Το μόνο που θα πετύχουν οι δεινόσαυροι της “παιδείας” με τις κακότεχνες πονηριές τους, είναι να εξοργίσουν το εφηβικό πείσμα μιας γενιάς που αρνείται πεισματικά να γίνει χαζοχαρούμενη.

Αν επιτυχία ενός πολιτικού είναι να τον θυμάσαι, τότε οπωσδήποτε ο Θόδωρος Πάγκαλος υπήρξε απόλυτα πετυχημένος πολιτικός. Απ’ την άλλη μεριά βέβαια, πρέπει να υπάρχει και κριτήριο ποιοτικό: ποιοι σε θυμούνται, πώς σε θυμούνται, γιατί σε θυμούνται.

Είναι κάπως αστείο, δεν είναι; Απ’ την Κυριακή των εκλογών και κοντά δέκα μέρες τώρα, έχω διαβάσει τη φράση παραπάνω φορές απ’ όσες βαστάει η μειλίχια υπομονή μου: “Πρέπει να σέβεσαι την άποψη του άλλου”. Κατ’ αναλογία και την ψήφο του, την επιλογή του, τη σκέψη του. Αλήθεια;

Την πρώτη φορά που θα σε πουν γαϊδούρι, χτύπα τους στη μύτη. Τη δεύτερη φορά που θα σε πουν γαϊδούρι, πες τους ηλίθιους. Όμως αν σε πουν και τρίτη φορά γαϊδούρι, μάλλον είναι ώρα ν’ αγοράσεις σαμάρι. Παλιά εβραϊκή παροιμία.

Ούτε καν τρεις μήνες μετά, ο πρωθυπουργός του δράματος κι ο υπεύθυνος αυτής της τραγωδίας, φωτογραφίζεται για προεκλογικούς σκοπούς μέσα στο πιλοτήριο του μετρό της Θεσσαλονίκης. Χαμογελαστός, άνετος, χαρούμενος για το έργο που παραδίδει (;) στη συμπρωτεύουσα. Είναι ανήθικη μια τέτοια φωτογράφηση; Η ερώτηση από μόνη της, δείχνει σημαντική απουσία ενσυναίσθησης.

Άλλαξαν οι κουβέντες, οι νότες, οι ήχοι και τα νοήματα, μαζί με τις τιράντες π’ άλλαξε ο δημιουργός τους; Όχι βέβαια. Κι αν άλλαξαν για σένα, αυτό είναι πρόβλημα δικό σου.

Μεταφέρω τη δήλωση κατά γράμμα (προς αποφυγή κάθε παρεξήγησης): “Λυπάμαι που το ζήτημα αυτό εργαλειοποιείται με τέτοιο τρόπο λίγες μέρες πριν απ’ τις εκλογές, και πιστεύω ότι κι ο δικιολογημένος θυμός των συγγενών των θυμάτων δεν δικαιολογεί, αν θέλετε, τέτοιου είδους συμπεριφορές”. Ή αλλιώς, ο Κυριάκος Μητσοτάκης κουνάει το δάχτυλο σ’ αυτούς που χάσανε στα Τέμπη τα παιδιά τους. Χρειάζονται λόγια;

Να ‘μαστε σοβαροί: κάθε σύγκριση Ελλάδας με Τουρκία είναι κοινός λαϊκισμός. Μ’ όλα τα σκάνδαλα κι όλες τις ανελεύθερες πολιτικές του, το τελευταίο άκρο των Βαλκανίων παραμένει παρασάγγας δυτικότερο (κι άρα δημοκρατικότερο) απ’ το σουλτανάτο του Ερντογάν. 

Τι μάθαμε στο ντιμπέιτ; Μάθαμε πως η Ελλάδα δεν μπορεί να ζητάει πολλά απ’ την πολιτική σκηνή της, αφού της επιτρέπει να παίζει το παιχνίδι με τους κανόνες που την εξυπηρετούν. Δεν μπορεί να ζητάει πολλά απ’ τους δημοσιογράφους της, αφού τους επιτρέπει να κρύβονται πίσω από διακομματικές επιτροπές.

Κλεισμένος σ’ ένα καταφύγιο για να γλυτώσω τους βομβαρδισμούς εικόνων και ειδήσεων για την ενθρόνιση του Τσάρλι, περνούσα ώρες να σκέφτομαι πώς γίνεται κι ακόμα σήμερα, ο Θεός συνεχίζει να σώζει τους βασιλιάδες. Κι ο καιρός δεν είναι διόλου δύσκολος για πρίγκιπες…

Εσύ βρε Θάνο, ο ειδικοδυναμίτης, ο περήφανος για όσα συμβαίνουν μες στο Πεύκο, είσαι ο ίδιος που σήμερα μιλάει για επίθεση από προβιοτικά;

Θέλουμε ντιμπέιτ, ναι. Όμως τι ντιμπέιτ; Σίγουρα όχι ένα ντιμπέιτ «γκόμενων». Σίγουρα όχι ένα ντιμπέιτ σόου. Για το Θεό, ήρθε η ώρα να μεγαλώσουμε…

Η πιο απαράδεκτη απ’ όσες λέξεις περιγράφουν μια στάση πάνω στα κοινά: απολιτίκ.

Ώρα ν’ αρχίσεις να διαλέγεις με λίγο μεγαλύτερη ουσία ποιους ανθρώπους θες να σ’ αντιπροσωπεύουνε. Κι αν το κάνεις και μ’ αυτούς που επιλέγεις να σ’ επηρεάζουν, ακόμα καλύτερα.

Ο Ηλίας Γεροντόπουλος ψάχνει τι είν’ αυτό που οδηγεί κοντά 330.000 Έλληνες στο να δηλώνουν πως θα ψήφιζαν καταδικασμένους -και αμετανόητους- φασίστες.

Ο Ηλίας Γεροντόπουλος γράφει για την πληγή που άνοιξε στον ελληνικό σιδηρόδρομο. Πληγή που δεν πρόκειται να κλείσει απλώς με νέα συστήματα, με διαβεβαιώσεις και με δύο σταθμάρχες σε κάθε σταθμό. Η κοινωνική πληγή του πένθους άφησε σημάδι για πάντα.

Θλιβερή παραδοχή: Στην Ελλάδα σχεδόν ανέκαθεν η πολιτική είχε κανόνες Πιραντέλο. Μπορώ να ισχυρίζομαι, να κατηγορώ, να επιτίθεμαι, και τελικά… έτσι είναι αφού έτσι νομίζω! Σε τέτοια διάθεση λοιπόν, πιάνει κι ο Τάκης Θεοδωρικάκος σήμερα μια νομισμένη πραγματικότητα, οπλίζει την προεκλογική σφεντόνα κι εκτοξεύει μέσ’ απ’ το (τηλεοπτικό) παράθυρο. «Η αξιωματική αντιπολίτευση θέλει νεκρό».

Αν θες να πάψουν οι νταήδες, μίλα με τα παιδιά, άκου και δείξ' τους ότι τα δέχεσαι, τ' αγαπάς, τα θαυμάζεις και είσαι εκεί γι' αυτά. Κι έτσι, καιρό με τον καιρό δεν θα 'χεις πια θύματα, κι ίσως ούτε θύτες θα 'χεις.

Αν ο Μιθριδάτης χρωστάει (και κατά τη γνώμη μου όντως χρωστάει) εξηγήσεις σήμερα για το χθες του, ο Μάκης κι ο Άδωνις γιατί δεν χρωστούν;

Τι κατάφερε χθες το ευρωκοινοβούλιο; Κατάφερε να σταματήσει την εξάπλωση ενός φράχτη γι’ ανθρώπους, μιας περίφραξης για ζωές και για ψυχούλες. Καλά δεν έκανε; Ναι, μόνο που το ‘κανε πάνω σε ξένες πλάτες.

Μια μηχανή μπαίνει σε αντίθετο ρεύμα. Δύο αυτοκίνητα πέφτουν επάνω της. Ο οδηγός πεθαίνει. Μέχρι στιγμής έχουμ’ ένα τροχαίο δυστύχημα χωρίς αμφιβολία. Όμως…

Χθες βράδυ, η είδηση απογείωσε απρόσμενα το συναίσθημά μου: Γάλλοι αστυνομικοί βγάζουν τα κράνη τους και βαδίζουν χειροκροτούμενοι πλάι στον κόσμο της πορείας. Μες στο συγκινημένο μου ενθουσιασμό, η φωνή της λογικής δεν μ’ άφηνε να χαρώ: γίνονται αυτά;

Όχι, δεν είναι απλώς κακή γραφή. Δεν είναι απλώς κακό στήσιμο. Είναι άγνοια. Είναι τσαπατσούλικα κουκουλωμένος σουσουδισμός, μια βαθιά έλλειψη επικοινωνίας με τον πραγματικό κόσμο.

Είδαμε ανθρώπους να χάνουν το μοναδικό τους σπίτι απ’ όταν έπαψε να προστατεύεται η πρώτη κατοικία. Κι είδαμε ανθρώπους να μένουν χωρίς ρεύμα απ’ όταν μπήκαν στο παιχνίδι της ενέργειας τα υπερκέρδη. Βάζεις το χέρι στη φωτιά ότι δεν θα μείνουν διψασμένοι όσοι είναι στ’ όριο της φτώχειας, άμα λερώσουν τα υπερκέρδη το νερό μας;