Η βιαιότητα με την οποία γκρεμίζεται ένα οικοδόμημα που επιχειρούσαν κάποιοι να χτίσουν με όρους μιντιακής δημοκρατίας, έχει τεράστιο ενδιαφέρον. Καθημερινά πλέον, μια κάμερα καταρρίπτει το μύθο που επιχειρήθηκε να δημιουργηθεί, για ένα φιλελεύθερο, επιτελικό κράτος, με στόχο την ανάπτυξη και επιδίωξη τις μεταρρυθμίσεις, που επιτέλους θα λύσει μονομιάς όλα τα προβλήματα που οι προηγούμενοι (όλοι!) δημιούργησαν.

Στο πλαίσιο της οικοδόμησης μιας άλλης πραγματικότητας, το λάθος απαγορεύτηκε ως έννοια. Εντάχθηκε στα θανάσιμα αμαρτήματα. Λάθος δεν μπορούσε να γίνει. Όλοι ήταν αλάνθαστοι. Κανεις δεν έπρεπε να χρεωθεί ή να του καταλογιστεί κάποιο λάθος, γιατί απλά λάθη δεν γίνονται. Και αν επισήμαινες κανένα, έπεφταν πάνω σου οι γνωστοί «ναι αλλά για το τάδε δεν λέτε». Και το ένα λάθος έφερνε το άλλο, αλλά κουβέντα δεν έβγαζαν.

Ο μύθος χτίστηκε στην πλάτη πρόθυμων που βρέθηκαν σαν έτοιμοι από καιρό, να λένε ό,τι τους ψιθυρίζουν στο αυτί. Και ναι δυστυχώς αυτοί οι πρόθυμοι ήταν (και είναι) πάντα πολλοί. Ίσως να είναι και οι περισσότεροι. Δηλώνουν δημοσιογράφοι, δημοσιολογούντες, ειδικοί, πολιτικοί επιστήμονες, αναλυτές, εξειδικευμένοι, ρήτορες. Κυρίως όμως δηλώνουν «αντικειμενικοί». Όχι, δεν είναι ισαποστάκηδες, δεν τους ενδιέφερε ποτέ η ίση απόσταση. Αντικειμενικοί δηλώνουν, γιατί ξέρουν καλά ότι στο όνομα της αντικειμενικότητας, μπορείς να πεις το μεγαλύτερο ψέμα.

Βάλθηκαν λοιπόν να μας πείσουν (διαχρονικά) ότι αυτό που βλέπουμε δεν είναι αυτό που πρέπει να βλέπουμε. Πολλοί πείστηκαν και στράβωσαν τα μάτια τους και πλήγωσαν το μυαλό τους για να δουν όχι αυτό που έβλεπαν, αλλά αυτό που τους λένε ότι πρέπει να δουν.

Είναι όμως και οι άλλοι. Αυτοί που δεν τους οδηγεί το συμφέρον. Είναι κάποιοι με μόνο κίνητρο την αλήθεια τους, προσπαθούν να γράφουν και να μιλούν με ειλικρίνεια. Προσπαθούν να μεταφέρουν την άποψη τους. Όχι την «αντικειμενική» τους άποψη. Απόλυτη αντικειμενικότητα στην αποτύπωση των γεγονότων δεν μπορεί να υπάρχει. Μεταφέρουν την ειλικρινή τους άποψη. Την αλήθεια που δημιουργούν οι συνθήκες. Αυτό είναι το ζητούμενο, η αλήθεια χωρίς δεύτερες σκέψεις. Χωρίς να υπαγορεύει κάποιος «αυτό θα πεις». Είναι κάποιοι που θα πουν το ψωμί ψωμί και τον φασίστα φασίστα. Χωρίς να σκεφτούν αν μπορούν να αρπάξουν ένα κομμάτι από το ψωμί και χωρίς να αναρωτηθούν μήπως ο φασίστας είναι «δικός τους».

Είναι κι αυτοί που προσπαθούν να καταγράφουν την αλήθεια τους και συνήθως λοιδορούνται. Ο τρόπος για να τους απαξιώσουν είναι να τους κολλήσουν τη «ρετσινιά» του «οπαδού». Είσαι Νεοδημοκράτης, Συριζαίος, Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, δεξιός, αριστερός. Και όσοι το κάνουν, το κάνουν γιατί ξέρουν καλά πώς οι ίδιοι λειτουργούν με βάση το συμφέρον τους, το οπαδιλικι τους, την εξάρτηση τους και όχι την αλήθεια τους. Και ξέρουν ότι το να αποδόσεις σε κάποιον αυτή την κατηγορία είναι η βαρύτερη προσβολή. Μόνο έτσι χάνεις το δίκιο της αλήθειας.

Δεν είναι όμως όλοι ίδιοι. Αν βαριόμαστε να ξεχωρίσουμε την ήρα από το στάρι, ας μην οδηγηθούμε σε εύκολους αφορισμούς, δεν βοηθούν. Η λύση δεν είναι να κάνουμε εμπάργκο στην ενημέρωση. Η λύση είναι να αναζητήσουμε τη σωστή ενημέρωση. Υπάρχει και αυτή. Κανείς δεν μπορεί να κρύβει για πάντα την αλήθεια, όσο και αν το νομίσει. Πάντα θα υπάρχει ένα παγκάκι που θα τους χαλάει το αφήγημα. Πάντα θα υπάρχει μια πλατεία που θα συζητούν την πραγματικότητα. Πάντα θα υπάρχει μια κάμερα που θα τους αλλάξει την εικόνα. Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα λένε την αλήθεια τους. Όχι υποχρεωτικά την αντικειμενική, αλλά σίγουρα την ακηδεμόνευτη.