Μια τεράστια παρεξήγηση πλανάται πάνω από την Ελλάδα. Με αφορμή την προαναγγελία από τον Μάκη Βορίδη νομοθετικής ρύθμισης με την οποία θα καταργούνται όλοι οι περιορισμοί για την άσκηση του εκλογικού δικαιώματος των αποδήμων, γέμισαν τα σόσιαλ κραυγές τρόμου: «θα έρθει ο Γκας Πορτοκάλος από την Αστόρια που νομίζει πως ζει στην Ελλάδα του 1950 να αποφασίσει για τις τύχες μας!» Όχι, ο Γκας δεν θα έρθει. Ούτε η θεία από το Σικάγο.

Είναι ίσως ενδεικτικό πώς μας έχουν μάθει να κατανοούμε το 1821: ως ένα απολίθωμα, ένα θρησκευτικό τοτέμ, με χάρτινους χαρακτήρες, αποκομμένο από τον πραγματικό κόσμο και το σήμερα. Η παραμικρή προσπάθεια νέας ερμηνείας της εξέγερσης, είτε επιστημονικά είτε με χιούμορ, ξεσηκώνει θύελλες από τα πιο ακροδεξιά στοιχεία της κοινωνίας, αυτούς που έχουν αυτοχριστεί προστάτες του έθνους.

Δεν θα έλεγε κανείς πως το track record του κυβερνώντος κόμματος ως προς τα ΛΑΟΤΚΙ+ δικαιώματα είναι ιδιαίτερα καλό. Μάλλον ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Ήδη από τότε που ήταν αντιπολίτευση η ΝΔ - παρά τις μεμονωμένες εξαιρέσεις τις οποίες καλό είναι να θυμόμαστε - δεν υποστήριξε καμιά από τις (δειλές) θεσμικές αλλαγές της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑνΕλ. Ακόμη χειρότερα, ο δημόσιος λόγος αξιωματούχων του κόμματος είναι διαχρονικά βαθύτατα προσβλητικός.

Ενώ γράφονται αυτές οι γραμμές, οι διασωληνωμένοι από κορονοϊό στη χώρα έχουν φτάσει στους 630, τον υψηλότερο αριθμό από την αρχή της πανδημίας. Για κάθε διασωληνωμένο ασθενή σε απομόνωση υπάρχει εκεί έξω μια οικογένεια σε απόγνωση που δεν μπορεί να σταθεί δίπλα στον άνθρωπό της. Η διαχείριση της πανδημίας απέτυχε και κύριος υπαίτιος είναι η υπέρμετρη αλαζονεία της κυβέρνησης.

Καμιά φορά ο θυμός ξεχειλίζει έτσι που δεν ξέρω πώς να τον διαχειριστώ. Έχω μάθει να τον ελέγχω, να τον συγκρατώ, αλλά δεν έχω μάθει να τον καταπίνω. Και μάλλον δεν θα μάθω. Τον τελευταίο καιρό είμαι όλο και πιο οργισμένος. Έτσι την Κυριακή έριξα για λίγο μαύρο στο προφίλ μου στο facebook.

Κάτι αλλάζει. Μπορεί στα βάθη της Ελληνικής επαρχίας και στην ακροδεξιά να ηδονίζονται ακόμη με τις κραυγές μίσους του συνηγόρου του κ. Λιγνάδη, αλλά ο κυρίαρχος δημόσιος λόγος ευτυχώς είναι -ακόμη- πιο συγκρατημένος.

Έχει γεμίσει το τάιμλαϊν μου στο facebook με αναρτήσεις φίλων. «Thanasis started a new job at επαγγελματίες ομοφυλόφιλοι». Το χιούμορ παραμένει το μόνο καταφύγιο μέσα στον ζόφο που ζούμε αυτόν τον καιρό. Αλλά με το χιούμορ από μόνο του δεν σωζόμαστε.

Η ομοφυλοφιλία απέχει από τον παιδοβιασμό όσο και η ετεροφυλοφιλία. Προφανές μεν, αλλά ας ξεκινήσουμε από τα προφανή γιατί σε λίγο θα ξεμάθουμε κι αυτά που ξέραμε. Ο «γνωστός ηθοποιός-σκηνοθέτης» κατηγορείται για σεξουαλική παρενόχληση και βιασμό. Όχι για συναινετικές πράξεις σαδομαζοχισμού ανάμεσα σε ομόφυλους ενήλικες.

Στον μισό και κάτι αιώνα που γνωρίζω την περιοχή, έζησα όλα τα σκαμπανεβάσματα των Εξαρχείων, τα πηγαινέλα, τη διαδοχή, την αλληλοεπικάλυψη και συνύπαρξη πολλαπλών κοινωνικών ομάδων – των μικροαστών, των διανοούμενων, των μεταναστών, των καλλιτεχνών, των αστυνομικών και των ουσιοεξαρτημένων. Και πρέπει να ομολογήσω πως κάτι πρέπει να γίνει με τα Εξάρχεια.

Με αφορμή τις προτεινόμενες παρεμβάσεις στο Λόφο Στρέφη επανήλθε πάλι το γνωστό ποιηματάκι για το «άβατο των Εξαρχείων», το «άνδρο της ανομίας» (δηλ. το Πολυτεχνείο), τους «γνωστούς κύκλους που συγκαλύπτουν την εγκληματικότητα» (sic) κ.ο.κ.

Είναι προφανές πως η κυβέρνηση δεν ξέρει τι μέτρα να πάρει για να ανακόψει την εξάπλωση της πανδημίας (όχι μόνον η ελληνική για να είμαστε απολύτως ειλικρινείς) και κάνει αυτό που υπαγορεύει το γνήσια δεξιό της ένστικτο: απαγορεύσεις. Η απαγόρευση κυκλοφορίας μετά τις 6 το απόγευμα τα Σαββατοκύριακα, είναι η τελευταία που ήρθε να προστεθεί σε μια σειρά από τέτοια μέτρα, χωρίς την παραμικρή πραγματική εξήγηση για τη λογική της.

Είμαστε γενικά πολύ κλασικοί παππούδες: ανταλλάσσουμε πέντε φορές την ημέρα φωτογραφίες του εγγονού μας, που μόλις έκλεισε τους τρεις μήνες και περνάμε την υπόλοιπη μέρα κοιτάζοντάς τες. Ένα χαμόγελο του μωρού είναι σε θέση να μας φτιάξει τη μέρα -τι λέω; την εβδομάδα- ενώ κάθε πονάκι του γίνεται πόνος μας.

Η πανδημία θα περάσει. Θα πενθήσουμε τους νεκρούς μας, θα κλάψουμε για τους χαμένους μήνες, αλλά θα αγκαλιαστούμε πάλι, θα ερωτευτούμε πάλι, θα δούμε τις οικογένειές μας και τους φίλους μας. Θα βγούμε πάλι από το σπίτι. Και θα αντικρίσουμε μια άλλη πόλη που μόνον αμυδρά θα θυμίζει αυτήν που ξέραμε. Όχι μόνο γιατί θα έχει αλλάξει η ίδια, αλλά γιατί θα έχει αλλάξει ο τρόπος που εμείς τη ζούμε.