Δεν είναι πια και καμιά ανατρεπτική διαπίστωση: η αντίληψή μας περί πολιτικής, κοινωνίας, θέσεων, λέξεων και στάσεων, είναι μια μεγάλη σειρά παρανοήσεις.

Προτού προλάβουν ν’ αναθεματίσουν, απ’ τον τίτλο κιόλας, ολόκληρο το άρθρο νομικοί, νομοθέτες, νομοδιδάσκαλοι και λοιποί υπηρέτες του νόμου, σπεύδω να ξεκαθαρίσω: Αντιλαμβάνομαι πλήρως τη χρηστική σημασία της παραγραφής. Το σύστημα που υπερφορτώνεται, τη δυσκολία στη διερεύνηση, την ευθύνη τέλος πάντων του πολίτη να βρίσκεται σ’ εγρήγορση. Όλα δεκτά κι ωστόσο στο φινάλε, δεν παύει να ‘ναι αλήθεια επίσης πως: Σ’ ένα κεφάλαιο, ο νόμος που γράφτηκε για να υπηρετεί το δίκιο, είναι βαθιά κι ολωσδιόλου άδικος!

Η λογική πάει περίπου έτσι: άμα μεγάλωσες στην Ελλάδα απ’ το ‘50 κι ως τα σήμερα, μεγάλωσες με την εικόνα του άντρα να ‘ναι λίγο-πολύ δεδομένη. Θες από πατέρα σε γιο, θες από μύθους και τραγούδια, θες απ’ τον (πανταχού παρόντα στο χτίσιμο κοινωνικών κατασκευών) κινηματογράφο, το τι εστί άντρας είχε κανόνες.