Άνθρωπος απέναντι σε όσους αμφισβητούν τον άνθρωπο. Αυτή είναι η επιλογή όσων εδώ και καιρό έχουν πάψει να πέφτουν από τα σύννεφα. Αυτών που δεν εντυπωσιάζονται από την απανθρωπιά του κόσμου. Αυτών που δεν υποτιμούν, δεν υποβιβάζουν, δεν ρίχνουν στον Καιάδα, τους αδύναμους και τους κατατρεγμένους. Που δεν λοιδορούν όσους δεν λάμπουν εφήμερα.

Μετά από 115 ημέρες καραντίνας και ενώ κυβερνητικοί παράγοντες ποτίζουν το άνθος της αισιοδοξίας, διαμηνύοντας αριστερά και δεξιά ότι «βγαίνουμε μωρό μου βγαίνουμε» από την καραντίνα, ο ΕΟΔΥ ανακοίνωσε την Τρίτη 23 Φεβρουαρίου, 2.147 νέα κρούσματα.

Τι σημαίνει άραγε πολιτική ευθύνη; Είναι η ανάληψη και του ηθικού βάρους των συνεπειών που προκλήθηκαν από τον κρατικό λειτουργό στα πλαίσια της άσκησης των καθηκόντων του; Αποτελεί πολιτική ευθύνη η λάθος επιλογή προσώπου στη θέση του επικεφαλής ενός φορέα; Ποιο είναι το κρίσιμο σημείο όπου οι πράξεις ενός προσώπου βαραίνουν και όσους το επέλεξαν για να αναλάβει συγκεκριμένα καθήκοντα; Ποιον βαραίνει η ευθύνη για το γεγονός ότι σε έναν φερόμενο ως κατά συρροή βιαστή, παιδόφιλο, ο οποίος ασκούσε βία, με εμμονή και εγκληματική ροπή για πολλά έτη, εκμεταλλευόμενος την επαγγελματική του ιδιότητα, εδόθησαν εξουσίες τέτοιες με τις οποίες θα μπορούσε να ικανοποιήσει το εγκληματικά αρρωστημένο πάθος του;

Κάθε πανευρωπαϊκή μέτρηση κοινής γνώμης το τελευταίο διάστημα καταλήγει στο ίδιο συμπέρασμα: «με φόντο τη συνεχιζόμενη πανδημία, οι πολίτες παραμένουν απαισιόδοξοι». Μεταξύ των απαισιόδοξων, την πρωτιά την έχουν οι Έλληνες.

Η σαπίλα που έχει πνίξει πολλούς τομείς της Ελληνικής κοινωνίας αποκαλύπτεται κάθε τρεις και λίγο με διάφορες αφορμές. Τη μία είναι η διαφθορά, την άλλη είναι τα οικονομικά σκάνδαλα, την τρίτη η προώθηση των ημετέρων, την άλλη το δίκιο του δυνατού και ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Τώρα τελευταία, οι μονίμως εμβρόντητοι από τις αποκαλύψεις νοικοκυραίοι, πέφτουν από τα σύννεφα με τις αποκαλύψεις σεξουαλικής βίας στον αθλητισμό, στο θέατρο, στη δημοσιογραφία.

Η κυβέρνηση και οι υπουργοί της, με εκπληκτικά ταχείς ρυθμούς, διολισθαίνουν σε ένα καθεστώς διακυβέρνησης πέρα από νόμους και διαδικασίες.

Είναι φρικιαστικές οι ιστορίες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Όλες ανεξαιρέτως. Ο ασκός άνοιξε και βγάζει όλη τη σαπίλα της δήθεν προοδευτικής κοινωνίας μας.
Μόνο ως ευκαιρία μπορούμε να το δούμε. Τα υπόλοιπα «ναι μεν αλλά» και τα «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω», είναι απλά προφάσεις εν αμαρτίαις.

Η πολιτική που ασκείται τώρα δεν είναι ούτε ακορντεόν, ούτε φαγκότο, ούτε τσέμπαλο ούτε τίποτα. Είναι αυτή του ντόμινο. Το ένα λάθος φέρνει τ’ άλλο και τα δυο... στα μούτρα μας.

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε ήταν ιδιαίτερα κρίσιμο. Όχι για τους συνήθεις λόγους που έχουμε μάθει να λέμε τους τελευταίους 11 μήνες. Την πορεία του ιού, την αύξηση των κρουσμάτων, την εξάπλωση της πανδημίας, την πίεση στο ΕΣΥ, την καταστροφή της οικονομίας, την ψυχολογική πίεση των έγκλειστων. Οχι. Ήταν κρίσιμο γιατί από την απαγόρευση του take away, μέχρι το γλεντοκόπι της Ικαρίας, ήταν μια ανεμελιά δρόμος.

Το πρόβλημα δεν είναι αν θα με κλείσεις Σαββατιάτικα μέσα από τις 6 το απόγευμα, ενώ μπορώ να γυρνάω τις καθημερινές στις 9 από τη δουλειά μου. Το πρόβλημα είναι ότι το μόνο που νιώθω να κάνεις τους τελευταίους μήνες, είναι να με αποτρέπεις από οποιαδήποτε δραστηριότητα έχει να κάνει με τον πολίτη και όχι με τον πελάτη. Να περιορίζεις τις ελευθερίες μου. Να μου στερείς οποιαδήποτε δημόσια επαφή με την τέχνη. Να μου φορτώνεις στην πλάτη μου όλη την ευθύνη της αποτυχίας σου.

«Και σε όποιον δεν του αρέσει ας μου παραδώσει τα κλειδιά», αναφώνησε έμπλεος αγανάκτησης και γεμάτος απογοήτευση, ο υπουργός επί της Αναπτύξεως. Ήταν προφανές ότι ο επικοινωνιακά υπερκινητικός υπουργός, κατά τη διάρκεια της τηλεοπτικής του εμφάνισης, ήταν αδύνατο να χωρέσει στο μυαλό του την αγνωμοσύνη των επαγγελματιών του χώρου της εστίασης. Όσο και αν οι ομοτράπεζοί του προσπαθούσαν να του μεταφέρουν τα προβλήματα των επιχειρηματιών της εστίασης, του ήταν αδύνατο να το αποδεχθεί.

Η προστασία της ζωής και η διασφάλιση της υγείας δεν μπαίνουν σε καμία ζυγαριά. Δεν υπάρχει θέμα συζήτησης. Η υγεία προηγείται! Είναι δεδομένο ότι θα πρέπει να γίνουν όσα πρέπει για τη λήψη των απαραίτητων μέτρων και τη διασφάλιση των απαραίτητων συνθηκών, προκειμένου το Εθνικό Σύστημα Υγείας να αντεπεξέλθει στις αυξημένες ανάγκες.