Ο πρωθυπουργός φοράει τη μάσκα του κλόουν για να αποκρούσει τηλεοπτικά την κοινωνική κατακραυγή μετά το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη. Ελπίζουμε για τελευταία φορά.

Εύκολα η κυβέρνηση επικαλείται τα «λάθη» των προηγούμενων και τις «παθογένειες που έρχονται από το παρελθόν», ξεχνώντας να επικαλεστεί ένα πράγμα: το γεγονός ότι η κοινωνία δεν πρόκειται να ησυχάσει αν δεν τιμωρηθεί το έγκλημα των Τεμπών.

Θέλουμε να νιώσουμε ασφάλεια. Να υπάρξει δικαίωση. Να ξημερώσει μια μέρα που κανένας πολιτικός δεν θα καταφτάσει σκυθρωπός και φιλάνθρωπος στον τόπο μιας τραγωδίας, ενός μαρτυρίου, για να μοιράσει απατηλές υποσχέσεις και να αποθέσει τα άνθη της ξεφτίλας.

Η χώρα έχει κατακαεί απ' άκρη σ' άκρη, βιαστές κυκλοφορούν ελεύθεροι, οι θεσμοί υπό κατάρρευση, η καταστολή παντού γύρω, πιο ασυγκράτητη από ποτέ, παραπλάνηση, διαφθορά, ανελευθερία, φτώχεια. Τίποτα πια να μη διαταράξει τον μικρόκοσμό σας; Τόση αλαζονεία;

Τι μας αποτρέπει από το να αποδεχτούμε τη δυστοπία ως κεκτημένο της βιωματικής πραγματικότητας της Ελλάδας του 2022; Ως κάτι που είναι στ’ αλήθεια εδώ, που δεν περιγράφει δυστυχώς ένα μακρινό μέλλον, αλλά το τώρα; Τίποτα δεν μας αποτρέπει.

Ο πρώτος στόχος στον πόλεμο είναι ο πολιτισμός. Τα έργα όμως ανθρώπων που έχουν ξεπεράσει πια τα στενά όρια της χώρας καταγωγής τους κι έχουν γίνει παγκόσμιο κτήμα, δεν μπορούν ούτε να λογοκριθούν, ούτε να χτυπηθούν. Πόσο μάλλον εν ονόματι κυρώσεων.

Ό,τι κι αν γύρευε, αγαπητές κι αγαπητοί, στη σουίτα, σίγουρα δεν γύρευε να ναρκωθεί και να βιαστεί ομαδικά.

Για να αλλάξεις τον εαυτό σου, θα πρέπει πρώτα να ντραπείς για αυτό που είσαι.

Το περιστατικό με την Ολλανδή δημοσιογράφο Ingeborg Beugel στο Μέγαρο Μαξίμου είναι η απόδειξη ότι ο πρωθυπουργός της χώρας δεν έχει πια καμία συνείδηση της μετριότητάς του.

Κάθε μέρα που περνάει είναι και μια ντροπή για την «κοιτίδα του πολιτισμού». Βλέπουμε τη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία και τους Ολυμπιακούς αγώνες να στέκεται τόσο λίγη μπροστά στα δύο αυτά "παιδιά" της, που μαζί με όλα τα υπόλοιπα που ζούμε, η "χαρούμενη" θερινή κακοφωνία παίρνει τη μορφή μιας ολοένα αυξανόμενης παρακμής, στα όρια της ηθικής εξαχρείωσης.

Αυτό για το οποίο θα μιλήσω, δεν είναι ομόφωνα αποδεκτό, αλλα καλτ, ιδιόρρυθμο και δυναμικό. Και είναι η φετινή Γιουροβίζιον.

Οι μάσκες πέφτουν. Τα είδωλα αποκαθηλώνονται, γκρεμίζονται. Προσωπικότητες αποδομούνται. Καριέρες και επιτυχίες απαξιώνονται. Παράσημα ξηλώνονται.