Αφού τα είδα και βούρκωσα. Θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια τότε που είχαμε στην πίσω αυλή την αχυρένια τη σκούπα δίπλα στον κουβά με το σφουγγαρόπανο. Και μου έδινε η γιαγιά μου δήθεν να σκουπίσω και μου έλεγε «Μπράβο Ελενάκι» και καμάρωνα το ζώον. Κι όταν αγοράζαμε καινούργια σκούπα την έβαζα στα μαλλιά μου να κάνω ξανθές αφέλειες, ασύλληπτες αηδίες.

Τέτοια συγκίνηση ένιωσα όταν είδα τους υπαλλήλους του Δήμου να κωλοσούρνουν τη σκουπίτσα τη ρετρό μες τον ψόφο και να βλαστημάνε μες στα δόντια τους. Το έβλεπα αγάπη μου εγώ το στόμα τους να ανοιγοκλείνει, κάτι λέγανε, κάποιον βρίζανε, εγώ έχω μάτι αητού, το διέκρινα το σιχτίρι το τρισκατάρατο για το κωλόσκουπο το βίντατζ, το νοσταλγικό, το τι μου θυμίζεις τώρα, το η Αθήνα τη νύχτα αρχόντισσα μοιάζει κυρά ξελογιάστρα χρυσή, αξέχαστα χρόνια κυρία Βλαχοπούλου μου.

Ζούμε όμορφες στιγμές. Στιγμές νοσταλγικές, να τις λέμε στα εγγόνια μας βρε και να γελάμε.

Εντάξει, δεν θα γελάμε και όλοι, μόνο όσοι επιβιώσαμε.

Γιατί χτες βράδυ είχαμε 250.000 νοικοκυριά χωρίς ρεύμα. Χωρίς θέρμανση. Χωρίς μηχανήματα που συντηρούν αρρώστους στη ζωή. Χωρίς φαγητό. Χωρίς νερό. Χωρίς να μπορούν να διασχίσουν το δρόμο να ψωνίσουν κάτι να φάνε, κάτι να πιουν.

«Μα δεν έχουν όλοι γκαζάκια;» Αναρωτήθηκε δημοσιογράφος ελαφρώς εκνευρισμένος από την επιπολαιότητά μας.
Όχι δεν έχουν όλοι γκαζάκια, αγόρι μου. Δεν έχουν όλοι γκαζάκια, πώς την είδες δηλαδή, θα πεθάνουμε από την πείνα επειδή δεν έχουμε γκαζάκια; Κι εδώ ατομική ευθύνη ρε μαλάκα; Καταρρέει το σύμπαν με αυτούς τους άχρηστους και πάλι εμείς φταίμε;

Πέσανε κλαδιά λέει. Ε και; Κλαδιά είναι και πέσανε. Το ’χουν αυτό τα κλαδιά: πέφτουν. Μεγαλώνουν και πέφτουν. Προς τα κάτω. Πέφτουν σε κεφάλια, σε αυτοκίνητα, δεν κάνουν διακρίσεις, όπου γουστάρουν πέφτουν. Απ’ τη μάνα φύση τράβα ζήτα τα ρέστα.

Και κάθονται τώρα πολιτικές προστασίες, περιφέρειες και δήμοι και κοινότητες και πλακώνονται μεταξύ τους ποιανού ευθύνη είναι το κλάδεμα, ποιανού το αλάτι και το εκχιονιστικό.

Ευτυχώς που έχουμε κι έναν Χρυσοχοΐδη να κλείνει την Εθνική προληπτικώς. Δέκα μέρες το ξέρανε για τη “Μήδεια”, ξημέρωσε η μέρα της και τι έκανε ο υπουργός: Πήρε τα σούπερ μέτρα κι έκλεισε την Εθνική. Προληπτικώς.

Το ίδιο να κάνουμε και με το ρεύμα ρε συ. Πριν έρθει η κακοκαιρία, να κόβουμε την ηλεκτροδότηση, για να μη δημιουργηθεί μπλακάουτ.

Κι όταν πιάσουμε με το καλό 26 βαθμούς Κελσίου, ξανανεβάζουμε το γενικό. Και γινόμαστε ξανά επιτελικό κράτος γαμάτο, να ντρέπεσαι να πατήσεις που λέει ο λόγος.

Αυτοί είναι.

Αυτοί που θα εκκένωναν το Μάτι σε 20 λεπτά.

Αυτοί που ενώ ήξεραν τι θα συμβεί, ενώ το περίμεναν αυτό που θα συμβεί, πήγαν στο Da Capo -αυτό βρε που το πιάσανε να κλέβει ρεύμα- για να πιουν καφεδάκι.

Αυτοί που βύθισαν μια χώρα στο σκοτάδι, στην απομόνωση, στην πείνα, στη δίψα.

Αυτοί που χαρακτήρισαν αυθαίρετα τη “Μήδεια” ως τη χειρότερη κακοκαιρία έβερ, λες και έχουμε μνήμη ασβού.

Αυτοί που αν δούλευαν στον ιδιωτικό τομέα θα τους είχαν απολύσει στο πρώτο οκτάωρο.

Αυτοί που δεν τους δίνεις τα κλειδιά σου ούτε για να ποτίσουν το φίκο στις διακοπές σου.

Αυτοί που περίπτερο να έχεις, ένα πεντάλεπτο στο πόδι σου δεν τους αφήνεις.

Αυτοί με τα αχυρένια σκουπάκια της γιαγιάς μου.

Αυτοί που ψηφίσατε.

Όσο για εμάς που δεν τους ψηφίσαμε, να ζήσουμε να μας θυμάστε.

Υ.Γ. Τιμή και δόξα στους υπάλληλους του Δήμου. Τιμή και δόξα στα φανταράκια που ενώ πληρώνουμε τ’ άντερά μας στη ΔΕΗ, πάλι ο στρατός βγάζει το φίδι από την τρύπα.

Τιμή και δόξα στους πυροσβέστες, στους εργαζόμενους στη ΔΕΗ, στους εθελοντές, σε όλους αυτούς που ξεπάγιασαν κι αρρώστησαν και καρδιοχτύπησαν οι δικοί τους για να ζούμε εμείς λίγο καλύτερα.