Περίμενα να περάσουν κάποιες μέρες. Να μπορώ να έχω μια πιο ψύχραιμη ματιά σε σχέση με το αποτρόπαιο έγκλημα στα Γλυκά Νερά. Να αποκρυσταλλωθούν κάποια στοιχεία, αν και ακόμα νομίζω είναι πολλά αυτά που θα μάθουμε και θα δούμε. Να προσπαθήσω να μάθω λεπτομέρειες, να διαβάσω, να καταλάβω. Είναι μια τραγική ιστορία που ευνοεί γρήγορα συμπεράσματα που μπορούν να φανούν και ως «κουτσομπολιό». Πως, όταν κάτι αποτρόπαιο συμβαίνει σε μια γειτονιά και βγαίνουν αμέσως όλοι, το συζητάνε και τα ξέρουν όλα;

Φεύγει μια εβδομάδα που μου έχει αφήσει ένα πολύ δύσκολο συναίσθημα. Κάτι μεταξύ ντροπής και θυμού και έναν βαθύ προβληματισμό. Κάποιος κυνικός θα με ρώταγε «γιατί; Συμβαίνει κάτι διαφορετικό τώρα που δεν συνέβαινε παλιά;». Δεν έχω απάντηση σε αυτό. Ίσως εγώ προσωπικά βιώνω λίγο πιο δύσκολα τα πράγματα πια.

Πάντα υπάρχει μια αφορμή που μας βοηθάει να αρχίζουμε να μιλάμε για τις αιτίες. Σχεδόν πάντα η αφορμή αυτή είναι δύσκολη, είναι δυσάρεστη, σχεδόν πάντα έχει κάποιο θύμα και θύτη, έχει βία, έχει κατάχρηση εξουσίας, έχει ρίζες βαθιές. Θέλω να ελπίζω ότι, κάθε φορά που υπάρχει μια αφορμή που μας οδηγεί να μιλάμε για τις αιτίες, βάζουμε ένα μικρό λιθαράκι προς μια αλλαγή.

Μια καινούργια εβδομάδα ξεκίνησε χθες. Το σαββατοκύριακο ο καιρός ήταν τόσο όμορφος. Πήγα διάφορες περπατητές βόλτες και παντού υπήρχε κόσμος. Χαρούμενος κόσμος. Για λίγη ώρα ίσως ξένοιαστος κόσμος. Πολλοί με ένα καφέ στο χέρι και με την μάσκα χαμηλωμένη ή στο χέρι.

Υπάρχει ένα πολύ σημαντικό νομοσχέδιο, που αφορά  χιλιάδες γονείς και ανήλικα παιδιά στη χώρα μας και έχει τεθεί σε διαβούλευση μέχρι την Πέμπτη 1^η Απριλίου. Είναι το νομοσχέδιο περί «Αναμόρφωσης του Οικογενειακού Δικαίου».

Μια κοινωνία στα όρια. Μία κοινωνία που αν ήταν ένας ασθενής θα μπορούσε κάποιος να του δώσει την διάγνωση του «οριακού ασθενούς».

Δεν είστε «ανεύθυνα παιδιά». Είστε κουρασμένοι άνθρωποι που βιώνετε ανασφάλεια.

Διάφορες αφορμές και ελεύθεροι συνειρμοί με οδήγησαν στο να γράψω το παρακάτω άρθρο. Προσπάθησα να δώσω κάποια λογική και ένα θεωρητικό πλαίσιο σε αυτούς τους συνειρμούς. Το θέμα που θα προσπαθήσω να αναλύσω είναι αρκετά πολύπλοκο για να μπορεί να το καλύψει ένα σύντομο άρθρο αλλά ελπίζω να αποτελέσει αφορμή για περαιτέρω σκέψη.

Η φράση αυτή «φοριέται» πάρα πολύ τους τελευταίους μήνες. Με αφορμή την πανδημία, ιδιαίτερα από τον Σεπτέμβριο και μετά, βρίσκεται σε πολλά θεσμικά χείλη και ξεστομίζεται απροκάλυπτα και συστηματικά. Ξεστομίζεται όμως και ως κατηγορία από μία μερίδα των πολίτων στην άλλη. Και με κάποιον τρόπο αυτή η έννοια έχει πάρει και μία πολιτική/κομματική απόχρωση.