Πρώτον, η κοινοβουλευτική διαδικασία έπρεπε να πάρει τη μορφή της προ ημερησίας διάταξης συζήτησης σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών και όχι να περιοριστεί στην επίκαιρη ερώτηση του Αλέξη Τσίπρα προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Στο κοινοβούλιο δεν υπάρχουν μόνο δύο κόμματα. Μάλιστα σε ένα ζήτημα μείζονος πολιτικής σημασίας όπως αυτό της αστυνομικής βίας, δεν γίνεται να μην κατατίθενται οι απόψεις όλων των κοινοβουλευτικών κομμάτων. Ο αποκλεισμός της ελάσσονος αντιπολίτευσης δεν συνάδει με τους δημοκρατικούς κανόνες.

Δεύτερον, η συζήτηση στη Βουλή δεν όξυνε περαιτέρω το ήδη τεταμένο πολιτικό κλίμα.
Κυριάκος Μητσοτάκης και Αλέξης Τσίπρας αντιπαρατέθηκαν σκληρά, έφτασαν ορισμένες φορές στα όρια, αλλά εντέλει η συζήτηση δεν παρεκτράπηκε. Από διαφορετική σκοπιά ο καθένας, και οι δύο πολιτικοί αρχηγοί φάνηκαν να θέλουν να αποφύγουν (σε αυτή τη φάση τουλάχιστον) την παρόξυνση της κατάστασης.

Τρίτον, αν και οι εκτιμήσεις για τις συζητήσεις στη βουλή είναι πάντοτε αμφίβολες, η αίσθηση μου είναι ότι στα σημεία βγήκε κερδισμένος ο Αλέξης Τσίπρας.
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ φάνηκε να έχει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στο συγκεκριμένο ζήτημα και μπόρεσε να απευθυνθεί σε πολίτες πέρα από τα κοινό που ήδη έχει ο ΣΥΡΙΖΑ. Από την άλλη πλευρά, ο Κυριάκος Μητσοτάκης φάνηκε μάλλον αμήχανος και ο στόχος του έμοιαζε να είναι η συσπείρωση του δικού του ακροατηρίου.

Τέταρτον, η αμηχανία του κ. Μητσοτάκη δεν απορρέει από κάποια αστοχία των λογογράφων του. Είναι το αποτέλεσμα της πραγματικής πολιτικής αμφιθυμίας στην οποία έχει περιέλθει το κυβερνητικό επιτελείο.
Από τη μια μεριά, η «στρατηγική της έντασης» είναι απαραίτητη για τη συσπείρωση των δεξιών πολιτικών ακροατηρίων, ενόψει μάλιστα του ενδεχόμενου των πρόωρων εκλογών. Εντούτοις, το ντόμινο της αστυνομικής αυθαιρεσίας δεν οδηγεί μόνο σε μεγάλες κινητοποιήσεις (για πρώτη φορά από το 2015) των ριζοσπαστικών τμημάτων της κοινωνίας, αλλά προκαλεί την οργή ευρύτερων στρωμάτων, με προεξάρχουσα τη νεολαία. Η κοινωνική αντίσταση στην καταστολή παράγει συνεχώς πολιτικά γεγονότα που φέρουν σε δύσκολη θέση την κυβέρνηση. Ο κ. Μητσοτάκης είναι αναγκασμένος να συνεχίσει μια πολιτική η οποία του δημιουργεί προβλήματα κι ενέχει μεγάλο ρίσκο.

Πέμπτον, ο κ. Τσίπρας εμφανίζεται κερδισμένος πολιτικά την ώρα που ηττάται η στρατηγική του.
Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ επένδυσε πολιτικά στη στροφή προς το Κέντρο, προκειμένου να κερδίσει το έδαφος που έχασε από τον κ. Μητσοτάκη. Ωστόσο, είναι η κίνηση από τα αριστερά (και μάλιστα για το «μειοψηφικό» ζήτημα της καταστολής) που φέρνει σε δύσκολη θέση τον κ. Μητσοτάκη και ανοίγει χώρο τόσο για τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και για το σύνολο της εξ αριστερών αντιπολίτευσης. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα κληθεί αργά ή γρήγορα να επιλύσει αυτήν την αντίφαση. Η πραγματικότητα είναι επίμονη.