Η κυρία Μενδώνη γνώριζε πολύ καλά -και σίγουρα όφειλε να γνωρίζει ως αρμόδια υπουργός- ποιον διόριζε στη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου τον Αύγουστο του 2019, με τις «ευλογίες» του Κυριάκου Μητσοτάκη. Η πολιτική ευθύνη για το διεθνή εξευτελισμό της χώρας και του Πολιτισμού μας βαρύνει τόσο την ίδια όσο και τον πρωθυπουργό.

Το άρθρο 8 του ν/σ Λιβάνιου (πρώην Πέτσα), που συζητείται στις 11/2 στην Επιτροπή της Βουλής, προβλέπει χαρακτηριστικά: Οποιοδήποτε υλικό ανεβαίνει στο διαδίκτυο από δημιουργό-καλλιτέχνη ή από οποιονδήποτε χρήστη και «εμπεριέχει υποκίνηση σε βία ή μίσος & δημόσια πρόσκληση σε τρομοκρατικό έγκλημα», το υλικό αυτό θα κατεβαίνει άμεσα και ο χρήστης θα διώκεται ποινικά.

Το θέμα της σεξουαλικής βίας έχει πλέον ανοίξει για τα καλά -και δικαίως. Κάθε μέρα προκύπτουν και νέες καταγγελίες επώνυμων γυναικών για αντίστοιχα περιστατικά -και καλώς προβάλλονται. Μέσα σ' όλα αυτά, όμως, εμφανίστηκε και το υποκριτικό #MeToo των συστημικών Μέσων, που «υπερθεματίζουν» πρώτη φορά εναντίον της βίας στις εκπομπές και τα δελτία ειδήσεων. Πού ήταν και πού είναι η αντίστοιχη «ευαισθησία» τους για τα αμέτρητα θύματα της κρατικής βίας, της αστυνομικής, της οικονομικής, της ψυχολογικής;

«Διασκεδαστές», «προνομιούχοι», «αριστεροί», «αντιδραστικοί», «μαύρα αμειβόμενοι». Οι αστικοί μύθοι του καφενείου συναντούν την πολιτική της σημερινής κυβέρνησης, που κάπως έτσι μοιάζει να αντιμετωπίζει τους Έλληνες μουσικούς. Στην πραγματικότητα, ο κλάδος των μουσικών αποτελείται από υψηλά καταρτισμένους επαγγελματίες, με πολυετείς σπουδές, πτυχία και ιδαίτερα προσόντα, που σήμερα βιώνουν την απόλυτη κρατική αδιαφορία και εγκατάλειψη.

Η πρώτη μου επαφή με την πατρίδα ήταν όταν ήμουν παιδί. Στις σχολικές γιορτές με τα γαλανόλευκα σημαιάκια και με τα άλλα, τα κίτρινα με το δικέφαλο αετό. Θυμάμαι καλά το άγχος μου αν θα καταφέρω να μάθω απ’ έξω το ποίημα -βάσανο τεράστιο. Την αγωνία μου λίγο πριν ανέβω στο ξύλινο πατάρι να το εκφωνήσω και την ανακούφισή μου όταν το μαρτύριο είχε τελειώσει οριστικά.