Βρισκόμαστε ένα βήμα πριν το αδιανόητο, δηλαδή να θρηνήσουμε τον πρώτο νεκρό απεργό πείνας στη μεταπολιτευτική Ελλάδα. Για αυτήν την πρωτοφανή κρίση αποκλειστικά υπεύθυνη είναι η κυβέρνηση. Γιατί το αίτημα του Κουφοντίνα να μεταχθεί στον Κορυδαλλό είναι απλό, λογικό και απολύτως σύννομο. Είναι η κυβέρνηση που λειτουργεί παράλογα, παράνομα κι εκδικητικά. Ο νόμος είναι ξεκάθαρος: Ο Κουφοντίνας έπρεπε να κρατείται στον Κορυδαλλό και όχι στον Δομοκό.

Αν πεθάνει ο απεργός πείνας ο οποίος μάλιστα διεκδικεί κάτι τόσο «μικρό», θα πρόκειται για έγκλημα. Γιατί θα έχει εξωθηθεί στο θάνατο από την εξουσία. Το έγκλημα αυτό θα το επωμιστούν πολιτικά η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός.
Στο οριακό σημείο που βρισκόμαστε, η μεγάλη απόφαση ανήκει στον Κυριάκο Μητσοτάκη και μόνο. Κατά συνέπεια, η αγωνιώδης έκκληση του Κώστα Γαβρά αποκτάει ακόμα μεγαλύτερη πολιτική και συναισθηματική φόρτιση. Ο μεγάλος σκηνοθέτης έγραψε:
«Απευθύνω έκκληση στον πρωθυπουργό κ. Κυριάκο Μητσοτάκη, με βάση τις αρχές του ανθρωπισμού, να τηρήσει την υποχρέωσή του στο πλαίσιο του κράτους δικαίου και των νόμων και να διατάξει την επιστροφή του καταδικασμένου κρατούμενου Δημήτρη Κουφοντίνα στη φυλακή όπου εξέτιε την ποινή του, δηλαδή στις Φυλακές Κορυδαλλού.»

Τι θα πράξει ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Έστω και την ύστατη ώρα θα ακούσει τη φωνή της λογικής και της δικαιοσύνης; Ή θα επιμείνει στην αδιαλλαξία και την αγριότητα της βεντέτας;

Πριν σαράντα χρόνια η Μάργκαρετ Θάτσερ ευρισκόμενη σε ένα ανάλογο δίλημμα, επέλεξε την αδιαλλαξία. Αδιαλλαξία που αμαύρωσε δια παντός την ίδια, το κόμμα της και τη χώρα της. Κύριε πρωθυπουργέ, μην επωμιστείτε αυτό το έγκλημα.