούς χριστιανοφιλοσόφους και σχεδόν σύσσωμο το "Κολλέγιο Αθηνών". Όχι το ίδρυμα. Τα "παράγωγά" του.
Ηθοποιούς, κολλητούς του "γνωστού σκηνοθέτη - ηθοποιού" και δασκάλου ορθοφωνίας, του σημερινού πρωθυπουργού, που ακόμα και πριν λίγο καιρό (πριν τις εκλογές) δήλωναν σε συνεντεύξεις τους σε free press πως «ο Μητσοτάκης είναι ένας μετριοπαθής, φιλελεύθερος πολιτικός, ιδιαίτερα ικανός και σοβαρός, με όρχεις εκεί που χρειάζεται». (που στο διάολο χρειάζονται οι "όρχεις", εκτός από την αναπαραγωγική διαδικασία επιτέλους;)

Πώς να μην εμπιστεύεσαι καλλιτέχνες, μετα-κωστοπουλικούς "ποιοτικούς" σελέμπριτιζ, που "ζευγαρωμένοι" με τους "νόμιμους ιδιοκτήτες της χώρας" έκαναν την κρίση, ευκαιρία;

Το #MeeTooGR κινδυνεύει να γίνει mainstream

Η “επανάσταση” στο χώρο του θεάματος δεν θα συντελεστεί από προβεβλημένους ηθοποιούς, οι οποίοι -αν και έχουν υπάρξει και οι ίδιες/οι θύματα- όση καλή πρόθεση και αν έχουν (που σίγουρα έχουν) συνδιαλέγονται θεσμικά με την εξουσία, ζητώντας από τον πρωθυπουργό «να αναλάβει πρωτοβουλίες» ή «να διώξει την Μενδώνη» (όπως και η θλιβερή αξιωματική αντιπολίτευση, που συντάσσει Δελτία Τύπου με τρία θαυμαστικά σε κάθε πρόταση).

Ότι τι δηλαδή; Δεν ξέρουν πως ο πρωθυπουργός έχει αναλάβει τις πρωτοβουλίες του, εδώ και καιρό; 

Διόρισε (και διατήρησε σε δύο ανασχηματισμούς), την εξωκοινοβουλευτική Λίνα Μενδώνη ως υπουργό Πολιτισμού, για αυτόν ακριβώς το λόγο.

Για βολέματα και συγκάλυψη. Για «λόγους δημοσίου συμφέροντος»∙ Αυτή ήταν και η φράση που είχε χρησιμοποιήσει η ίδια η υπουργός Πολιτισμού στις προγραμματικές δηλώσεις της στη Βουλή (07/08/2019), όταν και ανακλήθηκε η προκήρυξη διαγωνισμού για τη θέση του καλλιτεχνικού Διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, ώστε να τοποθετηθεί ο Δημήτρης Λιγνάδης… 6 (ολογράφως: Έξι) ημέρες αργότερα (13/08/2019).

Τι πρωτοβουλίες να αναλάβει ο πρωθυπουργός; Δουλευόμαστε μεταξύ μας; Μια χαρά τις έχει αναλάβει.
Και στο κάτω-κάτω είναι ντροπή να συνδιαλέγεσαι με τον πρωθυπουργό μιας κυβέρνησης και τον πρόεδρο ενός κόμματος, που αντιμετωπίζει τους καλλιτέχνες ως αόρατους, ως περιττούς εδώ και πάνω από έναν χρόνο. Τον άνθρωπο, που δήλωσε σε στενό του συνεργάτη -πριν αυτός καταδικαστεί πρωτόδικα και μετά παραγραφεί το αδίκημα για ασέλγεια σε ανήλικους- «Δεν υπάρχει περίπτωση να προσαχθείς. Μείνε μερικούς μήνες λίγο στην άκρη μέχρι να "κάτσει" το θέμα».

Ποτέ, καμία επανάσταση, αντίσταση, αντίδραση, μικρή ή μεγάλη, που έφερε μία κάποια αλλαγή, δεν προήρθε από κάποιο συμβατικό mainstream ρεύμα.
Αν δεν μιλήσουν οι “μικροί”, καήκαμε.
Θα πάμε σε περιπτώσεις Τσοχατζόπουλου. Θα τιμωρηθούν δηλαδή παραδειγματικά καναδυό τρανταχτές περιπτώσεις, θα εξαφανιστούν από το δημόσιο βίο, ενώ την ίδια ώρα, άλλα τερατώδη περιστατικά, με πιο “ποιοτικά βιογραφικά” θα συνεχίσουν να κυκλοφορούν ανάμεσά σε εμάς και τα παιδιά μας.
Και όλο το σύστημα αυτή τη στιγμή κάνει ότι μπορεί για να μη μιλήσουν οι "μικροί", οι "άσημοι", οι "περίεργοι", οι "πουστάρες".

Εδώ, να ξεκαθαρίσουμε κάτι, που πρέπει να ειπωθεί.
Τα “πρωινάδικα”, όπως τα λέμε, υποτιμητικά, μέχρι στιγμή αντιμετωπίζουν το θέμα πολύ πιο ανθρώπινα και διακριτικά, από τα Δελτία των 8 και τις “σοβαρές” εκπομπές (ειδική εύφημο μνεία σε Ναταλία Γερμανού και Φαίη Σκορδά. Ναι, και όμως, το είπα).
Κάποια στιγμή όμως, ακόμα και για τα “πρωινάδικα” (ειδικά γι' αυτά) το όλο θέμα θα σβήσει. Όπως συμβαίνει σε κάθε θέμα που απασχολεί έντονα την επικαιρότητα.
Είναι σαν την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης. Κυνικά θέμα αριθμών, όχι ανθρώπων.
Τώρα πουλάει αυτό. Αύριο, κάτι άλλο.

Και για να επιστρέψουμε στην αρχική τοποθέτηση: Ούτε ευχή σε τζίνι να είχε κάνει ο «γνωστός σκηνοθέτης – ηθοποιός», σαν τον Αλλαντίν.

Να ελπίζει μόνο να τον χρειάζονται ο Βεζίρης Τζαφάρ και ο παπαγάλος του ο Ιάγκο, όσο τους χρειάζεται και αυτός.

ΥΓ. «Μα μιλάτε και εσείς οι δημοσιογράφοι για συγκάλυψη;». Όχι δεν μιλάμε εμείς οι δημοσιογράφοι. Όπως δεν μιλάνε γενικώς οι ηθοποιοί, οι εργοδότες, οι γιατροί, οι δικηγόροι κ.ο.κ. Μιλάνε κάποιοι. Όσοι. Λίγοι τέλος πάντων.
Μακάρι να βγει στην επιφάνεια όλη η άρρωστη, ανδροκρατούμενη σαπίλα του δημοσιογραφικού κόσμου. Να σπάσει η ομερτά και η συντεχνία και ας πνιγούμε από τη δυσωδία.

ΥΓ2. Μέχρι να δικαιωθούν όλα τα θύματα της σεξουαλικής, ενδοοικογενειακής, εργοδοτικής και κρατικής κακοποίησης, κάθε κείμενό μας στο 2020mag.gr, θα έπρεπε να τελειώνει ως εξής:

«Ούτε η οικονομία, ούτε το θέατρο. ΤΙΠΟΤΑ, δεν μπορεί να είναι πάνω από τον ίδιο τον άνθρωπο. Δεν υπάρχουν σημαντικά πράγματα στις ζωές των ανθρώπων. Οι άνθρωποι είμαστε σημαντικοί και κάνουμε και σημαντικά τα πράγματα γύρω μας… Ποιος είναι ο μεγάλος καλλιτέχνης; Δεν υπάρχει μεγάλος καλλιτέχνης αν δεν έχεις γίνει σπουδαίος άνθρωπος. Η ανθρωπιά και η εξέλιξη συμπαρασύρει και το επάγγελμα».

-Σωτήρης Τσαφούλιας, σκηνοθέτης