Η Ζανζιβάρη ανήκει στην Τανζανία, αλλά έχει ένα είδος άτυπης αυτονομίας, όπως μου εξηγούσε ο ιδιοκτήτης του μπάνγκαλοου που νοίκιαζα. Είχαμε αράξει κάτω από τις σκιές των φύλλων ενός φοίνικα και παίζαμε παραδοσιακά ξύλινα επιτραπέζια παιχνίδια. Ο συμπαθέστατος Τανζανός, που δεν θυμάμαι πια το όνομά του, είχε εκμεταλλευτεί το χωράφι που του άφησε η γιαγιά του κι έφτιαξε καταλύματα για τους ευρωπαίους τουρίστες όπως και του λόγου μου. Η κουβέντα προχωρούσε και κάποια στιγμή φτάσαμε και στην πολιτική κατάσταση της Τανζανίας. Η στιγμή εκείνη έμελλε να αποτυπωθεί στο μυαλό μου για πάντα γιατί με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι δεν απέχουμε πολύ ως Ελλάδα, από ένα μοντέρνο αφρικανικό κράτος.

Τον ρώτησα πώς είναι η κατάσταση στο νησί του. Μου απάντησε πως τα πράγματα είναι πολύ καλά πλέον. Ότι έχουν δημοκρατία, κι ότι ο νέος πρόεδρος του νησιού είναι πολύ καλύτερος από τον προηγούμενο πρόεδρο που ήταν πολύ αυταρχικός. Για να προχωρήσει η κουβέντα, τον ρώτησα ποιος ήταν ο παλιός πρόεδρος και μου απάντησε με ένα χαμόγελο: «Ο πατέρας του καινούργιου».

Είχαμε γνωριστεί πλέον καλά, είχα το θάρρος να τον πειράξω λίγο, και του είπα: «Χμ, αυτό δεν είναι ακριβώς δημοκρατία, είναι μοναρχία».
Έσκασε ένα γελάκι συμφωνώντας με την άποψή μου και με ρώτησε:
«Εσείς στην Ελλάδα; έχετε δημοκρατία;»

Έκλεισα το επιτραπέζιο που ήταν μπροστά μου. Σηκώθηκα από το τραπέζι και πήγα για μια βουτιά στη γαλαζοπράσινη θάλασσα μπροστά μας, αποφεύγοντας να απαντήσω.

Φακ, μου την έφερε.