Στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης εθεωρείτο αδιανόητο να πεθάνει απεργός πείνας ή να πάθει ανήκεστο βλάβη η υγεία του. Αυτό ήταν κάτι που θα μπορούσε να συμβεί σε χώρες όπως η Τουρκία, που δεν συγκεντρώνουν τον παγκόσμιο θαυμασμό για τις επιδόσεις τους στα ανθρώπινα δικαιώματα. Να όμως που βρισκόμαστε τώρα ένα βήμα πριν ζήσουμε ένα ακόμα αδιανόητο.
Πριν λίγες ώρες ο Δημήτρης Κουφοντίνας μεταφέρθηκε στη Μονάδας Εντατικής Θεραπείας του νοσοκομείου της Λαμίας. Σε μια στιγμή που οι διαθέσιμες ΜΕΘ του ΕΣΥ είναι ελάχιστες, η μεταφορά ενός απεργού πείνας στην Εντατική δεν αφήνει αμφιβολίες για την κρισιμότητα της υγείας του. Οι γιατροί του νοσοκομείου πήραν την απόφαση γιατί θέλουν να έχουν όλα τα όπλα στα χέρια τους, προκειμένου να αποφευχθεί το απευκταίο.
Ο παραλογισμός
Η απεργία πείνας του Κουφοντίνα έχει δύο στοιχεία που είναι και πρωτοφανή και παράδοξα. Είναι ίσως η πρώτη απεργία που ο κρατούμενος δεν ζητάει να απελευθερωθεί ή να πάρει άδεια ή να βγει από την απομόνωση. Αυτό που ζητάει ο Κουφοντίνας είναι απλώς να μεταφερθεί από τις φυλακές Δομοκού στις φυλακές Κορυδαλλού. Είναι επίσης η πρώτη απεργία πείνας με αίτημα να εφαρμοστεί ένας νόμος που έχει φτιαχτεί στοχεύοντας ακριβώς στον περιορισμό των δικαιωμάτων του απεργού πείνας. Ο νόμος που ψηφίστηκε τον Δεκέμβριο, περιλάμβανε μια φωτογραφική διάταξη η οποία προέβλεπε ότι οι καταδικασμένοι για τρομοκρατία δεν μπορούν να εκτίουν την ποινή στους σε αγροτική φυλακή, αλλά πρέπει να επιστρέψουν εκεί όπου κρατούνταν προηγουμένως. Αντί λοιπόν ο Κουφοντίνας να επιστρέψει στον Κορυδαλλό όπου κρατούταν πριν τις αγροτικές φυλακές, μεταφέρθηκε στον Δομοκό. Η μεταφορά στον Δομοκό δεν ήταν παρά ένα κρατικό καψώνι.
Υπεύθυνη η κυβέρνηση
Το ερώτημα είναι γιατί η κυβέρνηση μετέτρεψε σε ζήτημα ζωής και θανάτου μια ιστορία που δεν θα έπρεπε να είχε συμβεί εξαρχής ή θα ήταν πολύ εύκολο να λήξει από τη στιγμή που ξεκίνησε. Νομίζω οι λόγοι είναι προφανείς:
• Γιατί η κυβέρνηση θεωρεί ότι ο αυταρχισμός είναι η απάντηση όποια και αν είναι η ερώτηση.
• Γιατί η Νέα Δημοκρατία έχοντας διαπαιδαγωγήσει το ακροατήριο της με ακροδεξιές αντιλήψεις για τα δικαιώματα και το σωφρονιστικό σύστημα, θέλει να επιδεικνύει κατά φαντασία θριάμβους κατά της «ανομίας».
• Γιατί η κυβερνητική πολιτική στις φυλακές έχει πάρει διαζύγιο από τον φιλελευθερισμό και την ανθρωπιά.
• Γιατί οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι εμφορούνται από την αντίληψη ότι όταν η νομιμότητα δεν μας αρέσει, τόσο το χειρότερο για τη νομιμότητα.
• Γιατί ήταν βέβαιοι ότι θα επιβάλουν τη σιωπή μέσω ενός τερατώδους προπαγανδιστικού μηχανισμού που στοχοποιεί και συκοφαντεί αναίσχυντα όποιον υπερασπίζεται τα δικαιώματα και τις ελευθερίες.
• Γιατί την ίδια στιγμή που δεν σταματάνε να διακηρύττουν ότι ο Κουφοντίνας είναι ένας κρατούμενος όπως όλοι οι άλλοι, τον αντιμετωπίζουν στην πράξη ως έναν «εχθρό», ο οποίος εξαιρείται από τα δικαιώματα που ισχύουν για όλους τους άλλους κρατούμενους.
Τα πράγματα έχουν φτάσει στο όριο γιατί η κυβέρνηση τα έχει οδηγήσει εκεί. Στην απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα δεν κρίνεται η 17 Νοέμβρη. Αυτή έχει κριθεί και δικαστικά και πολιτικά. Αυτό που κρίνεται είναι αν η κυβέρνηση θα διαπράξει το αδιανόητο, δηλαδή να οδηγήσει στο θάνατο έναν απεργό πείνας μόνο και μόνο γιατί μπορεί. Μπορεί;