ΓΡΑΦΕΙ Η ΩΡΑΙΑΝΘΗ ΑΡΜΕΝΗ

Όπως λέει ο Π.Ο.Υ., οι επιστήμονες των μίντια, οι πολιτικοί και οι φιλόσοφοι του διαδικτύου, είμαστε για μια φορά ένας παγκόσμιος λαός απέναντι σε έναν κοινό εχθρό. Δεν ακούγεται ιδανικό για να νικήσουμε; Αυτή είναι πράγματι μια ωραία προσέγγιση. Ισοπεδωτική φυσικά, κάθετη, απλοϊκή και κυρίως βολική. Αλλά ακούγεται ωραία.

Ποιοι όμως είμαστε “εμείς” κι αν είμαστε πράγματι όλοι εμείς ένα “εμείς”, επομένως μέσα σε ίδια παπούτσια, πού και γιατί θα χρειαστεί να εκφράσουμε εντονότερα την ενσυναίσθησή μας;

Μάλλον διότι σε κανονικές συνθήκες (ας ονομάσουμε έτσι τις συνθήκες κατά τις οποίες μας βρήκε η πανδημία) το “εμείς” δεν έχει μια περιγραφή. Φυσικά και δεν είμαστε μόνο ένας λαός που ξαφνικά μέσα στην πανδημία έχει κοινό όφελος να συνεργαστεί για να ζήσει. Κάποιοι δεν ζούσαν κι από πριν, επομένως η παρούσα υγειονομική κατάσταση δεν αποτελεί για αυτούς παρά συνέχιση μιας εξαιρετικά δύσκολης προσπάθειας επιβίωσης.

Η πανδημία δεν μας βρήκε όλους στην ίδια κατάσταση και ως τώρα δεν στέρησε από όλους ίσα κι ίδια. Η κλοπή από τις ζωές όλων είναι αναλογική και κυρίως,όπως πάντα, άδικη!

Ας κοιτάξουμε γύρω μας μερικά μόνο από τα πολλά “εμείς” με την απλή ιδιότητα του πολίτη (και με ενσυναίσθηση) για να καταλάβουμε πόσο διαφορετικά “παπούτσια” φοράμε:

• Είμαστε “εμείς” αυτοί που τα βγάζουν πέρα μια χαρά, διότι έχουμε άνετο σπίτι και χρήματα για ότι κι αν χρειαστούμε. Δεν μας ακουμπάει τίποτα (ούτε θα πάμε φυσικά σε καμιά διαδήλωση, ούτε θα συναναστρεφόμαστε μπαχαλάκηδες για να κολλήσουμε, ούτε θα μπούμε σε μμμ, ούτε εργαζόμαστε σε εργοστάσια, κυρίως κάνουνε τηλεργασία ή διαθέτουμε ευρύχωρα γραφεία, ή έχουμε τη δυνατότητα να πάρουμε κι ένα σαββατικό έτος). Ο κίνδυνος για εμάς είναι ανύπαρκτος από πολλές πλευρές. Και για την υγεία και για την επιβίωση. Κι αυτό είναι ένα κεκτημένο που ποτέ δεν θα θυσιάσουμε. Καταλαβαίνετε;

• Είμαστε “εμείς” αυτοί με τον σταθερό μισθό (πολλά επαγγέλματα δεν θίχτηκαν διόλου από την πανδημία, ενώ άλλα επιπλέον άνθισαν). Άσε που συντηρούμε και την οικονομία σε μια δύσκολη στιγμή. Καταλαβαίνετε;

• Είμαστε “εμείς” αυτοί που εξαντλούν ή ήδη εξάντλησαν τις οικονομίες τους και αναρωτιούνται ποιος θα τους αποζημιώσει όταν μείνουν χωρίς ούτε ένα λεπτό. Το κράτος μας αντιμετωπίζει ως υποχρεωτικά “επενδυτές”, αλλά χωρίς μελλοντικό αντίκρυσμα. Είμαστε οι σπόνσορες που βρέθηκαν τη λάθος στιγμή στο λάθος σημείο. Καταλαβαίνετε;

• Είμαστε κι εμείς οι ευρισκόμενοι σε αναστολή κάνοντας υποχρεωτικές διακοπές με επίδομα. Τα χρέη βέβαια στοιβάζονται για μια μελλοντική έκπληξη, όλη δική μας. Κάποιοι από εμάς εργάζονται στα κρυφά κι επωφελείται ο εργοδότης από το επίδομα του κράτους (ας μην το κουβεντιάζουμε καλύτερα), αλλά και κάποιοι άλλοι από εμάς, απολαμβάνουμε την τύχη να έχουμε εξασφαλίσει ένα επίδομα που είναι σχεδόν ίσο με τον μισθό μας, οπότε όλα καλά. Δεν έχουμε λόγο να αντιστρέψουμε την κατάσταση διακοπών μας. Καταλαβαίνετε;

• Ε, είμαστε κι εμείς (πάρα πολλοί), άνεργοι χωρίς καμιά ελπίδα με τόσο κόσμο στην αναστολή και τόσες επιχειρήσεις με το λουκέτο στο χέρι, μακροχρόνια άνεργοι χωρίς δικαίωμα για κάποιο επίδομα, χωρίς οικονομίες αφού ποτέ δεν είχαμε περιθώριο να κάνουμε αποταμίευση ή τις εξαντλήσαμε ήδη. Εμάς, κυρίως, ποιος θα μας καταλάβει;

Τα παραπάνω, είναι μόνο μερικά από τα πολλά “εμείς”, τα οποία ανάλογα με τη χώρα και την ήπειρο πολλαπλασιάζονται ακόμα περισσότερο. Με ποιους από όλους αυτούς μπορούμε να ταυτιστούμε και πώς περιμένουμε την ίδια αντιμετώπιση στην πανδημία και τους κινδύνους της; Κυρίως, από ποιους περιμένουμε τη μεγαλύτερη κατανόηση;

Διότι εκεί που ο πολιτισμός πήγαινε να δείξει την ποιότητά του από τον τρόπο που αντιμετωπίζει τους αδύναμους, ειδικά σε μια δύσκολη εποχή, ξαφνικά υπάρχει πάλι υπερβολικά πολύς κόσμος που “δεν έχει να χάσει τίποτα, παρά μόνο τις αλυσίδες του”!