Όταν η δημοσιογραφία έχασε την είδηση

Η δημοσιογραφία καλείται να ελέγχει την εξουσία και οφείλει, αν όχι να προηγείται, τουλάχιστον να μην τρώει μακράν τη σκόνη των γεγονότων.

Όταν η δημοσιογραφία έχασε την είδηση
ΠΡΟΒΟΛΗ

ΓΡΑΦΕΙ Η ΩΡΑΙΑΝΘΗ ΑΡΜΕΝΗ

Κοιτώντας την ιστορία με το ώριμο μάτι ακριβώς διακοσίων ετών -μέρες που είναι- θέλοντας και μη θα παρατηρήσεις μια μικρή “τρομοκρατική” για την εποχή ομάδα να συδαυλίζει τη σπίθα της επανάστασης. Τα αποτελέσματα δεν χρειάζεται να τα θυμίσουμε. Γυρίζοντας στο σήμερα και το κομμάτι ιστορίας που μας αντιστοιχεί, ο μηχανισμός που καταγράφουμε στον αγώνα εναντίον κάποιου δυνάστη παραμένει ίδιος. Μια μικρή ομάδα, μια γυναίκα, μια αθλήτρια, μια δημοσιογράφος, ένα θύμα, κι άλλο θύμα, ένα μικρό νέο Μέσο κι αρκετή εθελοντική διάθεση... όπως τότε, έτσι πάντα, λίγοι μικροί, οι επαναστάτες της στιγμής, βγάζουν τα πρώτα κάστανα από τη φωτιά. Οι υπόλοιποι (πολιτεία, μεγάλα Μέσα, παράγοντες, μεγαλοαστοί, κτλ) σαν τους “Κανάρηδες” της εποχής, μπαίνουν ένας-ένας στον αγώνα, όταν δεν μπορούν πια να κάνουν αλλιώς.

“Εμείς οι δημοσιογράφοι έχουμε και ποινικές ευθύνες από τον νόμο [...] αν πούμε έναν άνθρωπο με το όνομά του τη στιγμή που η δικαιοσύνη δεν τον έχει κατηγορήσει για κάτι συγκεκριμένο”, δικαιολογήθηκε προχθές η βραβευμένη για τη συνολική προσφορά της στη δημοσιογραφία, Ιωάννα Μάνδρου. Άλλο όμως να μην πεις το όνομα κι άλλο να χάσεις όλη την είδηση ή να πεις τη μισή. Ακόμα και η θέση ή η φωτογραφία έχουν σημασία και αυτά τα ξέρει καλά η βετεράνος του είδους της.

“Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία” της απάντησε ευθαρσώς ο ηθοποιός Χάρης Τζωρτζάκης και σαν να μας πέταξε παγωμένο νερό στα μούτρα, θυμηθήκαμε ότι δημοσιογράφοι δεν γίναμε για να αρέσουμε. Γίναμε για να συγκρουστούμε. Στη σχολή και στην πορεία μάθαμε ότι μια φράση τύπου “φερόμενος ως”, ένα επίθετο που υποδεικνύει αναμφίβολα ότι το υποκείμενο δεν έχει κριθεί ένοχο από τη δικαιοσύνη, άρα μπορεί να είναι αθώο παρά τις ενδείξεις, είναι λέξεις-όπλα που επιτρέπουν το επιτόπου ρεπορτάζ και βγάζουν τη δημοσιογραφία, την ενημέρωση και τη δικαιοσύνη από το αδιέξοδο. Χωρίς να καταπατούν το τεκμήριο της αθωότητας. Αν χρειαστεί υπάρχει και το υπερόπλο της στάθμισης αγαθών, που η συνετή χρήση του υπολογίζει τη μεγαλύτερη ζημιά στην κοινωνία και δικαιολογεί μια αναπόφευκτη μικρότερη.

Ευτυχώς εδώ και μέρες οι χωρίς εξαρτήσεις μικροί “επαναστάτες” του παρόντος μιντιακού στερεώματος, δίνουν μεγάλο αγώνα για την αποκάλυψη του σκανδάλου με κωδικό όνομα “γνωστός θεατράνθρωπος” του ελληνικού #metoo. Τα γεγονότα πρόδωσαν κάποια ονόματα και η τόλμη φανέρωσε τις πράξεις... Βιασμοί, παιδεραστία, χρήση ναρκωτικών κι άλλα βίτσια. Για τη δημοσιογραφία, πεδίο δράσης λαμπρό.

Ένα “τίποτα” μετατράπηκε ξαφνικά σε μέγα κίνδυνο: φήμες, παραιτήσεις, υποψίες, πιέσεις, αντιστάσεις, μοναξιά, χαμένα αρχεία, προδομένες φιλίες, παιχνίδια εξουσίας, επικοινωνισμός, τεκμήρια σιωπής και λίγη δικαίωση βιασμένων παιδιών που τελικά κατάφεραν να μεγαλώσουν. Η πλευρά του σκληρού πυρήνα εμπλεκομένων με ένα συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας, της πολιτικής και της δημοσιογραφίας αντιστέκονται, κι η πλευρά των μικρών που άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου, είναι έτοιμοι για μιας μορφής εξέγερση- κάθαρση.

Πώς θα το διαχειριστούμε πια, πομποί, “ταχυδρόμοι”, δέκτες, ηγέτες ή αυλικοί, θύματα ή θύτες, τι θέση θα πάρουμε, ποιους θα στηρίξουμε και με ποιους θα ταυτιστούμε, έχει να κάνει με την εμπειρία, τους στόχους, την παιδεία και τον βαθμό αντίστασης ή εξάρτησης από δυνάμεις που μας ξεπερνούν. Στο φινάλε έχει να κάνει και με την ηθική ή τις επιλογές μας. Τώρα θα αποφασίσουμε τι θα διαβάζουν για εμάς σε μια πιθανή, μελλοντική επέτειο.

Η ιστορία, πάντως, έχει ρόλο για τον καθένα!

Τα κείμενα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν αποκλειστικά τον/την συντάκτη/τριά τους και οι όποιες τοποθετήσεις και θέσεις τους δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 20/20 Magazine.
Ακολουθήστε το 20/20 Magazine στο Google News, στο Facebook, το Twitter και το Instagram.
ΠΡΟΒΟΛΗ