Αν θες το "μονοπώλιο της βίας" θα φορτωθείς μαζί και την ευθύνη!

Για κάθε μαθητή (τεχνολογικής κατεύθυνσης) της γενιάς μου, τ’ όνομα Μαξ Βέμπερ ήταν μια συμπαθητική αναφορά στο απαράδεκτο μάθημα της Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων. Για κάθε μαθητή (ανθρωπιστικών σπουδών) του σήμερα – δυστυχώς όχι και του αύριο –, τ’ όνομα Μαξ Βέμπερ είναι θεμέλιο επιτυχίας στο εξαιρετικά χρήσιμο κι αφοπλιστικά αδικημένο μάθημα της Κοινωνιολογίας. Όμως και κοπάνα να ‘κανες τότε, κι αδιάβαστος να ‘σαι φέτος, μη σκας – το Βέμπερ θα τον μάθεις. Γιατί ο Βέμπερ από χθες, μάλλον το πάει για viral!

Αν θες το
ΠΡΟΒΟΛΗ

"Kράτος είναι η κοινότητα που αξιώνει επιτυχώς για λογαριασμό της το μονοπώλιο της νόμιμης φυσικής βίας εντός ενός ορισμένου εδάφους", γράφει ο σπουδαίος στοχαστής και, πάνω-κάτω, αυτό τ’ αποδεχόμαστε ως τα σήμερα. Και πάει να πει σ’ απλές γραμμές: είμαστε 3000 χρόνια ανίκανοι να ξεκόψουμε απ’ το έγκλημα, επικίνδυνοι ο ένας για τον άλλο, κι άρα κάποιον χρειαζόμαστε να επιβάλλει τους κανόνες. Μόνο που μες στον ορισμό του, ο φιλαράκος ο Μαξ δεν λέει μονάχα: μονοπώλιο. Δεν λέει μονάχα: φυσικής. Δεν λέει μονάχα: βίας. Λέει και νόμιμης. Ε, πάνω σ’ αυτό λοιπόν...

Πόσος νόμος εμφανίστηκε, τέλος πάντων, στην Πλατεία της Νέας Σμύρνης χθες τ’ απόγευμα;

Αναλογίζομαι την αρχή της αναλογικότητας. Ύστερα βλέπω το (μπαρδόν για την αργκό) “βρομόξυλο” που ‘φαγε κείνος ο έρμος ο άνθρωπος, και προσπαθώ να φανταστώ τι διάολο να ‘κανε που να δικιολογεί τέτοια ένταση. Να τη δικιολογεί μάλιστα με τέτοιο τρόπο, ώστε “...η ωφέλεια (για την κοινωνία) να υπερτερεί της βλάβης”. Να ‘ριξε καμιά “ψιλή” στον αστυνομικό; Να ‘χε μαχαίρι; Να κρατούσε ρόπαλο; Τίποτα δεν κρατούσε. Που ακόμα κι αν κρατούσε δηλαδή, την ώρα που τον δέρνανε μπροστά στην κάμερα, ήταν άοπλος. Και παρακάλαγε. Εδώ λοιπόν έρχεται η πιο σημαντική διαπίστωση που η αστυνομία εμμονικά αρνείται να την κάνει: το “αστυνομικός” είναι επάγγελμα.

Δύσκολο επάγγελμα; Πολύ! Κακοπληρωμένο; Μπορεί. Στα σίγουρα όμως, επάγγελμα. Κι άρα, ο αστυνομικός δεν γίνεται να ‘χει συγχωροχάρτι γιατί "άνθρωπος είναι, έχασε τον έλεγχο". Δεν γίνεται ν’ ακούγεται ως δικιολογία το: "νεύρα έχει κι αυτός, τον προκαλέσαν, ξέσπασε!". Και πάνω απ’ όλα, δεν γίνεται ν’ ακούγεται σοβαρά το: "Εσύ αν ήσουνα στη θέση του...". Εγώ, κύριοι, ΔΕΝ είμαι στη θέση του. Κι εκείνος δεν είναι στη δική μου.

Δεν είμαι στη θέση του επειδή διάλεξα να ‘μαι σε μιαν άλλη. Όπως δεν είμαι και στη θέση του χειρουργού. Δεν είμαι ούτε στη θέση του πιλότου. Δε σπούδασα γιατρός, τρέμουν τα χέρια μου, χαρτί δεν κόβω ίσια – όχι άνθρωπο. Κι ύστερα, καλά να λέμε που τσουλάω με τ’ αμάξι – όχι να βάλω χέρι σ’ αεροπλάνο. Αυτό τι πάει να πει ωστόσο, πως είναι ντάξει να με κόψει πλάγια το νυστέρι στην επέμβαση; Ή πως μπορεί αν θέλει ο πιλότος να μας ρίξει στο ποτάμι; Λυπάμαι κύριοι, δεν πάει έτσι. Υπάρχουν επαγγέλματα που δεν συγχωρούν το λάθος, κι ο αστυνομικός τη διάλεξε τη δουλειά του. Αν και, για να ‘μαστε ακριβείς, το λάθος δεν το κάνει αυτός. Αυτός παίρνει απόφαση. Λέει: "Θα το σηκώσω το ρημάδι και θα δείρω". Το λάθος το κάνατ’ εσείς όταν τον εκπαιδεύσατε στραβά. Όταν τον οπλίσατε κι ας είναι κίνδυνος. Όταν δεν τον περάσατ’ ένα τεστ της προκοπής σ’ έναν ψυχίατρο. Όταν τον ονομάσατ’ επαγγελματία, με το παραθυράκι ανοιχτό: "άνθρωπος είναι, μπορεί και να ξεφύγει". Δεν μπορεί!

Να πάψουν οι μπάτσοι, να μιλήσουν οι αστυνομικοί!

Για να τελειώνουμε: μεγάλωσα μ’ έναν υπέροχο παππού, που ήταν άνθρωπος ευαίσθητος, μαζί και χωροφύλακας. Βρήκα στο δρόμο μου ανθρώπους που ‘χουν μέσα τους πολιτισμό αληθινό κι ατόφιο, και κάθε μέρα βάζουν τη στολή να κάνουν μια δουλειά χρήσιμη, με σεβασμό στους νόμους και τον άνθρωπο. Για όλους τους καλούς αστυνομικούς αυτής της χώρας (όσοι είναι, πολλοί ή λίγοι), δεν υπάρχει πιο άδικο, πικρό κλισέ από κείνο με τους "μπάτσους – γουρούνια'. Μα για να πάψει το κλισέ, πρέπει να “πάψουν” πρώτα οι μπάτσοι. Να πάψει η μηχανή που τους παράγει. Να πάψουν οι φωνές που τους καλύπτουν. Κι αυτό, καλώς ή κακώς, είναι ευθύνη της αστυνομίας. Του κράτους. Του εντολέα.

Καλή αρχή λοιπόν: να πάνε σπίτι τους οι πρωταγωνιστές της Νέας Σμύρνης. Σπίτι τους. Δίχως όπλο, δίχως σήμα, δίχως εξουσία. Το επάγγελμα που τα προσφέρει αυτά, δεν το μπορούν. Δεν το αντέχουν. Ας βρούνε άλλο για να ζήσουν. Θα βρούμε τρόπο κι εμείς να ζήσουμε χωρίς αυτούς. Κι ο Βέμπερ ας βρει άλλο τρόπο να γίνει φίρμα μέσα κι έξω από τα λύκεια. Βλέπεις, το μονοπώλιο της βίας έχει ευθύνες. Κι αν δεν τις αναλάβεις, συγγνώμη μα πώς να γλυτώσω το συλλογισμό: το “λάθος” που γεννάει τους μπάτσους, ίσως να μη συμβαίνει πια και τόσο "καταλάθος"...

Υ.Γ. Για το έγκλημα που συνέβη εις βάρος της Κοινωνιολογίας στα σχολεία, θα τα πούμε άλλη φορά.
Υ.Γ. 2 Με τούτα και με κείνα, κουβέντα δεν είπαμε για τη Μέρα της Γυναίκας. Κορίτσια, χρόνια σας πολλά κι
αλλάζει ο κόσμος!

Τα κείμενα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν αποκλειστικά τον/την συντάκτη/τριά τους και οι όποιες τοποθετήσεις και θέσεις τους δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 20/20 Magazine.
Ακολουθήστε το 20/20 Magazine στο Google News, στο Facebook, το Twitter και το Instagram.
ΠΡΟΒΟΛΗ