Θέλει μεγάλο θάρρος να κάνεις κάτι τέτοιο. Ακριβώς. Τόσο μεγάλο θάρρος που οι πολλοί να σε παρεξηγούν. Να νομίζουν ότι διαπνέεσαι από θράσος, κυνισμό και ενός είδους δημοσιοϋπαλληλικό καθήκον και όχι από ένα είδος, πραγματικά υπέρκομψου στις προθέσεις του, δονκιχωτισμού και ατόφιας αφοσίωσης στον πολιτισμό και στην κάθαρση.

Kι εκείνοι να σε διαβάλουν γιατί έχεις εισαγγελικό ύφος. Μα δεν πρέπει όταν μάλιστα δεν είχε παρέμβει μέχρι πρότινος ο εισαγγελέας;
Να σε αδικούν οι πάντες.
Να νομίζουν ότι όσα είπες, υπό το βάρος μίας τόσο σκοτεινής υπόθεσης, όσα αποφάσισες σοφά να πείς μετά από 15 μέρες παραιτήσεων και ξεπαραιτήσεων και κόντρα παραιτήσεων και καταγγελιών είναι πολιτική αυτοκτονία και έκθεση όλης της κυβέρνησης και του κόμματος της Ν.Δ. στο τεντωμένο σκοινί ενός μεγάλου πολιτικού κόστους λάθος χειρισμών. Αυτά τα λένε όσοι είναι βαλτοί και έχουν ψευτοαριστερές συνειδήσεις -που έλεγε κι ο Λιγνάδης κάποτε.

Αμ δεν καθυστέρησες ν αντιδράσεις. Έψαχνες τόσες μέρες τι είχε γράψει η Ακρίτα για τον Λιγνάδη, πότε έπαιξε μαζί του η Κονιόρδου, ποια ήταν η τελευταία φορά που είχε ανεβεί στο σανίδι ο Σκουρολιάκος και πόσο θετικά αντέδρασε ο Γεωργουσόπουλος στην είδηση του διορισμού του Λιγνάδη ως καλλιτεχνικού διευθυντή αν και τον είχε αποπέμψει ως διδάσκοντα-ενώ π.χ. δεν χρειάστηκε καθόλου να ψάξεις τι είχε πει ο Μπαμπινιώτης αφού, αν και ήταν ακόμα θερμότερος στην υποδοχή του Λιγνάδη στην καλλιτεχνική διεύθυνση του Εθνικού, δεν τον είχε αποπέμψει ποτέ κι από πουθενά για να βρεθεί υπόλογος ξαφνικά.
Ε, λοιπόν, τόσα στοιχεία έτσι μαζεύονται; Τέτοια έρευνα έτσι απλά γίνεται; Κι ας σου λένε ότι έκανες περισσότερο χρόνο για να εντοπίσεις το βίντεο με τον Σκουρολιάκο στη Βουλή  από ό,τι για να αξιολογήσεις τι άρχισαν να καταγγέλουν διάφοροι «ανώνυμοι» δεξιά κι αριστερά. Η Ακρίτα, ο ο Γεωργουσόπουλος, ο Πουλαντζάς, το υπόλοιπο Δ.Σ. του Εθνικού έχουν άλλωστε επίθετο. Ο Νίκος, ο Βασίλης, ο Δημήτρης, ο Χρήστος, όχι.

Δεν θέλει αρετή και τόλμη, τώρα που γιορτάζουμε το 21, να στρέφεις εναντίον σου και τους λίγους εναπομείναντες καλλιτέχνες που ήταν πιο αμέτοχοι, πιο ψύχραιμοι, πιο βραδυφλεγείς ή και τέλος-τέλος κάποιοι ακόμα και πιο ευνοημένοι; Και βέβαια τον απλό κόσμο;
Θέλει κότσια να μπορείς, εδώ και 19 μήνες, να σταθείς θαρραλέα απέναντι στο καθήκον να ασχολείσαι με ένα-ένα τα σοβαρά ζητήματα του πολιτισμού.
Να δέχεσαι κατάστηθα μύδρους από σχεδόν σύσσωμη την διεθνή κοινότητα των βυζαντινολόγων (με εξαίρεση την κα Αρβελέρ) για τους χειρισμούς στη Θεσσαλονίκη και να κάνεις πώς δεν τρέχει τίποτα.
Να σου επιτίθενται για την Ακρόπολη που ασφαλτοστρώθηκε κι αστραποβόλησε καλύτερα από ποτέ.
Να σε κατηγορούν πώς δεν έχουν να φάνε οι καλλιτέχνες κι ας καλοτσεπώσαν 534 ολόκληρα ευρώ. Κι εσύ να είσαι στιβαρή, αγέλαστη, άτεγκτη, ψυχραιμη.

Θέλει πολιτική «μύτη» για να αφήνεις μια καθ΄ έξιν πορτ παρόλ στο Facebook να διαρρέει ότι, όχι, δεν πρόκειται να παραιτηθείς, με θριαμβευτικά αμένσιοτα που ταιριάζουν στην περίσταση και στη σοβαρότητα των γεγονότων. Κι ύστερα να βγαίνεις στο Ζoom απέναντι σε δημοσιογράφους (και μερικούς υποβολιμαίους, όνομα και μη χωριό, σαν δισέγγονα της ΟΠΛΑ ένα πράγμα), αγέλαστη εσύ, σοβαρή εσύ, χωρίς το παραμικρό ίχνος συναισθηματισμού για αυτές καθεαυτές τις δραματικές ιστορίες, χωρίς να υποπέσεις σε συναισθηματικά στραβοπατήματα και λέξεις συμπόνοιας για κανέναν.

Θέλει πολιτικό ένστικτο να μη χαλάς μία λέξη για όσα θύματα δεν έχουν ονοματεπώνυμο. Και πραγματικό πολιτικό ταλέντο για να δηλώσεις στιβαρά ότι ο Δημήτρης Λιγνάδης «μας εξαπάτησε και με εξαπάτησε. Με βαθιά υποκριτική τέχνη προσπαθούσε να μας πείσει ότι δεν έχει καμία σχέση με όλα αυτά. Υποκριτική τέχνη, ηθοποιός(...)».

 Αλλα έτσι δεν ήταν πάντα αυτή όλη η φάρα; Του σκοινιού και του μπουλουκιού. Εξαπατητές και υποκριτές. Φτου και ξανά φτου. Καλά κάνατε εσείς κυρία υπουργέ και περιορίσατε τις καλλιτεχνικές σας ανησυχίες στο «Τζένη Τζένη» και στο «Δεσποινίς ετών 39». Είναι και υγιέστερα και ψυχαγωγικότερα από τον Λάνθιμο π.χ. και τους δυσλειτουργικούς του ήρωες ή τον Βούλγαρη τον Αγγελόπουλο και τις αριστερές τους εμμονές ή τον Δαμιανό και κάτι λούμπεν φαντάρους που χόρευαν ζεϊμπέκικα και τα έφτιαχναν με κορίτσια αμφιβόλου ηθικής. Επιπλέον σ αυτές τις ωραίες παλιές ταινίες υπάρχει κι ένα ακόμα θετικό στοιχείο. Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι οι συντελεστές, τα έχουν τινάξει. Ουδείς άλλος κίνδυνος εξαπάτησης πέραν της ηλικίας της αδελφής του Λογοθετίδη.

Εμένα λοιπόν η υπουργός Πολιτισμού με έπεισε. Μίλησε περισσότερη ώρα για τον Πάνο και την Έλενα απ΄ό,τι για τον Νίκο και τον Βασίλη. Ετσι αποκαλύφθηκε η σκευωρία του Σύριζα, της τέχνης και του σύμπαντος εναντίον της και της κυβέρνησης. Και εκείνη παρόλα αυτά ήταν όπως έπρεπε να είναι ο αρχετυπικός υπουργός. Comme il faut. Χωρίς πολιτική ευθύνη. Χωρίς ραγισματιές. Χωρίς ημιτόνια. Σαν καλοκουρδισμένο ελβετικό ρολόι. «Ποιος τον επέλεξε», «Ποιος έχει την ευθύνη;» Ποιος άπλωσε τα ρούχα στην ταράτσα; Ο Λουκιανός. Εκείνος που είχε γράψει το «φταίτε κι εσείς, φταίει κι ο Χατζηπετρής». Μακαρίτης κι αυτός - δόξα σοι ο θεός.

Τι άλλο; Θέλει μαεστρία να σου υποβάλουν 5 φορές μια ερώτηση διαφορετικοί δημοσιογράφοι και να μην απαντάς σε κανέναν. «Ήταν δική σας επιλογή να αναλάβει το τιμόνι του Εθνικού ο κος Λιγνάδης; Αν όχι, ποιου ήταν η πρόταση ή η επιλογή; Δεν έχετε κάποια πολιτική ευθύνη;». Μα ανόητοι είναι όλοι αυτοί;  «Πολιτική ευθύνη γιατί; Για την επιλογή κάποιου για τον οποίο δεν υπήρξε καμία αντίρρηση την εποχή που επελέγη; Πολιτική ευθύνη γιατί; Γιατί δεν ξέραμε και δεν μας είπε κανείς αυτά που λένε ότι ξέρανε; Τότε η πολιτική ευθύνη είναι σε αυτούς που λένε ότι ξέρανε και δεν λέγανε, όχι σε μας». Σωστά. Τελικά μήπως ο Νίκος, ο Βασίλης, ο Δημήτρης έχουν την πολιτική ευθύνη; Που ξέρανε και δε λέγανε;

Τι άλλο; Θέλει πολιτικό ταλέντο να βγάζεις στη σέντρα τον Γεωργουσοπουλο, το Δ.Σ. του Εθνικού, σύσσωμη την Αντιπολίτευση και μαζί το επάγγελμα του ηθοποιού.

Θέλει πολιτικά αντανακλαστικά να λές ότι ο Λιγνάδης είναι «επικίνδυνος άνθρωπος» που «χρησιμοποίησε, πιθανότατα, μπορεί να κάνω και λάθος, το maximum της υποκριτικής, προσπαθώντας να πείσει και εμένα και άλλους από τους οποίους ρωτήθηκε, ότι δεν είχε καμία απολύτως σχέση με αυτές τις καταγγελίες».
Πολιτική διορατικότητα για να απαντάς ως προς το hashtag #Nomoremendoni ότι «Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα, δημιουργούν πραγματικότητα». Και ψυχραιμία για να διαπιστώνεις ότι όταν o Λιγνάδης «παραιτήθηκε το απόγευμα του Σαββάτου, 6/2, παραιτήθηκε μετά τη συνέντευξη του Νίκου Σ., που πιθανώς επέδρασε καταλυτικά στην επιλογή του να παραιτηθεί» αλλά όταν ερωτάσαι αν τώρα τουλάχιστον αξιολογείς διαφορετικά τη συνέντευξη του Νίκου Σ, να απαντάς ότι «ο Νίκος Σ. εγώ δεν ξέρω να έχει πάει στον εισαγγελέα» .

Τι άλλο; Δεν θέλω άλλο. Εμένα μ΄ έπεισε η υπουργός Πολιτισμού. Τόσο που από αύριο -να μα τω Θεώ, την Αννα Παναγιωταρέα και την Αγγελική Κώττη- θα ανεβάσω hashtag κατά των εξαπατητών και των κατασκευαστών fake news: #moremendoni ή και  #moreandmoremendoni. Μέχρι τελικής πτώσεως.