Με γραπτή δήλωσή του χθες στο Instagram, ο Άρης Σερβετάλης εξήγησε πως αποχώρησε από την παράσταση «Ρινόκερος» γιατί «αδυνατώ να υποστηρίξω τον διαχωρισμό των ανθρώπων που επιβάλλουν τα νέα μέτρα». Αφού ο ίδιος άνοιξε λοιπόν τη συζήτηση περί διαχωρισμού, στο μυαλό μου γεννήθηκαν εύλογα κάποιες απορίες.

Ποιοι επανάφεραν ήδη τους Χρυσαυγίτες στα σχολεία, στις γειτονιές μας και στα κεντρικά δελτία ειδήσεων και με ποιο σκοπό; Τα lockdown που έβαλαν τη χώρα στο γύψο έκαναν εύκολα τη "βρόμικη δουλειά" όλο το προηγούμενο διάστημα, αλλά οδεύοντας σιγά σιγά προς την «κανονικότητα», όπως την ονομάζουν, το σύστημα θα χρειαστεί τους φασίστες ξανά.

Σεβαστείτε τον πόνο των ανθρώπων που έχασαν τα πάντα μέσα σε λίγες μέρες. Από τη δική σας ανεπάρκεια.

Όσο η κυβέρνηση δεν παρουσιάζει ένα συντονισμένο σχέδιο αντιμετώπισης του φαινομένου της αύξησης της δολοφονικής βίας κατά των γυναικών, αγνοώντας τις διεθνείς εκθέσεις δεκαετιών, θα φέρει ακέραια την πολιτική ευθύνη για κάθε τραγική νέα γυναικοκτονία.

Η Αναστασία Ζαννή είναι η Αναστασία Ζαννή. Μια Ελληνίδα τραγουδίστρια ανάμεσα σε χιλιάδες. Η μεγάλη παραφωνία ανήκει στο ΓΕΕΘΑ που την επέλεξε σε ένα ρόλο που την ξεπερνά. Και βέβαια στην «αυλή» του ανέμελου βασιλιά, που δεν παρέλειψε να την ανεβάσει στην Ακρόπολη ντυμένη με συνολάκι του οίκου της υπέρκομψης βασίλισσας. Γιάννης κερνάει - Γιάννης πίνει 200 χρόνια τώρα, περιμένατε κάτι διαφορετικό;

Πονάω ρε μαλάκες.
Που ανέχεστε να μας κυβερνάνε αυτοί.
Αυτοί που καταστρέφουν τη δημόσια παιδεία για να μη μορφώνονται τα παιδιά μας.
Αυτοί που υποβαθμίζουν τη δημόσια υγεία για να πεθαίνουμε αβοήθητοι.
Αυτοί που πληρώνουν τα ΜΜΕ για να μας λένε ψέματα και πως φταίμε για όλα εμείς.

Η κυρία Μενδώνη γνώριζε πολύ καλά -και σίγουρα όφειλε να γνωρίζει ως αρμόδια υπουργός- ποιον διόριζε στη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου τον Αύγουστο του 2019, με τις «ευλογίες» του Κυριάκου Μητσοτάκη. Η πολιτική ευθύνη για το διεθνή εξευτελισμό της χώρας και του Πολιτισμού μας βαρύνει τόσο την ίδια όσο και τον πρωθυπουργό.

Το άρθρο 8 του ν/σ Λιβάνιου (πρώην Πέτσα), που συζητείται στις 11/2 στην Επιτροπή της Βουλής, προβλέπει χαρακτηριστικά: Οποιοδήποτε υλικό ανεβαίνει στο διαδίκτυο από δημιουργό-καλλιτέχνη ή από οποιονδήποτε χρήστη και «εμπεριέχει υποκίνηση σε βία ή μίσος & δημόσια πρόσκληση σε τρομοκρατικό έγκλημα», το υλικό αυτό θα κατεβαίνει άμεσα και ο χρήστης θα διώκεται ποινικά.

Το θέμα της σεξουαλικής βίας έχει πλέον ανοίξει για τα καλά -και δικαίως. Κάθε μέρα προκύπτουν και νέες καταγγελίες επώνυμων γυναικών για αντίστοιχα περιστατικά -και καλώς προβάλλονται. Μέσα σ' όλα αυτά, όμως, εμφανίστηκε και το υποκριτικό #MeToo των συστημικών Μέσων, που «υπερθεματίζουν» πρώτη φορά εναντίον της βίας στις εκπομπές και τα δελτία ειδήσεων. Πού ήταν και πού είναι η αντίστοιχη «ευαισθησία» τους για τα αμέτρητα θύματα της κρατικής βίας, της αστυνομικής, της οικονομικής, της ψυχολογικής;

«Διασκεδαστές», «προνομιούχοι», «αριστεροί», «αντιδραστικοί», «μαύρα αμειβόμενοι». Οι αστικοί μύθοι του καφενείου συναντούν την πολιτική της σημερινής κυβέρνησης, που κάπως έτσι μοιάζει να αντιμετωπίζει τους Έλληνες μουσικούς. Στην πραγματικότητα, ο κλάδος των μουσικών αποτελείται από υψηλά καταρτισμένους επαγγελματίες, με πολυετείς σπουδές, πτυχία και ιδαίτερα προσόντα, που σήμερα βιώνουν την απόλυτη κρατική αδιαφορία και εγκατάλειψη.

Η πρώτη μου επαφή με την πατρίδα ήταν όταν ήμουν παιδί. Στις σχολικές γιορτές με τα γαλανόλευκα σημαιάκια και με τα άλλα, τα κίτρινα με το δικέφαλο αετό. Θυμάμαι καλά το άγχος μου αν θα καταφέρω να μάθω απ’ έξω το ποίημα -βάσανο τεράστιο. Την αγωνία μου λίγο πριν ανέβω στο ξύλινο πατάρι να το εκφωνήσω και την ανακούφισή μου όταν το μαρτύριο είχε τελειώσει οριστικά.