Από τη σημερινή συζήτηση στη Βουλή για την αστυνομική βία θα μπορούσαμε να υπογραμμίσουμε πέντε σημεία.

Παραδοσιακά στην Ελλάδα ο κυρίαρχος φόβος ήταν «να μη γίνουμε Τουρκία». Τις τελευταίες δεκαετίες ο μέγας εθνικός στόχος ήταν αρχικά «να γίνουμε Ευρώπη» και στη συνέχεια «να μείνουμε Ευρώπη». Μάλιστα το να «μείνουμε Ευρώπη» προβάλλεται συχνά ως αναγκαία προϋπόθεση για «να μη γίνουμε Τουρκία».

Στις συζητήσεις στη Βουλή σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών, σπανίως υπάρχει καθαρός νικητής και ηττημένος. Οι πολιτικοί αρχηγοί εμφανίζονται συνήθως καλά προετοιμασμένοι, ενώ είναι εμφανής η δουλειά τεκμηρίωσης που κάνουν τα επιτελεία τους. Οι όποιες νίκες στα σημεία κατά κανόνα κερδίζονται στις δευτερολογίες.

Εδώ και λίγες ώρες ο Δημήτρης Κουφοντίνας αρνείται τον ορό που τον κρατούσε ενυδατωμένο. Η απόφασή του ισοδυναμεί με έναρξη απεργίας δίψας. Ο Κουφοντίνας βρίσκεται ήδη στην 46η μέρα απεργίας πείνας και νοσηλεύεται στη ΜΕΘ του νοσοκομείου Λαμίας. Πλέον η ζωή του κρέμεται από μια κλωστή. Και αυτό δεν είναι ρητορικό σχήμα, αλλά κυριολεξία, γιατί ο ορός απέτρεπε την πλήρη κατάρρευση του οργανισμού του.

Όταν θέλεις να προσλάβεις κάποιον, κάνεις απαραιτήτως δύο πράγματα:
1. Κοιτάζεις το βιογραφικό του.
2. Ρωτάς στην αγορά για να μάθεις τι ακούγεται για τον υποψήφιο.

Η σύλληψη του Δημήτρη Λιγνάδη αποτελεί την πρώτη δικαίωση για τους ανθρώπους που βρήκαν το ψυχικό σθένος να μιλήσουν για όσα τραγικά έχουν ζήσει. Τους ανθρώπους δηλαδή τους οποίους ένας ολόκληρος μηχανισμός τις προηγούμενες ημέρες επιχείρησε να απαξιώσει και να συκοφαντήσει, προκειμένου να προστατεύσει τον κ. Λιγνάδη. Ας θυμηθούμε μόνο το ελεεινό ρεπορτάζ στο Κεντρικό Δελτίο Ειδήσεων του Star με τη Μάρα Ζαχαρέα: «Στο μάτι του κυκλώνα για το τίποτα».

Τα τελευταία χρόνια συνεχώς σκεφτόμαστε ότι «αυτό δεν μπορεί να συμβεί» και συνεχώς «αυτό που δεν μπορεί να συμβεί» τελικά μια χαρά συμβαίνει. Στη συνέχεια, συνηθίζουμε αυτό που λίγο πριν μας φαινόταν αδιανόητο και πάμε για το επόμενο.

Ασφαλώς να πούμε «όχι» στις δίκες του ίντερνετ και το «λιντσάρισμα» στα social media. Επίσης, είναι αδιαπραγμάτευτος ο σεβασμός στο τεκμήριο της αθωότητας και τα δικαιώματα του κατηγορούμενου -κάθε κατηγορούμενου. Κανονικά δεν θα έπρεπε να τα συζητάμε αυτά. Αλλά σε μια χώρα που θριαμβεύει ο δικαστικός λαϊκισμός, οφείλουμε να λέμε (αυτά που θα έπρεπε να είναι) τα αυτονόητα.

Στη συνέντευξή του στον Αλέξη Παπαχελά στον Σκάι ο Κυριάκος Μητσοτάκης απαντώντας σε σχετική ερώτηση, είπε μεταξύ άλλων για την επίσκεψή του στην Ικαρία και το γεύμα με 30 άτομα στο σπίτι του βουλευτή Χριστόδουλου Στεφανάδη:
«Από εκεί και πέρα, θα δεχθώ απόλυτα ότι η εικόνα η οποία παρουσιάστηκε πλήγωσε τους πολίτες και αδίκησε και την ουσία της επίσκεψης. Αν για την Ικαρία συζητάμε αυτό και όχι τα υπόλοιπα, κάποιο λάθος έγινε. Σας διαβεβαιώνω, δεν θα επαναληφθεί.»

Στη σχολή είχα την τύχη να έχω δάσκαλο τον Ντανιέλ Μπενσαΐντ. Ήταν τύχη όχι μόνο λόγω της βαθιάς μόρφωσής του, αλλά και γιατί η σκέψη του αποτελούσε ένα έξοχο μείγμα ριζοσπαστισμού, οξυδέρκειας και νηφαλιότητας.

Ο Δημήτρης Κουφοντίνας βρίσκεται στην 32η μέρα απεργίας πείνας. Οποιοσδήποτε απεργός πείνας σε αυτό σημείο μπαίνει στη «ζώνη του λυκόφωτος». Δηλαδή, ανά πάσα στιγμή μπορεί να υποστεί βαρύτατες βλάβες στην υγεία του ή να απειληθεί η ίδια η ζωή του. Ειδικά για έναν άνθρωπο 63 ετών με επιβαρυμένη υγεία που έχει κάνει ξανά απεργίες πείνας, ο κίνδυνος είναι ακόμα μεγαλύτερος.

Το μπάχαλο στη χώρα μας δεν μας προκαλεί θυμό πια - έχουν δει άλλωστε πολλά τα μάτια μας. Επίσης, επειδή η αλαζονεία είναι αμάρτημα μεν, ανθρώπινο δε - όπως όλα τα αμαρτήματα άλλωστε. Οπότε, ενίοτε μπορεί να αντιμετωπιστεί με μια ορισμένη κατανόηση - λέμε τώρα. Όταν όμως το μπάχαλο συνδυάζεται με την αλαζονεία, τότε τα όρια ξεπερνιούνται.

Καμιά φορά, για να δούμε πιο καθαρά την πραγματικότητα, πρέπει να πάρουμε μια απόσταση από αυτήν. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι χωρίς να γνωρίζουμε το νομοσχέδιο Κεραμέως, μας ρώταγαν τι θα χρειαζόταν για να αναβαθμιστεί η ανώτατη εκπαίδευση στην Ελλάδα.

Όσο επωφελής είναι η καλλιέργεια της αισιοδοξίας, τόσο επιζήμια είναι η διάψευσή της. Πρόκειται για κανόνα της πολιτικής, ο οποίος διαρκώς επαληθεύεται. Συνήθως οι άνθρωποι θέλουν να ακούν ότι το μέλλον θα είναι καλύτερo, καθώς και ότι τα όποια προβλήματα θα ξεπεραστούν γρήγορα. Εξίσου συνηθισμένο όμως είναι να απογοητεύονται όταν αυτό το καλύτερο μέλλον δεν κάνει εντέλει την εμφάνισή του. Από εκεί και πέρα, η απογοήτευση γρήγορα μετατρέπεται σε οργή.

Όταν εστιάζουμε στην περιπτωσιολογία, υπάρχει κίνδυνος να χάσουμε τη μεγάλη εικόνα.

«Ένα συναίσθημα τόσο προσωπικό όσο ο χωρισμός από ένα αγαπημένο πρόσωπο, άξαφνα, από τις πρώτες κιόλας εβδομάδες, έγινε κοινό σε έναν ολόκληρο λαό και αποτέλεσε, μαζί με το φόβο, το μεγαλύτερο μαρτύριο της μακρόχρονης τούτης εξορίας»
Αλμπέρ Καμί, «Η πανούκλα» (μετάφραση Νίκη Καρακίτσου-Ντουζέ, Μαρία Κασαμπάλογλου-Ρομπλέν, εκδ. «Καστανιώτη»)