«Αφήστε μας να μιλήσουμε»

Ήμουν ανταποκρίτρια για αρκετά χρόνια στο γυναικείο περιοδικό «Πάνθεον» από το Λονδίνο και το Παρίσι, γράφοντας θέματα κάτω απ’ τον τίτλο «Για να γνωρίσουμε τη γυναίκα στο παγκόσμιο στερέωμα». Από τις γνωριμίες μου με το παγκόσμιο γυναικείο κίνημα, δέχτηκα μία πρόσκληση το 1980 για να συμμετάσχω στο Παγκόσμιο Συνέδριο των Γυναικών στην Κοπεγχάγη

«Αφήστε μας να μιλήσουμε»
ΠΡΟΒΟΛΗ

Τακτοποιώντας το αρχείο μου, τον τελευταίο καιρό, άνοιξα το φάκελο με τα πρακτικά του συνεδρίου και ξανάκουσα τρεις φωνές. Τρεις γυναίκες. Από την Αφρική, από την Ινδία και από τη Βολιβία. Και οι τρεις κατήγγειλαν τον βιασμό τους φωνάζοντας από το βήμα: «ΑΦΗΣΤΕ ΜΑΣ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ».

Η Αφρικανή όταν πήρε το λόγο είπε ότι την βίασαν τα τρία αφεντικά της σε μία φυτεία όπου δούλευε. Το σοκ ήταν μεγάλο. Είπε ότι είχε επί μέρες αιμορραγία ενώ η πληγή που της άφησε ο βιασμός ήταν αγιάτρευτη. «Δεν ήξερα πού να το καταγγείλω. Στην αστυνομία; Θα έχανα τη δουλειά μου, διότι τα αφεντικά μου- βιαστές είχαν μεγάλη δύναμη, εξουσία και τους εξαγοράζουν όλους. Σε γυναικείες οργανώσεις; Δεν έχουμε ένα σωματείο για κακοποιημένες γυναίκες. Στους φίλους; Στους συγγενείς; Θα έδειχναν μόνο οίκτο. Ενώ εγώ θα ντρεπόμουν να τους ξαναδώ. Η μόνη λύτρωσή μου είναι αυτή τη στιγμή που μιλώ μπροστά στα μάτια χιλιάδων γυναικών περιμένοντας ένα ψήφισμα, μια απόφαση για να μας προστατεύσει».

Η γυναίκα από την Ινδία με δάκρυα και μ’ ένα θυμό που την έπνιγε είπε ότι ένας βιασμός προκαλεί θύελλα στην καρδιά σου. «Ζητάς εκδίκηση, παθαίνεις κατάθλιψη, ντρέπεσαι, είναι ένα είδος δολοφονίας. Η πληγή αυτή δε θεραπεύεται ποτέ. Με βίασαν όταν επέστρεφα από το σχολείο μου, στη στάση ενός λεωφορείου, μέρα μεσημέρι, τρεις νεαροί χωρίς να ενδιαφερθεί κανείς να με σώσει. Δεν ήθελα για ένα χρόνο να ξαναπάω σχολείο. Καταστράφηκε η ζωή μου. Έφυγα στην Αγγλία, αυτοεξόριστη, με άπειρες οικονομικές δυσκολίες. Η ζωή μου έγινε κόλαση διότι στην Ινδία αγωνιζόμαστε μεμονωμένα και γι’ αυτό δεν μας ακούν. Σ’ αυτή τη συνάντηση μιλάτε για θεσμούς, νόμους, νομοθεσίες, για το φεμινιστικό κίνημα αλλά πρέπει ν’ ακούσετε και τις δικές μας φωνές. ΑΦΗΣΤΕ ΜΑΣ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ»

Η πιο αφοπλιστική απ’ όλες ήταν μια γυναίκα μεταλλωρύχου από τη Βολιβία η οποία είπε: «Ένα βράδυ καθόμουν με την κόρη μου στο σπίτι μου. Ο άντρας μου εργαζόταν στα ορυχεία. Θα επέστρεφε πολύ αργά. Ένας βιαστής έσπασε το τζάμι, φορούσε σκούφο, διέκρινα μόνο τα μάτια του, με βίασε μπροστά στην κορούλα μου φωνάζοντας ότι είμαι κομμουνίστρια και πληρώνομαι από μεγάλα αφεντικά. Το κοριτσάκι μου έκλαιγε. Τρομοκρατήθηκε. Δε μπορούσαμε να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας. Ο άντρας μου με βρήκε δεμένη σε μια καρέκλα, κακοποιημένη. Πού μπορούσαμε να βρούμε το δίκιο μας; Οι σειρήνες που ακούμε στην πόλη που ζω είναι μόνο στις 5 το πρωί για να πάμε στα εργοστάσια. Δε χτυπάνε σειρήνες για τέτοια γεγονότα. Ενώ θα έπρεπε. Οι γυναίκες είναι αντιμέτωπες με πολλές αδικίες. Αν καταγγείλεις μία παραβατική συμπεριφορά μπορεί να βρεθείς και κατηγορούμενη. Μας συλλαμβάνουν, μας φυλακίζουν, μας καταδικάζουν, μας ταπεινώνουν. Θα αναρωτηθείτε γιατί περίμενα τόσα χρόνια για να περιγράψω αυτόν το βιασμό. Κάθε άνθρωπος που έχει βιαστεί δημιουργεί στην ψυχή του νεκροθαλάμους με διάφορα συρτάρια. Τα κλειδώνει ώσπου ν’ αποφασίσει ο ίδιος πότε θα τ’ ανοίξει και να προσπαθήσει να βρει τα κλειδιά που ταιριάζουν σε κάθε συρτάρι. Νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε μια καλοφρουρούμενη φυλακή που αναζητάς όμως απελευθέρωση».

Είμαστε άραγε Αφρική, Ινδία, Βολιβία… Γιατί αυτή η τρομοκρατία για να σωπάσουν οι κακοποιημένοι;
Αν δεν εκφράσεις σε τρίτους το βιασμό, χτυπάς τον εαυτό σου. Ο θυμός γυρίζει μέσα σου και γίνεται πληγή που δεν κλείνει.
Ίσως αναρωτηθείτε γιατί θυμήθηκα τώρα, μετά από 40 χρόνια, αυτό το συνέδριο.
Γιατί κάθε φάκελος μνήμης ανοίγει όταν το απαιτεί η στιγμή. Τίποτα δεν παραγράφεται από τη μνήμη. Μόνο οι νόμοι παραγράφουν αδικήματα.

Αυτές οι γυναίκες περίμεναν τη διεθνή συνάντηση για να τα καταγγείλουν. Οι καλλιτέχνες μας περίμεναν ήδη πολλά χρόνια.

«ΑΦΗΣΤΕ ΤΟΥΣ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΝ».

Τα κείμενα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν αποκλειστικά τον/την συντάκτη/τριά τους και οι όποιες τοποθετήσεις και θέσεις τους δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 20/20 Magazine.
Ακολουθήστε το 20/20 Magazine στο Google News, στο Facebook, το Twitter και το Instagram.
ΠΡΟΒΟΛΗ